M-e-e P-e-d

อือ บอกตรงๆ นะ หญิง เราเนี่ย ไม่กล้ามีเลยล่ะ ใครจะด่าอะไรก็ช่าง ไม่กล้ามีเว้ย

ใครจะบอกว่า มีเหอะ ลูกครึ่งเนี่ย ดี น่ารัก  กลัวววววววววมาก กลัวเลี้ยงออกมาเหมือนแม่มัน

ตอนนี้ เห็นเศรษฐกิจไทย เศรษฐกิจเมกา ยิ่งหนาว

เลยตัดใจ คนที่กล้ามีลูกน่ะ เรานับถือด้วยใจจริงเลยนะ

คุยนอกรอบเหมือนกัน เบื่อๆ วันนี้

พี่หมี่ พี่บี จาว... โม้ต่อนะคะ  เรื่องไม่เป็นเรื่องโม้ได้ เรื่อย ๆ เผื่อใครฟังแล้วอยากมีบุตร อิอิ

หญิงแต่งงาน 7 ปีถึงจะมีเจ้าลูกหมาโผล่มา แล้วชีวิตก็เปลี่ยนไปนับจากวันนั้น รู้จักคำว่าแพ้ท้อง รู้จักคำว่าลูกดิ้น รู้จักการตรวจภายใน (จ๊ากกก..) นึกดูเถอะ ว่าหวาดเสียวแค่ไหนที่ ต้องขึ้นขาหยั่ง  หึหึ..พรุ่งนี้มาต่อ ได้เวลาไปรับคุณลูกแล้ว

^ ^ สำหรับหมี่นี่ เข้าข่ายไหนล่ะ

จริงๆ น่ะ สำหรับพี่นะ หญิง ตั้งใจจะมี พอคิดว่า จะปล่อยให้มี พ่อป่วยเป็นมะเร็งตับ

พี่เลยหยุดทุกอย่าง เลิกทำร้านที่เมกา บินมาไทย ไปๆ มาๆ ตามกม สหรัฐเอื้อให้อยู่นอกประเทศ

คือ ห้ามอยู่นอกเมกาเกินหกเดือนไง ไม่งั้น ยึดกรีนการ์ดคืน ติดแบล็คลิสต์

ช่วงนั้น เป็นช่วงตัดสินใจยากมาก แต่ก็เลือกพ่อนะ ลูกน่ะ ถ้าอยากมีจริงๆ คงจะมีได้ด้วยวิทยาการ

สมัยใหม่ แต่พ่อน่ะ เวลาเหลือน้อยเต็มทีแล้ว

พอพ่อเสีย มันก็หมดเวลาแล้วไง เลยต้องตัดใจ พยายามคิดถึงแง่ดีของการไม่มีลูก

วันนี้อยากรำพัน ฮ่าๆ

จะว่าไป บ้านที่ไม่มีลูก มันเงียบเหงานะ สำหรับสองคน และหมาตัวนึง แต่บางที

ชีวิตนี้แสนสั้น บางช่วงเวลาที่เสียไป เราเรียกคืนมาไม่ได้น่ะ

เลยต้องปล่อยไปในกระแสธารกาลเวลา อิอิ

คือหนุ่มสาวไปเรียนหนังสือ จากนั้นก็ แต่งงาน แล้วก็ตั้งใจมีลูก เพื่อลูกจะได้ สัญชาติ  แล้วจะได้อาศัยใบบุญลูก อยู่ในประเทศนั้น ๆ...อ่านแล้วก็เอ่อ.. มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย ..............

แวะมาตอบ ในฐานะคนไทยพลัดแผ่นดิน

มีอยู่จริง กับเรื่องแบบนี้ ในเมกา พวกเม็กสิกันจะทำแบบนี้นะ  ลักลอบเข้าเมือง มีลูก

เมื่อลูกได้สัญชาติ ถ้าเป็นสมัยก่อน พ่อแม่สามารถอยู่ได้ในเมกา

แต่เดี๋ยวนี้ ทางการไม่อนุญาตแล้ว จับพ่อแม่ (หากจับได้) ส่งกลับเม็กสิโกหมด

พรากพ่อแม่ลูกออกจากกัน

ดูๆ แล้วก็น่าสงสาร เห็นว่า คนไทยบางกลุ้ม อยากให้ลูกได้สัญชาติอเมริกัน

ลงทุนบินมาออกลูกที่นี่ เราเห็นแล้ว บอกตรงๆ อนาถ

เรื่องนี้เหมือนคนในอยากออก คนนอกอยากเข้าแหละ

คนไทยก็อยากมาเมกา ไอ้คนไทยในเมกาก็คิดถึงบ้านทุกลมหายใจเข้าออก

ช่วงนี้ อิชั้นเบื่อๆ นะคะ ขอยืมพื้นที่รำพึงรำพันหน่อย

แต่กลับไทยไป เห็นว่า หมูปิ้งไม้ละสิบบาทแล้วรึ

คนที่มีลูกและรายได้เท่าเดิมนี่ น่านับถือมากๆ ในท่ามกลางค่าครองชีพแพงขนาดนี้

กลางปีที่แล้ว นางสมทรงกลับไทยไป ค่ารถเมล์ในกทม ขึ้นเป็นเจ็ดบาทหรือแปดบาทเนี่ยแหละ

ของแพงจนน่าตกใจ

ตอนนางสมทรงออกจากประเทศไทยไปอยู่ประเทศอื่น ค่ารถเมล์ยังสามบาทห้าสิบอยู่เลย

อันนี้ หมายถึงรถเมล์ในกทม

คุยเรื่องลูกอีกรอบ  พอกลับไทยทีไร บรรดาโคตรเหง้าเหล่าสักหลาดมักถามว่า

เมื่อไหร่จะมีลูก รีบๆ มีนะ ลูกครึ่ง น่ารักดี จะได้ส่งเข้าวงการบันเทิง

บอกตรงๆ อิชั้นได้ยินคำพูดแบบนี้ทีไร โมโหทุกครั้ง

เด็กนะ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง  คือ เราเบื่อค่านิยมสังคมแบบนี้ไง เรารู้สึกว่า คิดได้แค่นี้เหรอ

ว่า ถ้าลูกครึ่งมันน่ารัก  ต้องส่งเข้าวงการบันเทิงกันให้หมด

ได้ยินกี่ครั้งก็ถอนหายใจทุกที ไม่สังเกตเหรอว่า เดี๋ยวนี้ ดาราวัยรุ่นนี่ เป็นลูกครึ่งกันหมดแล้ว

หาหน้าไทยๆ ยากเต็มที่

ฮี่ๆ ติดสินบนลูกเป็นโทรศัพท์มือถือ สมัยนี้ไม่แปลก ใครไม่มีก็เหมือนจะแปลก ๆ
ซึ่งอะฮั้นภูมิใจที่เป็นคนแปลกแห่งยุค
ที่ไม่มีไม่ใช่อะไร ไม่รู้จะโทรหาใครว๊อย


นึกถึงตอนเป็นเด็ก แม่บอกว่า ถ้าสอบได้ 70% ขึ้นไปแม่จะซื้อตู้เย็น ตอนนั้นอยู่ ป.5 มั้ง ก็สอบได้ 71.5% ได้สินบนเป็นตู้เย็น ฮ่าๆ
ก็ใช้มานานนนนนน..เพิ่งเอาไปแลกซื้อใหม่ เมื่อปีก่อน ของทุกชิ้นในบ้าน มีประวัติศาสตร์ฮ่ะ


มีจานสังกะสีใบนึง ใหญ่หนา ยายบอกว่า ใบนี้นะสมัยแม่แกเป็นเด็ก ถาดใบนี้นะ ซื้อตอนท้องแม่ได้ 8 เดือน 2 สตางค์เอง....

นึกถึงตัวเอง ถ้าวันหน้าเราเป็นย่าเป็นยาย จะเอาอะไรไปอวดลูกอวดหลานดีล่ะเนี่ย

วันนี้มีเด็กไม่รู้จะเรียนที่ไหนกันเยอะมาก


น่าแปลก


กำลังสนใจศึกษาเรื่องเด็กไม่มีโรงเรียนเรียนอยู่


1800 คน เอา 180 คน แล้วที่เหลือล่ะ?

เอกชนก็มีน้อย


และเท่าที่เห็น  น่ากลัวว่าเด็กที่เข้าเรียน  มันจะอยู่ในสภาพอย่างที่ได้เห็นมาหลายๆปี

ไม่มีมาตรฐาน  ไม่มีการดูแลที่ดีเพียงพอ

เด็กจะเรียนที่ไหน?  ที่ที่มันมีสภาพที่ดีเพียงพอ?

พูดถึงเรื่องการศึกษาในเมืองไทย  ผมว่ามันถอยหลังลงไปแช่อยู่ในคลองมาหลายปีดีดัก  มี นายก - รมต มากี่คน ๆ ก็ไม่เห็นจะทำอะไรให้มันดีขึ้น  ปัจจุบันนี้ครูบางคนก็ไม่ตั้งใจสอนเพราะมัวแต่เอาเวลาไปกวดวิชา ส่วนครูที่ดีๆ ก็ไม่ได้รับการส่งเสริม กลับถูกปล่อยให้อยู่แบบซังกะตายสอนไปวันๆ  นี่ยังไม่นับรวมพวกกะเรวะราก ที่แอบแฝงคอยหาผลประโยชน์จากเด็ก

สมัยนี้โรงเรียนที่นิยมกันว่าดีๆ ก็มักจะคัดเลือกเอาแต่ เด็กที่เก่งๆ ผ่านการกวดวิชามาดีๆ และเด็กที่พ่อแม่เป็นผู้อุปการะคุณ  พูดง่ายๆคือสามารถเอาเงินยัดปากผู้บริหารโรงเรียนได้  ส่วนเด็กที่อยู่ในระดับปานกลาง ถึงระดับต่ำ หรือเด็กที่ขาดการกวดวิชา หรือเด็กที่เรียนเก่ง ความประพฤติดีแต่โชคร้าย ก็ถูกปล่อยทิ้งน้ำให้ลอยไปตามยถากรรม  โดยหารู้ไม่ว่าเด็กกลุ่มหลังสุดนี่แหละมีโอกาสที่จะเป็นผู้กุมชะตาของประเทศ มากที่สุด

น่าจะมีวิธีจัดการเรียนการสอนคือให้เด็กที่เรียนดีจนถึงระดับปานกลางและระดับต่ำ เรียนคละกันไป แล้วครูและผู้บริหารจัดการเรียนการสอนโดย พยายามยกระดับค่าเฉลี่ยของเด็กทั้งกลุ่มให้สูงที่สุด น่าจะดีกว่าการกวาดเด็กที่เรียนอ่อน ทิ้งน้ำไปแล้วเลือกเอาแต่เด็กที่คิดว่าเก่งๆ  เพราะการทำอย่างหลังยิ่งเป็นการส่งเสริมให้เด็กเห็นแก่ตัว เกิดความเครียดจากการต้องแข่งขัน ในเวลาอันไม่สมควรและไม่ส่งเสริมการอยู่ร่วมกันในฐานะพลเมืองของชาติ  ที่สำคัญคือการจัดการเรียนการสอนให้เพียงพอกับประชากรรุ่นใหม่ๆ ที่กำลังเติบโตขึ้นมา ซึ่งเป็นหน้าที่ของท่านผู้บริหารบ้านเมืองรวมทั้งข้าราชการทั้งหลาย ต้องเก็บไปคิดต่อ  ยกเลิกกการแข่งขันชิงดีชิงเด่นกันระหว่างโรงเรียน และหันหน้ามาพัฒนาแล้วก้าวไปพร้อมๆกัน  เท่าเทียมกัน  การเรียนไม่ใช่ธุรกิจ-ทุนนิยม ไม่จำเป็นต้องแข่งขันกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

ปัจจุบันนี้เห็นว่า เด็กจะเข้าเรียน ป๑ โรงเรียนดีๆ ก็ต้องมีการสอบเข้ากันแล้ว  อีกหน่อย เข้าอนุบาลหนึ่งก็ต้องสอบเข้า  ถัดไปอีกคงจะต้องสอบเข้า ก่อนจะลงมาเกิดละมัง........แม่งมันเอ๋ย

#14

สมัยนางสมทรงเป็นเด็กนะคะ  ต้องสอบเข้ารร สาธิต จุฬา ด้วย จำไป ตอนปอหนึ่ง คิดดู นี่ขนาดเมื่อ

นานมาแล้วนะ


แต่สุดท้าย นางสมทรงก็ไปเรียน รร สาธิตอยู่ดี แต่เป็นสาธิต ปทุมวัน ก็สอบเข้าไปตอนปอห้า อยู่ดี

เศร้านะเนี่ย พอมาคิดย้อนๆ ดู

เราชัดเจนมากเลยสำหรับพวกเด็กเรียนดีและมีโอกาสทางสังคมดี  และเห็นด้วยอย่างเรียกที่ว่า โคตร

เห็นด้วยกับคุณปภพ

ขอพูดในฐานะอดีตเด็กที่เสือกมีโอกาสดีทางสังคม ต้องเรียกจาวตาลมาร่วมด้วยอะ เพราะนางสม

ทรงกับน้องจาวตาลเป็นศิษย์พี่น้องร่วมรร สมัยมัธยมปลายเดียวกัน

ซึ่งรร ที่ว่านี่ อยู่แถวพญาไท ติด จุฬา มีการสอบแข่งขันกันสูงและเด็กจากทั่วประเทศมาแข่งกัน เป็น

ระบบ "แพ้คัดออก"

แต่พอเข้ามาเรียนแล้ว โคตรเครียด ไม่สนุกเลย เพราะแข่งกันเอง จากนั้นก็แข่งกันเข้ามหาวิทยาลัย

ของรัฐ บอกตรงๆ สามปี มีแต่ความเครียดสะสม แมร่งเอ๋ย มีแต่หัวกะทิ กระทิงมาจากไหนกันก็ไม่รู้

ไอ้เราถนัดแต่ลอกการบ้านเพื่อน กร่อยเลย

พ่อแม่ก็คาดหวังนะ หากว่าลูกเข้าเรียนรรโคตรหัวกะทินี่ได้ ต้องสอบเข้ามหาลัยของรัฐได้ ไอ้ความคิด

แบบนี้แหละ ลูกจะเครียดจัดเป็นสิบเท่า

เพื่อนนางสมทรงคนนึง เรียนชั้นเดียวกันมาในรร โคตรหัวกะทิ แถวพญาไทที่ว่านี่แหละ  ปัจจุบัน เป็น

บ้าถาวรนิรันดร์กาล เพราะมันสอบเอ็นทรานซ์ไม่ติด เป็นคนเดียวในห้องมั้ง ที่เอ็นไม่ติด จนป่านนี้

แล้ว ยังพูดเรื่องที่แกสอบเอ็นไม่ติดอยู่เลย คิดดู

อย่างที่คุณปภพว่า น่าจะดีกว่า เอาเด็กอ่อน ปานกลาง เก่ง มาคละๆ กัน  เด็กก็ไม่เครียด การแข่งขันก็

ไม่น่าจะสูง

#15 เจ้าสาวซาตาน อิชั้นก็ชอบมากนะ คุณหญิง เดมอสหล่อเป็นบ้าเป็นหลัง แอบเอารูปสีใส่ปกสมุด

เรียนด้วยอะ ซตานอะไร หล่อจัง ผมยาว หล่อมากกกกกกก

ควรยุบกระทรวงศึกษาธิการทิ้ง  ยุบโรงเรียนทิ้ง ยุบครูทิ้ง


แล้วให้เด็กเรียนกับติวเตอร์





เดี๋ยวนี้มีเตรียมอนุบาลแล้วนะ  แม่มันเบ่งออกมา เลี้ยงให้พอคอตั้ง แล้วถีบให้ไปอยู่กับคนอื่น

24 ชม. ของวัน เด็กอยู่ที่โรงเรียนเท่าไหร่  ในสถาบันติวเท่าไหร่  กองหนังสืออีกล่ะ  วันๆได้คุยกะแม่มันมั่งไหมเนี่ย


แล้ววิชาคอมฯนี่  มันดันมีรายการค่าใช้จ่ายต่างหากอีกนะ

ทุนนิยมแม่งไม่เหลือพื้นที่ไว้สำหรับภูมิปัญญามนุษย์บ้างเลยหรือ?

โหลุง  - -" เล่นผมเข้าแร้ววววววววว