ดั่งสายลม...
แผ่วแผ่วห้วงคำนึงตรึงวิโยค
เศร้าดอกโศกเบ่งบานบนลานเถื่อน
ร้าวหวาดไหวในกาลอันผ่านเยือน
สายลมเชือนโชยพลิ้วหวีดหวิวใจ
ดั่งเราผู้แบกรับสรรพสิ่ง
ฤาอาจนิ่งท่ามคืนวันที่หวั่นไหว
ทั้งโลกรู้ประจักษ์หนักอย่างไร
ทุกข์ท้นในมรรคาอันลาโรย
คล้อยลีลาศแห่งเมฆา
ท่ามลีลาตะวันอันแผดโผย
ยลทุกข์สุขสรรพสิ่งดิ่งแดโดย
กระแสโลกโบกโบยแรงประดัง
หนักเอย ว่าหนักหน่วง
หนักในสิ่งทั้งปวงที่วาดหวัง
ปานจะสิ้นใจแฝงแรงกำลัง
อยู่ในโลกอันชิงชังและอ่อนล้า
แผ่วแผ่วห้วงคำนึงตรึงวิโยค
จบสิ้นโศกลับล่วงในห่วงหา
พร้อมจบสิ้นความฝันวันเวลา
ปล่อยชะตาเล่นร่ายดังสายลม
........................
โดยคำ ลานเทวา