M-e-e P-e-d

...

ผมเดินไปกดปุ่มปิดเครื่องรับโทรทัศน์ หน้าจอเครื่องคอมพิวเตอร์ยังแสดงผลโปรแกรม ที่ยังทำงานค้างคาไม่แล้วเสร็จ ขาแว่นสายตามีรอยเปื้อนอะไรบางอย่าง ผมหยิบผ้าเช็ด แว่นจากในกล่องออกมาเช็ดทำความสะอาดอย่างแผ่วเบาก่อนจะใส่ บางทีแว่นตาใส ๆ อาจจะทำให้ผมเห็นอะไรชัดเจนมากขึ้น

ดับเบิ้ลคลิกไอคอน XMplayer บราวซ์หาเพลงอะไรก็ได้สักอย่างเพื่อปิดช่องว่างในหู ผมจะทำยังไงต่อไปกับภาวะตอนนี้ ..

จะอยู่ต่อไป หรือจะหนี

" ฟ้าเคือง ดินโกรธ .. ฝนจาง บอกลางร้าย

แผ่นดินแล้ง เกินจะปลูกสิ่งไหน

ภัย .. จะโถมทะลายเมืองคน

ผองคน โกงโลภ .. คว้าครอง อย่างใจตน

ทุกสิ่งในโลกนี้ เป็นอย่างไรไม่สน

จน .. จะผลาญเสียจนสิ้นกัน "


.....

เด็กเพิ่งอายุ 18 ลากมีด 2 เล่ม กระหน่ำแทงคนขับแท็กซี่หาเช้ากินค่ำดับดิ้นคารถ เพียงเพื่อนำตนเข้าสู่สภาวะของเกมส์เสมือนจริง โลกที่บิดเบี้ยวทำให้คนเบี้ยวบูด ไปถึงเพียงนั้น จนไม่อาจแยกแยะโลกแห่งจินตนาการ และโลกของความเป็นจริง ออกจากกันได้

แล้วมีคนแบบนี้อีกกี่คน ที่เดินสวนไปมาบนถนน ปะปนอยู่ในตลาด คนของรัฐบอกว่า ความจริงแล้วเราเฝ้าระวังเกมส์นี้อยู่แล้ว

... มีผู้ใหญ่พรรค์นี้ไง ดูแลบ้านเมือง ดูแลสังคม มันถึงเกิดเรื่องพรรค์นั้น


.....

" เพียงคนเท่านั้นเป็นใหญ่ ลืมคุณฟ้าให้กำเนิด

เบียดเบียนชีวิตกัน

แข็งขืนจะฝืนลิขิต วงจรชีวิตจะสั้น

ไฟ .. จะเผาล้างพลันคนพาล "


.....


กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงมนุษย์ กำลังจะออกข้อกำหนดการเป็นขอทาน คนจะเป็นขอทาน ต้องมีใบอนุญาตการเป็นขอทาน ต้องได้รับการรับรองจากท้องถิ่น ว่ามึงมันเป็นคนสิ้นไร้ไม้ตอกโดยสมบูรณ์ ภาวะความเป็นคนของมึงอยู่ในระดับต่ำสุด ของสังคมอุดมปัญญาแห่งนี้แล้ว ด้วยคำรับรองนี้ .. เชิญมึงเป็นขอทานได้ แล้วไปรับ ของสมน้ำหน้าคุณด้วยการที่พวกกูจะสงเคราะห์ข้าวปลาอาหาร เสื้อผ้า ที่ซุกหัวนอน และยารักษาโรคตามบัญชียาหลักของกระทรวงสาธารณะสุข

เวลาใช้สิทธ์ขอรับบริการ อย่าลืมแสดงบัตรประจำตัวขอทานของมึงด้วย

เฮ้ย .. บ้านนี้ เมืองนี้ มันเป็นอะไรกันไปหมดแล้วโว๊ยยย ถ้าแม้แต่ภาวะความเป็นคนก็ยังไม่หลงเหลืออยู่กันแล้ว แล้วผมจะทนอยู่ต่อไปทำไมเนี่ย


.....

" เบื้องบนฟ้าจะกดลงมา เบื้องต่ำน้ำจะกลบภูผา

ล้างมารครองเมือง

ดับยุคเข็ญประหัตประหาร ผู้คนล้มตายดั่งผักปลา

คำสาปฟ้า .. และดินลงทัณฑ์ "

.....


ถ้าผมไม่อยู่ที่นี่ ผมจะหนีไปอยู่ที่ไหน ?


ถ้าผมต้องอยู่ที่นี่ต่อไป ผมจะอยู่ยังไง ?

.....

" คุณ .. คน .. คนใหญ่

ขุนนาง กร่างเกลื่อนไป

ลืมวันที่หลั่งรินน้ำ ลืมคำที่เคยให้ไว้

ไม่ .. รักษาสัญญาฟ้าดิน

เบื้องบนฟ้าจะกดลงมา เบื้องต่ำน้ำจะกลบภูผา

ล้างมารครองเมือง

ดับยุคเข็ญประหัตประหาร ผู้คนล้มตายดั่งผักปลา

คำสาปฟ้า .. และดินลงทัณฑ์ "

.....


โลก เดินทางมาใกล้จุดสุดท้ายของคำทำนายแล้วครับ ....

(บทประกอบบางส่วน จากบทเพลง "โองการแช่งน้ำ"
ศิลปิน : วงตาวัน )