คนแปลกหน้า
**คนแปลกหน้า **
๑.
อีกครั้ง...
วันนี้เธอนั่งอยู่ตรงหน้า
อีกครั้ง, ที่สายตา
สองเราสบมาประสานกัน
เธอเพียงสบตาแล้วเสเมิน
ใช่ความขวยเขิน เหมือนเหยียดหยัน
หรือเราอยู่คนละสถาบัน
จึงเกิดกำแพงกั้น ฉันและเธอ
๒.
ร้านข้าวร้านนั้นร้านเดียวกัน
ที่เรานั่ง ทุกวัน เจอกันเสมอ
แต่โคจรหัวใจเราไม่เคยเจอ
เราไม่เคยนำเสนอ ไมตรี
ในซอย ซอยนั้น ซอยเดียวกัน
หอพัก, เธอ ฉัน อยู่ที่นี่
เปิดประตูก็เจอหน้ากันทุกที
แต่รอยยิ้มไม่เคยมีส่งให้กัน
เหมือนเราเมินเฉยต่อไมตรี
แทนที่จะพึงมีให้เธอ ฉัน
เพราะยุคสมัยเพราะใครกัน?
สร้างกำแพงกั้นให้เราไกล
เราจึงห่างไกลแม้ใกล้ชิด
รั้วติดแต่เราไม่เข้าใกล้
กิน อยู่, ซอยเดียวกัน หรือไกลเกินไป?
จนเกินจะนำใจมาพบเจอ
๓.
อีกครั้ง... (และอีกหลายหลายครั้ง)
เรายังแปลกหน้ากันเสมอ
ไม่เคยแปลกใจเลยหรือเธอ
ใยเราไม่เสนอ ไมตรี
ฉันรู้สึกแปลกใจ! แปลกใจจริงจริงนะเธอ
ที่เราไม่เคยเสนอ ไมตรี!