นายกรัฐมนตรีท่านถาม ผมผิดอะไร"
ใครบังอาจไม่ต้อนรับคนกลับบ้าน
ผู้คืนวันผันผ่านสู้งานหนัก
มาหาความสงบนิ่งเพื่อพิงพัก
มาหาคนที่รักประคับประคอง
นำลูกหลานมาหาปู่ย่าตายาย
เยี่ยมบ้านขวาซ้ายล้วนเกี่ยวข้อง
รู้จักทักทายกันฉันท์พี่น้อง
ล้วนเกี่ยวดองเป็นญาติมิตรสนิทกัน
มีของฝากติดมือถือซ้ายขวา
จูงลูกยาหญิงชายให้รับขวัญ
อึกทึกอึงมี่แสงสีประชัน
แต่ละบ้านสังสรรค์กันครึกครื้น
เปลี่ยนผ้าเก่าคร่ำคร่าของตายาย
กับดวงตาเปล่งฉายประกายชื่น
กว่าจะได้หลับนอนก็ค่อนคืน
แต่กลับตื่นสดใสในรุ่งเช้า
ขนมต้ม พอง ลา บ้า เจาะหู
ใส่หมรับแต่งหรูรวมกันเข้า
อีกอาหารหวานมันมุ่งมั่นเอา
ส่งให้บรรพบุรุษเราได้อิ่มพี
กลับมาบ้านเราที่เหงาร้าง
กลับมาสร้างวัด บ้าน ตระการสี
กลับมาเพื่อให้ใครใครได้ยินดี
กลับมาเพื่อประเพณีที่งดงาม
ใครหนอกล้าไล่ขับคนกลับบ้าน
ไม่สงสารคนก้าวพลาดบังอาจข้าม
ฤากิจที่รับทำนั้นต่ำทราม
นายกรัฐมนตรี ท่านถาม ผมผิดอะไร"