ท้องฟ้าสบาย หมายเลขสอง
ผมฝันอยากมีบ้านไม้เล็กๆสักหลัง
มีคลองไหลผ่าน มีต้นไม้เล็กๆเรียงรายรอบบ้าน
อากาศรื่นๆผมจะผูกเปลญวนไว้กับต้นตะกู
นอนอ่านหนังสือ รอเธอกลับจากสอนหนังสือ
ผมเตรียมน้ำเย็นๆไว้ให้เธอได้ชื่นใจ เธอคงล้า
แต่ผมเชื่อว่าเธอเหนื่อยแต่มีความสุข
ผมทำกับข้าวให้เธอได้ทาน ผักสดๆที่เธอปลูกกับมือ
ผมขอให้เธอเก็บพริกสดข้างบ้าน
เธอวิ่งเล่นราวเด็กๆ พร้อมเม็ดฝนที่โรยตัวช้าๆ
ม่านฟ้าเปลี่ยนเป็นฉ่ำนอง เธอยังคงสนุก
เดินเข้าบ้านพร้อมพริกสดกำใหญ่
และดอกบานชื่นก้านแข็งแรงกับรอยยิ้มสุขละไม
คืนนี้บ้านไม้ผมฉ่ำฝนชะหลังคา ดอกไม้หน้าบ้านบานรับจูบฝน
ผมหัวเราะกับอดีตอันเจ็บปวด เธอยิ้มน้อยๆบอก ฉันอยู่ตรงนี้
ผมอุ่นวาบในอก โอบเธอไว้เบาๆในอ้อมกอด
ชวนเธอฟังเสียงฝน แข่งกันนับเสียงฝนที่หล่นกระทบหลังคา
เป๊าะ แป๊ะ เป๊าะ แป๊ะ เป๊าะ แป๊ะ เป๊าะ แป๊ะ
เธอแย้งว่าเสียงฝนดัง ลัลลา ลัลลา ลัลลา ลัลลา
เลยดึกไปค่อนคืน ผมเดินไปราตรีสวัสดิ์ดอกบานชื่น แง้มบานหน้าต่างเพียงเห็นแสงหรุบหรู่จากจันทร์หม่น เธอหลับแล้ว ยินเพียงเสียงหายใจเบาๆ โลกใต้เปลือกตาของเธอจะงดงามเสมือนนอกดวงตาดำขลับไหม
ค่อนเช้า ผมตื่นเพื่อเตรียมกาแฟดำสำหรับเธอ ก่อนเดินออกจากบ้านไม้ ผมมอง เก็บดอกไม้ไปปักแจกันห้องเรียนสิ แล้วเอาร่มไปด้วยนะ เธอเดินไปตัดบานชื่น หยิบร่มสีหวานแล้วลังเลวางลงที่เดิม ส่ายหัวน้อยๆบอก ฉันอยากเดินกลางฝน แล้วจะรีบกลับมาทานผัดยอดผักแม้วนะ
..
อากาศรื่นๆผมจะผูกเปลญวนไว้กับต้นตะกู
นอนอ่านหนังสือ รอเธอกลับจากสอนหนังสือ