สิ้นเสียงระฆังก้อง.
สิ้นเสียงระฆังก้อง
ฉันมองไปไกล...
เห็นกิ่งไม้อยู่เหนือเงาจางๆ
จับกระดาษวาดมุมของแสงเส้นอย่างชุ่ยๆ
เสียงลมปลิดใบไม้ดังเบาๆ
แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลียวมองจนกระทบพื้น
ใช้ปากเป่ากาแฟในถ้วยจนเหนื่อย...
ในใจพร่ำบ่นกวีที่เคยเขียนเมื่อครั้งเก่า...
ใส่ดนตรีโดยเสียงแอดๆของเก้าอี้โยก
ทอดตามองดูผู้พเนจรเดินตามสายลม...
Relate topics
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก