คลื่น...
คลื่น...
แล้วเกลียวคลื่น ก็คลี่ถี่กระชั้น
ต่อหน้าเธอกับฉัน เย็นวันหนึ่ง
ที่ลมหนาวพัดหนักมาตึงตึง
เฝ้ารอการมาถึงอีกหนึ่งคืน
อีกคืนหนึ่งที่เราอาจเศร้าโศก
ไม่รู้โลกหรือเราที่ขมขื่น
จึงทะเลโอดเสียงมาครืนครืน
ฉันยืนมองนิ่งอยู่เนิ่นนาน
ฉันจับมือเธอกุมกระชับ
ราวกับพรุ่งนี้ไม่มีผ่าน
ราวกับคืนนี้ที่พบพาน
เป็นการพบกันครั้งสุดท้าย
อาจเป็นเช่นนั้น
อาจเป็นเธอ อาจเป็นฉัน ที่เข้าข่าย
เป็นคนเริ่มต้นบอกข่าวร้าย
ใครกล้าเสี่ยงทาย กล้ารับรอง
จึงเป็นเย็นย่ำอันหนาวเย็น
เสียงคลื่นกระเซ็น เป็นฟองฟ่อง
แววตาวันนี้ที่สบมอง
มันหมองเหลือเกิน จนปวดใจ
นิ่งฟังเสียงคลื่นถี่กระชั้น
กระชากคืนวันไปป่วยไข้
เสียงเต้นปร่าปร่าเพราะปวดใจ
เธอได้ยินไหม หรือไม่เคย