คนเขียนคำ
คนเขียนคำ รำลึกการจากไปของกนกพงศ์ สงสมพันธุ์
ในคืนเยือกยังมีใครหรือเดินย่ำ
ในคืนค่ำยังมีใครอาลัยถวิล
ในถ้อยคำอ่อนหวานกังวานกวิน
ยังมีใครดื่มกินอยู่หนใด
(น้ำค้าง : กนกพงศ์ สงสมพันธุ์)
คมความคิดเรียงเป็นถ้อยร้อยบรรทัด
อุดมการณ์ยังฉายชัด ยังเคลื่อนไหว
ฉันไม่รู้โลกนี้ยังมีใคร
ยังอาลัยโหยหา ป่าน้ำค้าง
ยังมีใครลุกตื่นมาชื่นเช้า
โลกเร่งรีบเร่งเร้า เราแตกต่าง
ยิ้มเลือนลบ สุขเลือนลับ รักเลือนราง
คนรกเรื้อ ใจรกร้าง ราวนรก!
กนกพงศ์ โอ้-- กนกพงศ์!
โลกโหดร้ายดำรง สกปรก!
ร้างสำเนียงบรรเลงเพลงของนก
กนกพงศ์ คงตระหนก และตกใจ
หมื่นปีกนก อกสั่นพรั่นปีกยุค
กระพือรุกบุกย่ำยำยุคใหญ่
หมื่นเพลงร้องของเราเก่าเกินไป
หมื่นเพลงใหม่กลบกลืนเกินฝืนทน
โลกทั้งโลกโศกเศร้าเกินเข้าใจ
แยกเธอ-เขา-เรา-ใคร ให้สับสน
ใครแข็งค้านต้านวิถีธุลีทุรน
ก็ดวงใจแหลกป่นเกินทนทาน
กนกพงศ์ โอ้! โอ้! กนกพงศ์
โลกโหดร้ายเลวลง ฉันเจ็บกร้าน
จักก้าวย่างทางไหนทรมาน
คล้ายสังคมต่อต้านโลกด้านดี
ไม่มีใครลุกตื่นมาชื่นเช้า
ต่างเร่งรีบเร่งเร้าไปทุกที่
ไม่มีใครดื่มกินบทกวี
ป่าน้ำค้าง วันนี้ไม่มีคน
แต่โปรดจงรับรู้เถิดว่า...
ในคืนเยือกยังมีคนที่เดินย่ำ
ยังขับเคี่ยวเขียนคำอย่างเข้มข้น
แม้ว่าโลกรอบด้านเกินทานทน
ฉันดื่มกินกวีนิพนธ์อย่างทนทาน!