M-e-e P-e-d

มาจากฟากฟ้าไหน ดอกไม้สวย
ละมุนกลิ่นดินช่วยเอื้ออวยฝัน
มาปลั่งสีสดใสในสวนนั้น
นอกหน้าต่างบ้านฉันในวันนี้

ลมรำพึงรำเพยมาผ่านพัด
ร่างน้ำค้าวร่วงพลัดมาคลึงคลี่
ฉันร่ายคำพร่ำรสบทกวี
ถึงเวลานาที่ที่พบเธอ

หลังหลับฝันฉันตื่นมาชื่นเช้า
หมอกตรู่จางบางเบา – เหงาเสมอ
ครั้งหนึ่งนั้นฉันจำได้ เคยพบเจอ
เธอปลั่งดอกบานเก้ออยู่ริมทาง

Forget me not สีม่วงโศก
เพราะใครเขาสับโขกและทิ้งขว้าง
ยังคงเปล่งสีปลั่ง ยังไม่จาง
แม้เผชิญโลกเมินหมางมาอย่างนั้น

“ฉันไม่ลืมเธอ” เขาเรียกขาน ฉันสับสน ใครบางคนเรียกขาน “อย่าลืมฉัน”
ฉันควรเรียกอย่างไร – ใครรู้กัน
นามเธอนั้นยังมีอีกกี่นาม?

โอ-- Forget me not
เธอคือยอดดอกไม้ หากใครถาม
ฉันรักเธอเข้าแล้วทุกนิยาม
แม้ใครมองความงามเธออย่างไร

.......................................
……………………………..
ฉันไม่เคยลืมเธอ ทุกโมงยาม
เธองดงามประดับโลก ประจำใจ