ผ่านพบไม่ผูกพัน
*ผ่านพบไม่ผูกพัน
ฉันกลัวการเดินทาง
ยามแยกห่างก้าวย่างเคยก้าวย่ำ
"การรอคอย","ถ้อยถาม","ความทรงจำ"
เวียนซ้ำร่ำไรในอารมณ์
ถนน,คนเดินผ่าน,การเหลียวมอง
เปิดช่องความว้าเหว่มาเทถม
การรอคอยร้อยรัดผูกมัดปม
เงื่อนระทมบีบและคลายลมหายใจ
คนต่างหน้า,สัมภาระ,สถานที่
จำหลักรอยสร้อยสีให้สวมใส่
ต่างโซ่ตรวนพันธนาตอกตราใจ
คนคลั่งไคล้คลาคล่ำคล้ายจำนน
ความทรงจำ,คำถาม,ความเป็นจริง
ผู้ถูกทิ้งกลิ้งเกลือกกระเสือกกระสน
ราวกาละประเทศต้องเวทมนตร์
ให้ผีห่าบังตาคน,ต้องมนตรา
ชะตากรรม,จำนวนเงิน,นักเดินทาง
หลอมหล่อก่อรูปร่างอย่างช้าช้า
ค่าครองชีพบีบรัดแรงศรัทธา
นักเดินทางคว้างและคว้าชะตากรรม
ชีวิต,มิตรภาพ,การเดิมพัน
คว้างดั่งควันบุหรี่ที่ลอยร่ำ
ต่างตีกรอบครอบครองเพื่อจองจำ
คนหลงทางแต่งเริงรำยามค่ำคืน
รสสุรา,อาหาร,การสนทนา
เสน่หาห้วงดึกอันครึกครื้น
ดั่งหุบแอ่งแห่งเปลวไฟไล้เลียฟืน
ค่อยค่อยกลืนทีละท่อนก่อนกร่อนกลาย
ความหลงผิด,ทิศทาง,รอยย่างย่ำ
เคยถลำคลานไถลไร้จุดหมาย
ยังย้อนทวนท่วงท่ามาทักทาย
ตลอดสายรายทางที่ย่างเดิน
"การรอคอย"ร้อยรัดทัศนียภาพ
ร้อยที่ราบรัดที่ลุ่มคลุมโขดเขิน
"ภูมิประเทศภายใน"ย่อย ยับ เยิน
เหลือเพียงเนินแห้งแห้ง,ลมแล้งริน
"ถ้อยถาม"ความสงสัยไม่เคยหยุด
ยังจำหลักปักหมุดไม่สุดสิ้น
"ภูมิประเทศภายใน"ไม่คุ้นชิน
ลมหอบกลิ่นความกลัวเคลือบหัวใจ
"ความทรงจำ"ชำรุดเราฉุดรั้ง
ใครคุมขังความเศร้าของเราไว้
รอบขอบเขต"ภูมิประเทศภายใน"
ปล่อยหนามไหน่เรื้อรกแผ่ปกคลุม
การผ่านพบจบลงตรงลาจาก
พลัดพรากทัศนียภาพราบและลุ่ม
นักเดินทางจากต่างสายหลายหลืบมุม
เหนี่ยวหน่วงพุ่มหนามไหน่ไว้กำนัล
ความทรงจำยับเยินนักเดินทาง
ในระหว่างย่างก้าวแสนหนาวสั่น
ปรารถนาฝ่าด่านการกักกัน
เพียงผ่านพบไม่ผูกพันเท่านั้นเอง
ณิศตะ
1 เม.ย.2553
*ผ่านพบไม่ผูกพัน เป็นชื่อหนังสือของอ.เสกสรรค์ ประเสริฐกุล ที่ผมชอบมาก ชอบคำว่าผ่านพบไม่ผูกพัน