น้ำตาหยดนั้น
น้ำตาหยดนั้น
หยดน้ำตาหยดนั้น, ฉันจำได้
ฉันเป็นผู้ทำให้มันไหลหลั่ง
ก่อนเขาเสหลบร่ำไปลำพัง
ปล่อยฉันนั่ง อึ้งเงียบอยู่เยียบเย็น
ในขณะ นาทีที่น้ำตา
หยาดริมแก้มแต้มหน้า ฉันเผลอเห็น
คล้ายสะเก็ดเศษเศร้าพุ่งเข้าเน้น
ชำแหละใจ ให้ขึ้งเข็ญ อยู่เป็นนาน
เธอเชื่อไหมถ้าไม่ใช่เขาคนนั้น
หัวใจฉันคงไม่แหลกแตกร่วนร่าน
เขาผู้เอื้อเผื่อแผ่แม้ลมปราณ
โดยไม่คิดถึงการ ตอบแทนคุณ
กับคำพูดเถื่อนถ่อยนับร้อยคำ
ฉันพลาดพร่ำขย้ำเขาจนเศร้าขุ่น
กระจกใจแกร่งกร้าว เขาร้าวพรุน
เพียงสันดานเถื่อนสถุลที่ฉันทำ
สถานะฉัน เธอรู้ดี ไม่มีสิทธิ์
เพียงจะคิด หยาบหยามหรือเหยียบย่ำ
ชีวิตฉันยับหรืออยู่ เขาผู้ค้ำ
จึงฉันต้องจ้วงจ้ำบึงน้ำตา
โจรเหี้ยมโหดอำมหิตจิตใจต่ำ
แต่ฉันทำในสิ่งชั่วยิ่งกว่า
เมื่อเขาผู้ชุบวิญญาณเป็นมารดา
ฉันจึงควรถูกฆ่าอย่างสามานย์
อยากตบหน้าตัวเองสักพันครั้งครับ