M-e-e P-e-d

อันนี้อ่านปุบเข้าใจปั๊บ
แต่มันก็ยังแบบว่าอะไรดีล่ะ มันหนักฮะ ปกติทั่วไปของน้าหมี่อ่านยากไม่เข้าใจ อันนี้ง่ายหน่อย คงเป็นแนวของน้าหมี่มั้ง แต่สื่อได้ดีฮะ ภาษาแข็งๆ (คนใต้ก็งี้มั้ง) คิกๆ อ่านแล้วเหมือนพี่สอนน้อง

ปล.หาดใหญ่น้ำท่วมเหรอคะ มีแต่น้ำๆ

โห พี่ เอากลอนนี้มาใครจะวิจารณ์ถูกอ่ะคะ อ่านจบก็ซูฮกละ :D คำพี่ปึ่กขนาดนี้ แหม ๆ

//อ่ะนะ กลัวจะเสียน้ำใจอ่ะค่ะ //ยอมเอาหัวมาเสี่ยงกะไม้หน้าสาม คำพี่ลื่นไหลในแง่ภาพ การบรรยาย

"....ถูกต้องแล้วน้ำป่าที่บ่าสาย นั้นรินถ่ายเกรี้ยวกราดเกรียวผาดโผน ไปสู่ลาดหาดลุ่มจนชุ่มโคลน ไปสู่โตนโตดลำจนฉ่ำภู จนน้ำป่าที่บ่าสายได้คลายคลั่ง แม้ขอบดินตลิ่งพังก็ยังอยู่ นั่นคือฤดูกาลเปิดบานประตู เป็นฤดูใดก็ให้สู่ฤดูนั้น ถูกต้องแล้วน้ำตาที่บ่าราย เมื่อจะพรายหน่วยแต้มแต่งแก้มหนั่น จงให้พรายงามสวยทุกหน่วยอัน เป็นสายขื่นยืนยันความรันทด เพื่อรู้ว่าน้ำป่าที่บ่าสาย เมื่อคลั่งถ่ายโลมภูยังรู้หมด นี่เพียงสายน้ำหลั่งเธอถั่งรด ก็เพื่อพรูเพื่อรู้รสเพื่อทดทุกข์!!....."

ชอบการบรรยายใน 4 บทนี้ค่ะ  ไม่ใช่แค่การบรรยายถึงสายน้ำที่เชี่ยวกราก แต่ยังให้ภาพของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ซึ่งกำลังตกใจกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

//ชอบ ๆ  //ไปดีกว่าเอาหัวมาหาเรื่องพอสมควรละ

ชอบคำตอบของอีริคเป็นพิเศษ  5555

ลองอ่านแล้วสรุปความจากงานดูสิ  ว่าสื่อถึงอะไร  ตรงไหนที่ยืนยันว่าสื่อถึงอันที่เข้าใจ แล้วก็อธิบายออกมา
จากนั้นก็ดูรายละเอียดของงาน  ภาษาสำนวน  ความสมจริงหรือเหนือจริง

อย่างที่ ปุถุชน  ได้บอกมานั่นแหละ

จากนั้นก็ดูองค์รวม  ว่าทั้งหมดสื่อรวบยอดได้ว่าอย่างไร  ยังไง  แบบไหน 


ลองดูนะ 


นี่คือตัวอย่างที่กำลังพูดถึง...


ชอบการบรรยายใน 4 บทนี้ค่ะ ไม่ใช่แค่การบรรยายถึงสายน้ำที่เชี่ยวกราก แต่ยังให้ภาพของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ซึ่งกำลังตกใจกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

//ชอบ ๆ //ไปดีกว่าเอาหัวมาหาเรื่องพอสมควรละ
จาก อัญชา

//ลูกแมว  หาดใหญ่ไม่ท่วมหรอก  แม้ว่าจะรอเก้อมาปีแล้วปีเล่าก็ตามที  555

เข้าท่าๆ

//กลับไปกอดสอดกกกับไอ้หนุ่มปาปัวนิวกินีต่อไปเหอะป้า!

อ่านไม่รู้เรื่องค่ะ...//จะถูกอะไรปาหัวรึเปล่าหนอ

ไม่มีคำบรรยายค่ะพี่หมี่ ธิดาดาวไม่ค่อยได้เข้ามาบ่อยนัก แต่เข้ามาแล้วรู้สึกประทับใจ มิตรภาพ ณ ที่นี่ (อีกครั้ง) มุมมองของพี่ธิดาดาวชอบนะคะ ใช้สัญลักษณ์แต่ก็ทำให้คนที่อ่านงานพี่เข้าใจได้ไม่ยาก อ่านแล้วสะท้อนฯค่ะ

ทั้งทั้งใจฉันนั้นมันรู้ ซึ่งมวลหมู่ความทุกข์ในทุกสิ่ง แม้สัมผัสรัดกอดเธอออดอิง สั่นสะทกอกประวิงค์เป็นยิ่งนัก ยิ่งยินเสียงพร่ำพูดเพียงพำพึม กริยาขรึมครึ้มโทนคล้ายโดนกัก หทัยฉันขมขื่นสะอื้นฮัก ระบายทลายทะลักขยักโทน หลั่งน้ำตาตามน้ำป่าไหลบ่าสาย ที่รินถ่ายเกรี้ยวกราดเกรียวผาดโผน ไปสู่ลาดหาดลุ่มจนชุ่มโคลน ไปสู่โตนน้ำหลากฟากฝั่งภู น้ำป่าที่บ่าสายแม้คลายคลั่ง ขอบดินตลิ่งพัง-ก็ยังอยู่ ฤดูกาลผันผ่านบานประตู ไปสู่อีกฤดูเบื้องหน้านั้น ทว่าน้ำตาที่บ่าราย พระพร่างพรายหน่วยแต้มแต่งแก้มนั่น มิอาจพรายสายสวยในหน่วยอัน เพราะใจฉันยังขมขื่นกลืนรันทด ฉันรู้ว่าน้ำป่าที่บ่าสาย เมื่อคลั่งถ่ายโลมภูนั้นรู้หมด แต่ทุกข์โถมโรมรันฉันรันทด มิอาจเปลื้องปลดให้คลี่คลาย

ด้วยอารมณ์เหนื่อยล้ากับระยะทางแสนยาว .. ธิดาดาว..

เปล่าอกหักค่ะเพียงแค่เหนื่อยล้า ก็แค่นั้น..แค่นั้นจริงๆ