M-e-e P-e-d

ทรยศ

ส่ำสัตว์อาศัย 
อยู่ในผืนป่า
พืชพรรณนานา 
หลายหลากมากมี
เจ้ากา เจ้าเหยี่ยว 
โฉบเฉี่ยวเสรี
มอบมิตรไมตรี 
แก่กันเนิ่นนาน
“พรึบพรับ พรึบพรับ” 
ขยับปีกต้าน
พลิ้วลมพรมผ่าน 
แดดกร้านรานเนื้อ
หากินบินคู่ 
หาอยู่จุนเจือ
มากน้อยเอื้อเฟื้อ 
แบ่งปันกันกิน
เย็นย่ำวันหนึ่ง 
ริมบึงไหลริน
พรานป่าหากิน 
ยิงนกตกปลา
เห็นกาเห็นเหยี่ยว 
โฉบเฉี่ยวเวิ้งฟ้า
จึงคิดได้ว่า 
จะหาอุบาย
ครั้นพอรุ่งเช้า 
พรานเฒ่าใจร้าย
จึงเดินอุ้ยอ้าย 
ไปรังของกา
ตะโกนเสียงรัว 
“เจ้าตัวดำจ๋า
ฉันมีตัวยา 
ช่วยเจ้าหายดำ”

“ช่วยเถิดท่านพราน 
ข้ากร้านข้าคล้ำ
ข้าอยากหายดำ 
ช่วยที ช่วยที”
“หากอยากได้ยา 
ฟังข้าดังนี้
รีบไปโดยดี 
ไปหลอกเหยี่ยวมา”
“เจ้าเหยี่ยว เจ้าเหยี่ยว 
บึงเขียวข้างหน้า
ข้าเจอฝูงปลา 
เถิดรีบไปกิน”
เจ้าเหยี่ยวถูกหลอก 
ให้ออกโบยบิน
ร่างร่วงเลือดริน 
ต้องศรนายพราน
“พรานจ๋า พรานจ๋า 
ไหนยาของท่าน
เดี๋ยวไม่ทันกาล 
ส่งยามาที”
“นี่แน่ะเจ้ากา 
กินยาตัวนี้
หายดำทันที 
รีบกิน รีบกิน”
พอกลืนเม็ดยา 
เจ้าการ่างดิ้น
หายใจรวยริน 
เพราะพิษฤทธิ์ยา
ปีกร่วงขนหลุด 
ร่างทรุดผืนหญ้า
เจ้าเหยี่ยว เจ้ากา 
เถิดอย่าจองเวร.