ความงามอันหวานเศร้า
ความงามอันหวานเศร้า
ในม่านหมอกขาว แสงดาวมิแตะต้อง
สวยสายแดดส่อง สีทองแสนหวาน
ม่านหมอกแห่งนั้น คล้ายฝันวันวาน
ล่วงแล้วเลยผ่าน เหมือนการจากไป
ฉันกระซิบเธอ ผ่านลมฤดูฝน
ซากดอกไม้หล่น ฉันยังเก็บไว้
ความหอมนั้นซึ้งตราตรึงกินใจ
เกินกว่าข้างใน จะกลั้นน้ำตา
ฉันกระซิบเธอ ผ่านลมฤดูฝน
ดอกไม้งามจน ฉันเศร้าเหว่ว้า
วันเดือนเคลื่อนปีราตรีเร่พา
ห้วงแห่งเวลางดงามโรยเลือน
ความรัก
ถักทอจากไหน จึงได้งามเหมือน
คลื่นแห่งทะเลเห่โอบดาวเดือน
หมอกเหนือน้ำเคลื่อน ขึ้นห่มขอบฟ้า
มองผ่านเวลา อันเงียบเชียบนี้
ฉันเห็นดนตรีความปรารถนา
จูบกลีบดอกไม้ยามร่วงโรยรา
ร่ำหยาดน้ำตา อยู่กลางอรุณ
ความรัก
ตักตวงเอาไว้ให้ใจอบอุ่น
เศร้าอยู่ปานนั้นยังหวานละมุน
กรุ่นหอมแม้นเราสัมผัสเบาบาง
เช้าแห่งความรักอันแสนหวั่นไหว
เราต่างอยู่ในโลกแห่งช่องว่าง
เป็นแสงตะวันกับจันทร์เรื่อราง
ไร้ทางจะหลอมแต่พร้อมจะลา
...เธอ....
เสมอความงาม อันเหว่ว้า
ความรักของฉัน อยู่ในดวงตา
มองผ่านภาพพร่า เธอจากฉันไป
กวิสรา - 20 กรกฎาคม 2553