ในหนึ่งวัน
ตอนเช้าหกโมงครึ่ง..สงครามเริ่มต้น
"จ๊ะเอ๋ ตื่นรึยัง ไปลูก..ไปฉี่กันเนาะ"
"ยังไม่ปวด ขอนอนอีกนิดนึง" บางวันก็
"มาเล่นกันก่อน นะแม่นะ"
"สายแล้วนะครับ เดี๋ยวแม่ต้องไปหาอะไรให้หนูกินอีก"
เริ่มออกอาการ หน้างอ ฮึดฮัด เมื่อไม่ได้ดังใจ
ต้องงัดตำราพิชัยวิธีการหลอกล่อมาใช้
ได้ผลมั่ง ไม่ได้มั่ง อารมณ์ดีก็หัวเราะลงมา
อารมณ์ไม่ดี ก็ได้เล่นวิชาหมัดเมากันคนละปึ๊กสองปึ๊ก
ได้กินอาหารเช้าเคล้าน้ำตา
กินข้าวเสร็จ แต่งตัว แปรงฟัน ลูกชายบ้านนี้ กินแล้วค่อยแปรง ฮ่าๆ เคล็ดลับความอร่อย
พ่อมันพาลูกขึ้นรถแล้ว อ่า..แม่มันยังไม่ได้หวีผม ทาแป้งเลย คว้ากระเป๋าแม่กระเป๋าลูก น้ำ นม ขนม ยัดเข้าไป วิ่งขึ้นรถ เหมือนวิ่งกระโดดข้ามรั้วเลย
ลูก : "วันนี้ไปขึ้นสะพานนะพ่อนะ" ขอให้ขับรถพาเที่ยว
ก่อนเข้าโรงเรียน ประมาณว่า ยืดเวลาให้ถึงโรงเรียน
ช้าที่สุด อันนี้นิสัยพ่อมัน เพราะตอนเด็ก ๆ ก็เป็นแบบนี้
โรคไม่อยากไปโรงเรียน
ปีนี้ อนุบาล 3 แล้ว ไม่ร้องไห้แล้ว เวลาแม่ไปส่งก็บอกว่า
"ส่งแค่นี้ก็พอ คุณครูบอกว่าให้เดินไปเอง"
ฮือ ฮือ แม่อยากร้องให้ เป็นปลื้ม เมื่อก่อน
ร้องทุกวันเหมือนใจจะขาด ลูกแม่โตขึ้นเยอะเลย
ไม่นานนี่เอง....
ถึงที่ทำงาน...สงครามช่วงที่สองเริ่มขึ้น
"..สอบถามติดเน็ท เร็วมั้ย หลุดมั้ย "
" ทำไมแพงล่ะ 3ฺฺBB ถูกกว่าตั้งเยอะ "
" ..จะเปิดเบอร์ มีโปรอะไรมั่ง เอาแบบโทรทั้งวัน ถูก ๆ มีมั้ย "
อธิบายจนน้ำลายเหนียว มีปัญหาอะไรก็พยายาม
จัดการไปแต่ละเคส บางรายนิดหน่อยก็ให้ยาพารา
บางรายหนักหน่อยก็ส่งห้องผ่าตัด
" มาชำระเงิน " ถามว่าเบอร์อะไร "จำไม่ได้"
เคสนี้มาประจำ จนไม่รู้จะด่าในใจว่าไงดี
ขอถามคนใช้โทรศัพท์หน่อยเถอะ
เวลาไปจ่ายตังค์ คุณจำเบอร์ตัวเองได้มั้ย
ถ้าจำไม่ได้ ช่วยจำด้วยนะคะ เบอร์ตัวเอง
ใช้อยู่ทุกวันยังจำไม่ได้ แล้วจะให้ผีที่ไหนมาจำให้มิทราบ
นี่อีกเคสนึง "ใช้โปรอะไร จำไม่ได้"
ใช้โทรศัพท์ แล้วจำโปรที่ตัวเองใช้ไม่ได้
ว่าโทรเวลาไหนเท่าไหร่ นอกเวลาเท่าไหร่
พอค่าโทรออกมาแพง ก็มาโวย ว่าทำไมแพง
"โทรไม่ติด เสียงก็ไม่ดี เดี๋ยวก็ตัด "
ถ้าใช้งานไม่ดี ยกเลิกก็ได้ค่ะ ไม่มีข้อผูกมัด
" ยัง..." แล้วจะบ่นทำไม(วะ)
ขอถามอีกทีเถอะ ถ้าของอะไรใช้ไม่ดี
แล้วทำไมยังทนใช้อยู่ล่ะ มาทีไรก็บ่นทุกที
แต่ก็ไม่ยกเลิก
สรุปว่า โรคจิต ชอบทรมานตัวเอง ฮ่าๆ
"เน็ทนี่ 3G ใช่มั้ย" "แล้วเมื่อไหร่เป็น 3G"
มีมาถามบ่อย ๆ อยากถามกลับไปว่า
แล้วจะเอา 3G ไปทำอะไร
ฟังก์ชั่นในโทรศัพท์ ใช้หมดทุกตัวแล้วเหรอ
ความจำเป็นสำหรับคนต้องการใช้งานจริง ๆ
มีสักกี่เปอร์เ็ซ็นต์ ..... มันเป็นหนังชีวิต
เราเป็นผู้น้อยคอยรับคำสั่ง วัน ๆ ได้แต่ปลง...
สี่โมงครึ่ง ...สงครามรายวันเลิก
ไปรับคุณลูกกลับบ้าน สงครามมื้อเย็นเริ่ม
กินไรดีหว่า...เดินตลาด 2-3 รอบ ได้น้ำพริกมาถุง
แกงอย่าง ต้มอย่าง... พอละ...
"หนูจะดูซีดี"
"่แม่จะเล่นเกมส์"
"ให้หนูดูก่อน"
"ให้แม่เล่นก่อน"
แกล้งลูก ฮ่าๆ..
สองทุ่มกว่า ขึ้นนอน...
"แม่เล่นกับหนูก่อนได้มั้ยค๊าบ"
"ข้าคืออุลตร้าแมนเมบิอุส เจ้าเป็นใครกัน"
"ข้าคือ ฮิคาริ"
"เจ้ามาจากไหน ทำไมข้าไม่เคยเห็นเจ้า"
"ข้าก็มาจากดาว M78 ไง"
"เจ้าต้องเป็นตัวปลอมมาแน่ ๆ นี่แน่ะ
ลำแสงสเปเซี่ยม.... ตุ้มตั่ม ตุ้มตั่ม...
กว่าจะหลับตาลง.......
วันนี้เปลี่ยนเวรนะ พ่อมันไปเล่นกับลูกก่อน.. แม่จะเล่นเน็ท ฮี่ๆ....
กว่าจะหลับตาลง.......เฮ่อ... พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่