M-e-e P-e-d

สมุดนักเรียนเล่มนั้น

สมุดนักเรียนเล่มนั้นเก่าคร่ำ ขอบเยินยุ่ย รอยยับตรงสันฉีกขาด ปกเหลืองซีดเต็มด้วยลายริ้วไม่ต่างชายชรากรำโลกผู้เก็บเรื่องราวหนหลังไว้ในร่องลึกยับย่นของผิวกาย  หน้าปกถูกพลิกช้า ๆ มีหยดน้ำเผาะลงบนลายมือประจงเขียนด้วยดินสอ  ส่วนบนเป็นอักษรตัวใหญ่คมชัดอ่านว่า..บันทึกดวงใจ

บันทึกดวงใจ

๑ เพรง

ข้าพเจ้าพบเพรงบนถนนสายชะตา  เราสัญจรไปมาโดยหารู้ไม่ว่าใครเป็นใคร เป็นตัวอักษรแปลกหน้าไร้วิญญาณ  ทักทายกันวันนี้เพียงสนองปรารถนาแล้วทิ้งกันในวันถัดมาเหมือนทิ้งกระดาษชำระใช้แล้ว ไม่ต้องสนใจว่าอักษรแปลกหน้าที่เราเคยพูดคุยอย่างสนิทสนมจะมีความรู้สึกนึกคิดหรือไม่  หากหวังปกป้องตนเองจากเป็นผู้ถูกทิ้ง จากความรู้สึกต่ำต้อยคล้ายวัชพืชไร้ค่า ต้องเมินเฉยเสียได้กับความรู้สึกอ่อนไหวผูกพัน  ที่ก้นบึ้งของความเป็นมนุษย์ทุกคนล้วนเจ็บปวด ไม่มีใครต้องการทำร้ายใคร  แต่ปฏิเสธไม่ได้เราล้วนพบพานเพื่อผ่านพ้น  ผู้หลงด่ำดื่มรสแห่งมิตรภาพโดยหวังเกลือกกลิ้งอยู่กับความหวานชื่นจะเป็นเช่นแมลงน้อยหลงวนฉ่ำรสเกสรกว่ารู้ดอกไม้นั่นก็หุบกลีบกลืนกินมันไปแล้วทั้งเป็น

ข้าพเจ้าพบเพรงบนโลกเช่นนี้

โลกที่ซาตานปรากฏกายในคราบนักบุญ  ใช้อสนีอักษรฟาดฟันทำร้ายผู้อื่นโดยไม่มีใครต้องการตอแย  โลกที่ความป่วยไข้ได้รับการเยียวยาด้วยโอสถแห่งโมหะ  โลกที่จริงลวงซ้อนทับกันเพียงพลิกหน้าเหรียญ  เราไม่อาจแน่ใจได้เลยว่าใบหน้าอักษรนั้นมีกี่ลักษณาการ  หลายใบหน้าซึ่งเราพบปะพูดคุยเป็นคนเดียวกันหรือไม่  อักขระวาจาที่เปล่งออกมามีความจริงใจแค่ไหน

ผู้กรำโลกล้วนเลิกเอ่ยคำถามเหล่านี้  เพราะมีแต่ก่อความสับสน ไร้ประโยชน์เฝ้าเสาะหาว่าใบหน้าเบื้องหลังหน้ากากอักษรเป็นอย่างไร  เราหยุดความสนใจไว้ที่ตาเห็น  ใจสัมผัส  มองไปข้างหน้าโดยไม่ถามถึงที่มาดุจนางนวลโฉบฟองคลื่น  อาจมีปลาน้อยหรือความว่างเปล่า แต่ไม่เคยถามเกลียวคลื่น เจ้าเป็นใคร? มาจากที่ใด? ผ่านแล้วเพียงโบยบินกวาดตามองหาคลื่นลูกใหม่

ข้าพเจ้าพบเพรงบนโลกเช่นนี้

โลกที่เราพูดคุยกันด้วยตัวอักษรซึ่งเราหลงใหล  ตัวอักษรซึ่งเราฝากไว้บนลานอักษรจอแจด้วยหลากอักษรแปลกหน้า  บางอักษรหวังคลายความรู้สึกอ้างว้าง  บางอักษรต้องการให้โลกรับรู้ว่ามีตัวตนอยู่  หลายอักษรเพียงหวังสนุกไปวัน ๆ และอีกหลายอักษรมุ่งมั่นเอาจริงจังที่จะหยัดกายในบรรณพิภพ

ข้าพเจ้าหารู้ไม่เพรงเป็นอักษรชนิดใด  รู้เพียงว่าเพรงงดงาม  มิใช่งดงามด้วยสำนวนสละสลวยแต่เป็นงามคมคิดที่แฝงอยู่ในอักษรเหล่านั้น  ไม่ใช่เพียงสวยด้วยเอาใจใส่วรรคตอนอ่านง่าย  แต่เป็นงามด้วยท่าทีสำเนียงภาษาที่ไม่เคยทำร้ายใครมีแต่ให้กำลังใจ  ทุกตัวอักษรของเพรงอุ่นไอกรุ่นอวลจนอยากนั่งลงใกล้  ฟังเรื่องราวที่เพรงกำลังบอกเล่าผ่านริมฝีปากแห่งอักขระรส

เราพบกันด้วยรักในภาษาของกันและกัน  เราจากกันขณะหลงวนอยู่ในเมฆหมอกแห่งคำถาม  คำถามซึ่งข้าพเจ้ายังไม่อาจหาคำตอบได้เลย

OOO

๒ ผู้แสวงหา

สำหรับท่าน เรื่องราวในอดีตอาจเป็นภาพสืบเนื่องเคลื่อนไหวออกจากเครื่องฉายแห่งปัจจุบัน  เป็นภาพสีสดใสเต็มด้วยชีวิตชีวา  ขณะภาพเก่าเคลื่อนไป  ภาพใหม่ก็เข้าแทน  อดีตช่างหอมหวานคล้ายผลไม้สุกคาต้นมีให้เลือกเก็บไว้ชิมรสอย่างมากมาย  ท่านมองไปข้างหน้าเห็นภาพอนาคตกำลังรอต่อแถวโยงยาวมายังปัจจุบัน  ภาพคืนวันที่ก่อไฟฝันสร้างแรงบันดาลใจให้ท่านมีพลังก้าวเดินไป

แต่ข้าพเจ้าหาเป็นเช่นนั้นไม่

หลังน้องชายเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์  อดีตในห้วงสำนึกข้าพเจ้ากลายเป็นสีเทาหม่นเหมือนแผ่นภาพเก่า ๆ ซ้อนทับกัน  มองย้อนคราใดคล้ายกัดกินผลไม้เหี่ยวใกล้เน่าเสีย  รสชาติที่ข้าพเจ้ากล้ำกินนั้นเป็นรสของความระทมทุกข์นับวันยิ่งกัดกร่อนหัวใจจนเหลือเพียงซาก  มองไปข้างหน้าเห็นแต่ภาพว่างเปล่า  ไม่มีอะไรรอคอยข้าพเจ้า ภาพฝัน ความหวัง ความสำเร็จในชีวิต รอยยิ้มครอบครัวคราพบปะสังสรรค์  ล้วนถูกเผาไหม้ไปพร้อมเปลวเพลิง  แปรธาตุอีกร่างหนึ่งของข้าพเจ้ากลายเป็นละอองไอ คุควันคืนสู่หมู่เมฆ  เราไม่ได้มาจากไหน หรือจะไปไหน  เราไม่ใช่อะไรเลยนอกเสียจากองคาพยพของโลก เราคือไอน้ำในปุยเมฆ  เราคือหยดน้ำในห้วงมหาสมุทร  เราคือผงฝุ่นดินที่เพียงรับโอกาสมีความรู้สึกนึกคิดชั่วคราว  เมื่อถึงเวลาก็แปรสภาพคืนสู่โลก

ข้าพเจ้ากับน้องชายลืมตามองโลกในเวลาใกล้เคียงกัน  ผ่านช่วงชีวิตมาด้วยกันราวเป็นเส้นคู่ขนาน  ภาพอดีตของข้าพเจ้าล้วนมีน้องชายคอยยิ้มหัว หยอกล้อ ชกต่อย  ทะเลาะเบาะแว้ง อิจฉาริษยา ร่ำเรียน สำเร็จการศึกษา สร้างฐานะ มีครอบครัว  ทั้งหมดจบลงเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น หลายครั้งยามข้าพเจ้าซุกกายอยู่หลังม่านน้ำตาเฝ้าถามตัวเอง  หรือชีวิตน้องชายเป็นเพียงความฝัน เขาไม่ได้เกิดขึ้นจริง ไม่ได้มีอยู่จริง  เพียงข้าพเจ้าหลับฝันไป  ความรู้สึกย้อนแย้งที่ปฏิเสธไม่ได้คล้ายเหล็กแหลมคอยทิ่มแทงหัวใจจนหยดเลือดแห่งทุกข์ระทมไหลหลั่งพร้อมธารน้ำตา  เมื่ออีกคนไม่อยู่ข้าพเจ้าไม่เหลือศรัทธาชีวิต  ไม่มีความหมายที่จะอยู่ต่อไป  ซากชีวิตข้าพเจ้าไม่ต่างฝุ่นดินที่ยังมีความรู้สึกร้อนหนาว  หากจะต้องกลายสภาพคืนสู่ผืนโลกเสียเวลานี้ข้าพเจ้าก็ไม่ยึดยื้อ  ความรัก แรงจูงใจทางเพศ ฐานะทางสังคม ทรัพย์สินเงินทอง ไม่อาจส่งแรงขับครอบงำความคิดและพฤติกรรมข้าพเจ้าอีกต่อไป  เหลือเพียงปรารถนาเดียวที่ต้องการกระทำกว่าร่างกายคืนสู่แม่ธรรมชาติ  นั่นคือเขียนหนังสือ

ข้าพเจ้ากลับมาอาศัยริมคลองบ้านเกิด  ใช้ชีวิตในเรือลำเล็ก  ไม่มีทีวีตู้เย็น ไม่ยินยอมให้โลกภายนอกรุกล้ำชีวิตส่วนตัวผ่านโทรศัพท์มือถือ  อยู่กับคืนวันเหมือนทุกวันเป็นวันสุดท้ายของชีวิต  ที่นี่ไม่มีอะไรเหลือสำหรับข้าพเจ้า ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีบ้านเก่า  มีแต่ความผูกพันกับสายน้ำที่เคยว่ายเล่นแต่จำความได้  และทะเลสาบแอ่งน้ำกว้างใหญ่ที่เต็มด้วยเรื่องเล่าขานและความทรงจำครั้งเยาว์วัย

OOO

ตลอดเวลาข้าพเจ้าฝันถึงการเขียนหนังสือประดุจห้วงราตรีฝันถึงทิวากาล  คล้ายดังสายธารน้อยละห้อยหาห้วงมหรรณพอันกว้างใหญ่  เป็นความฝันที่คอยเกาะกุมหัวใจด้วยกรงเล็บแหลมคมแห่งความวิตกกังวล  ความหวานชื่นของอักขระรสมิอาจเอมอิ่มต่อริมฝีปากที่หิวโหยหรือเติมท้องที่คอดกิ่วได้เลย  ขณะร่างกายผจญไปในป่ากิเลสตัณหาปกคลุมด้วยหมอกควันแห่งความต้องการไม่สุดสิ้น  วิญญาณกลับติดปีกแห่งความฝันโบยบินไปยังสถานที่เร้นลับไม่น่าไว้ใจเต็มด้วยอาถรรพณ์เวทมนตร์คาถา  มีสายใยบาง ๆ เส้นหนึ่งโยงไว้  ข้าพเจ้าพยายามยื้อยุดด้วยความเชื่อที่ว่า  โลกแห่งความจริงคือสถานที่ปลอดภัยและเหมาะสมสุดแล้วสำหรับข้าพเจ้า

ภาพอดีตสีหม่นเป็นคล้ายใบมีดคมตัดสายใยเส้นนั้นขาดจากกัน  ข้าพเจ้าออกติดตามจิตวิญญาณเข้าสู่โลกแห่งความฝัน  สถานที่ซึ่งกิเลสตัณหาของมนุษย์ไม่อาจล่วงล้ำ  ที่ซึ่งริมฝีปากหาได้มีไว้เพื่อเอ่ยวาจา  ที่นั่นกาลเวลาหยุดนิ่งทุกสิ่งเพียงเคลื่อนไปตามวัฏฏะแห่งสุริยัน-จันทรา  ที่ซึ่งชีวิตหาได้มีความหมายไปกว่าไร้ชีวิต  ที่ซึ่งข้าพเจ้าพบว่าร่างกายกับจิตวิญญาณได้กลับรวมเป็นหนึ่งดำรงคงอยู่อย่างสงัดงัน  ตื่นเช้าพร้อมหยาดน้ำค้างบนยอดหญ้า  เหล่าสกุณาส่งเสียงร้องออกหากิน  เข้านอนด้วยเสียงขับกล่อมของหรีดหริ่งตลอดคืน  ผ่านวันเวลาด้วยวัตรปฏิบัติที่หัวใจโหยหามาเนิ่นนานนั่นคือเขียนหนังสือ

และแล้วด้วยเหตุบังเอิญข้าพเจ้าพบช่องทางเชื่อมต่อสู่โลกแห่งความจริงซึ่งผู้คนเรียกว่าโลกเสมือน  ข้าพเจ้าหาได้ต้องการออกจากโลกฝัน  แต่จะมีความหมายใดหากเราฝังกายอยู่ในโลกฝันตลอดเวลา  ดื่มกินความฝันจนวันสิ้นสังขาร  ข้าพเจ้าเพียงหวังส่งภาพฝันตนออกมาติดต่อกับผู้คน  หากฝันนั่นสามารถสร้างส่งแรงฝันต่อยังคนอื่น ๆ หรือเป็นที่พักใจเพียงครู่ก็นับว่าสมควรแก่ปีติแล้ว  ข้าพเจ้าจึงเยี่ยมหน้าออกมายังโลกภายนอก  โลกที่ข้าพเจ้าพบเธอ..เพรง

OOO

ฤดูกาลของโลกฝันต่างจากโลกแห่งความจริง  ที่นี่อากาศแปรปรวนบัดเดี๋ยวมีลมบัดเดี๋ยวพายุผ่าน  พัดมาเพียงครู่อาจหยุดนิ่งสนิทไม่มีแม้ไหวใบไม้  บางวันเขียนได้ลื่นไหล  แต่บางวันกลับไม่อาจขยับมือแม้สักวรรคสักบรรทัด  ในเปรมสุขของครรลองชีวิตอย่างใจปรารถนายังมีระทมทุกข์ที่ไม่อาจกระทำได้ดังใจต้องการ  คล้ายคนชเลรักผืนน้ำใคร่ล่องเรือไปสุดขอบฟ้าแต่หารู้วิธีบังคับใบ  ไม่รู้จักร่องน้ำสายน้ำกระทั่งทิศทางลม  ที่สุดได้แต่ลอยลำตามยถากรรม

ยามข้าพเจ้าหน่ายใบหน้าอันครัดเคร่งของจอขาวเปล่าว่าง  ข้าพเจ้าเชื่อมต่อออกสู่โลกที่เต็มด้วยตัวอักษรละลานตา  อ่านทุกสิ่งทุกอย่าง  อ่านจนรู้สึกว่าโลกภายนอกช่างมีตัวอักษรมากมายเสียเหลือเกิน  มากจนแม้ใช้เวลาทั้งชีวิตก็มิอาจอ่านหมดสิ้น  ข้าพเจ้าพบตัวอักษรของเพรง

เพรงเขียนบทกวี

ด้วยถ้อยคำหวานไหวบอกเล่าถึงหัวใจอ่อนโยนของหญิงสาว  ตัวอักษรของเพรงทำให้อักขระที่เราใช้กลับกลายเป็นท่อนไม้แข็งกระด้าง  วรรณรสแห่งบทกวีที่หากผึ้งน้อยพบพานคงมิอาจตัดใจบินผ่านโดยไม่แวะลิ้มชิม  เพรงมองผู้คนมองโลกผ่านหน้าต่างแห่งจิตวิญญาณ  เอ่ยถ้อยคำผ่านริมฝีปากแห่งวิจิตรอักษร  ประโลมโลกอ้างว้างด้วยอ้อมปีกนวลละมุนอบอุ่นและอ่อนโยน  ข้าพเจ้าเองมิอาจเอ่ยขานเรียกอักษรต่ำต้อยตนแม้เศษกวี  กับตัวอักษรของเพรง  ข้าพเจ้าขานคำกวีอย่างไม่ขัดเขินขัดคำ  คล้ายคลื่นกระทบฝั่งก่อระลอกคลื่นต่อ ๆ กันไม่สิ้นสุด  บทกวีของเพรงประดุจสายลมพัดมาประโลมสระน้ำโบราณในหุบเขาห่างไกล  เสียงกระซิบแห่งสายลมก่อระลอกคลื่นอักษรลูกแล้วลูกเล่าขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ  ไม่เสแสร้งแกล้งแต่ง ข้าพเจ้าเขียนโต้ตอบลงไปด้วยหัวใจที่เชื่อมโยงผ่านหน้าต่างแห่งจิตวิญญาณบานนั้น  ก่อเกิดงานเขียนชิ้นแล้วชิ้นเล่า  ครั้นเพรงตอบกลับมาบอกว่าเธอรออ่านอยู่  ยิ่งทำให้หัวใจซึ่งแห้งแล้งแทบไร้สิ้นแรงฝันกลับพองฟู  ตัวอักษรทยอยคล้อยเคลื่อนราวสายน้ำไหลหลั่ง  ที่สุดข้าพเจ้าจึงได้พบว่า..เราหาได้เขียนเพื่อผู้คนมากมายที่ไหนเลย  ตัวอักษรทั้งหมดของเราเพียงเพื่อคนเดียว  คนเดียวที่เฝ้าอ่านด้วยหัวใจรอคอย  ผ่านตาทุกสระพยัญชนะอย่างระมัดระวัง  พร้อมสะท้อนความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมาเหมือนกระจกเงาใสที่ไม่เคยบิดเบือนภาพตรงหน้า

โลกฝันข้าพเจ้ากลับคืนชีวิตชีวา ข้าพเจ้าเขียนแม้ในความฝัน

หลังม่านแห่งความแปลกหน้าถูกคลี่ผ่าน ตัวอักษรของเราเคลื่อนหากันดุจหยดน้ำจากธารเดียวที่ถูกพราก  จึงได้พบว่าโลกฝันของเราช่างคล้ายกันเหลือเกิน  เพรงฝันถึงชีวิตในชนบท ท้องฟ้า แสงดาว แมกไม้ สายน้ำ ลำคลอง  ครั้นข้าพเจ้าบอกไปว่าข้าพเจ้าฝังสังขารอยู่ในภาพฝันนั่น  เพรงกระตือรือร้นใคร่ฟังเรื่องราวของข้าพเจ้าเหมือนเด็กน้อยตาโตรอฟังนิทานก่อนนอน  เพรงส่งหนังสือมาให้ข้าพเจ้าหลายเล่ม ล้วนเป็นหนังสือที่ช่วยเปิดโลกการอ่านอันคับแคบของข้าพเจ้าไปสู่สวนอักษรละลานตา  ช่วยเพิ่มจำนวนถ้อยคำในกะโหลกเปล่ากลวงให้ได้ใช้ได้เลือกหยิบจับมาเรียงร้อย  ข้าพเจ้ารู้สึกติดค้างน้ำใจไม่อาจตอบแทน  ด้วยหนังสือนั้นสูงราคานักสำหรับผู้ดื่มกินความฝันเช่นข้าพเจ้า  ได้แต่ก้มหน้าตั้งตาขีดเขียนอักษรทดแทนมิตรไมตรีที่ได้รับมา  เพราะรู้ดีว่าเพรงหาได้หวังสิ่งใดตอบแทนนอกจากอยากเห็นข้าพเจ้ารุดหน้าไปบนหนแห่งอักษรกรรมนี้  และสำหรับข้าพเจ้า ไม่มีสิ่งใดเลยควรค่าทดแทนศุภปรารถนาจากเพรงนอกจากตั้งใจเขียนหนังสือ  เพราะนั่นคือทั้งหมดที่ข้าพเจ้ามีและนั่นคือชีวิตข้าพเจ้า

OOO

๕ พัดผ่าน

ผู้คนบนโลกเสมือนพบปะพูดคุยกันผ่านกล่องความคิดเห็น อีเมล์ หรือโปรแกรมสนทนาต่าง ๆ แต่ข้าพเจ้าคุยกับเพรงผ่านงานเขียน  ทุกตัวอักษรของเพรงล้วนประจงใจ  บ่งความเอาใจใส่อักขระทุกจังหวะวรรคตอน  เพรงสอนข้าพเจ้าด้วยการกระทำ งานเขียนของเพรงไม่เคยมีสะกดผิดพลาด  คงผ่านทวนครั้งแล้วครั้งเล่าจนแน่ใจ  หากพูดคุยเป็นการสื่อสารบนระนาบ  สนทนาของเราคงเป็นการสื่อสารด้วยรูปทรง เป็นรูปทรงของเรื่องราว  จากเรื่องราวหนึ่งสู่อีกเรื่องหนึ่ง  ทุกครั้งจรดอักษรล้วนคืองานเขียนประจงใจไม่ต่างประติมากรบรรจงเคลื่อนนิ้วไปบนงานปั้นตรงหน้า หลังเราแลกเปลี่ยนอักษรกันร่วมปี  เพรงเดินทางมางานแต่งเพื่อนในจังหวัดใกล้เคียงจึงแวะเยี่ยมข้าพเจ้า

OOO

๖ หยดน้ำในทะเลทราย

โลกปัจจุบันชีวิตส่วนตัวของผู้คนถูกคุกคามด้วยโทรศัพท์มือถือซึ่งเป็นคล้ายเชื้อร้ายค่อย ๆ กร่อนจิตวิญญาณคนในสังคม  โทรศัพท์มือถือกลายเป็นองคาพยพของชีวิต  สิทธิความเป็นส่วนตัวถูกกัดกินจนแหว่งวิ่น  ขาดการติดต่อเมื่อใดจะถูกสังคมไต่ถาม ไม่ก็ตำหนิ  หลายคนมิอาจทนความโดดเดี่ยวอ้างว้างจะต้องเชื่อมต่อสื่อสารตลอดเวลา  ผู้ถูกเชื้อร้ายกัดกินล้วนกลายเป็นเหยื่อทั้งโดยเต็มใจและไม่รู้ตัว

หลังปลีกออกจากสังคมข้าพเจ้าไม่เห็นความจำเป็นต้องใช้โทรศัพท์มือถือในความหมายของสื่อสารตลอดเวลาอีกต่อไป  ข้าพเจ้าได้โลกส่วนตัวกลับคืนและไม่เคยคิดย้อนหาความวุ่นวายอีก  ใช้โทรศัพท์มือถือพูดคุยเฉพาะกิจจำเป็น ไม่ให้เบอร์กับบุคคลทั่วไป  ข้าพเจ้าพอใจชีวิตเช่นนี้เชื่อมต่อสู่โลกภายนอกก็เพียงตัวอักษร  ไม่เคยต้องการก้าวล่วงถึงการติดต่อส่วนตัวที่จะล้างเวลาฝึกเขียนเหมือนคลื่นซัดสาดรอยทราย  โลกที่คล้ายสงัดงัน  ห่างไกลความวุ่นวายของสังคมซึ่งเต็มด้วยกินแหนงแคลงใจ กระทบกระทั่งว่าร้าย ติฉินนินทา ดูเหมือนมีความสุขสงบ  แต่ในความเป็นจริงแห้งแล้งนัก  ริมฝีปากปิดสนิทไม่เคยปลดปล่อยถ้อยคำออกมา  ชีวิตประจำวันที่ไม่ต่างนักบวชนั้นราวทะเลทรายเวิ้งว้าง  มองทางไหนล้วนผืนทรายสุดตา  กลางวันระอุร้อน  ตกค่ำกลับหนาวเย็นจนกายสะท้าน  ชีวิตเช่นนี้เผยให้เห็นความงามของสังคมวุ่นวายซึ่งข้าพเจ้าเคยรังเกียจ หากแต่ขอเป็นผู้ชมไม่คิดข้องเกี่ยวอีก

เมื่อเพรงเอ่ยถึงเบอร์โทรศัพท์  ข้าพเจ้าจึงจำปฏิเสธ  เกรงนักหนาจะทำให้เพรงแคลงไปว่าข้าพเจ้าไม่ยินดีกับการมาของเธอ  ข้าพเจ้าบอกเธอทางอีเมล์ ‘การมาของเพรงเป็นคล้ายหยดน้ำที่นำความชุ่มฉ่ำแก่กอหญ้าแล้งในทะเลทราย  กอหญ้านั้นย่อมยินดีในความฉ่ำชื่นอันได้รับ  แต่ขอเพรงปล่อยให้กอหญ้าคงอยู่ตรงตำแหน่งนั้น เป็นกอหญ้าทะเลทรายเช่นนั้นต่อไปเถิด  จริงอยู่ได้รับหยดน้ำนั้นชุ่มชื่นนัก  แต่หากไม่อยู่ตรงนั้นมันอาจตาย’

การติดต่อครั้งสุดท้ายจึงผ่านอีเมล์  นัดวันเวลาที่เพรงจะเดินทางมาถึงตลาดซึ่งเป็นย่านการค้าของอำเภอแล้วข้าพเจ้าจะออกไปรับ  การเดินทางไปยังสถานที่แปลกถิ่น  ไปพบคนซึ่งไม่เคยเห็นหน้าตา  ทั้งไม่สามารถติดต่อผ่านโทรศัพท์  หากคลาดกันหรือเกิดเหตุสุดวิสัยจะทำอย่างไร? จะเชื่อใจเขาได้แค่ไหน? ที่พักเป็นอย่างไร? มีเรื่องให้กังวลต่าง ๆ นานา  หลายคนอาจทบทวน และตัดสินใจล้มเลิกการเดินทาง  แต่ไม่ใช่เพรง

OOO

๗ เจ้าหญิงแห่งรัตติกาล

เป็นวันแดดจัดจ้าของกลางฤดูร้อน  ทิวเมฆขาวล่องฟ้า  เสียงนกหลากสำเนียงละเบ็งอยู่ในเงาจามจุรี  ข้าพเจ้าสวมหมวกฟางปั่นจักรยานไปตลาด  ระยะทางจากที่พักร่วมสี่-ห้ากิโลเมตร ปิติเป็นคล้ายร่มเงาป้องเปลวแดด  ทิวไม้สองฟากทางส่งเสียงขับขานบทเพลงแห่งความรื่นรมย์

ข้าพเจ้าจอดรถจักรยานหน้าร้านกาแฟ  พูดคุยกับเหล่าสหายที่ล้วนรู้จักกันแต่ครั้งโดดน้ำเล่นในลำคลอง  เมื่อการเคลื่อนไปของเวลาไม่มีผลกับกิจกรรมชีวิต  การรอคอยจึงประดุจแก้วน้ำใบใสบรรจุเครื่องดื่มหลากรสกลมกล่อม  นั่งคอยเพรงเป็นรสสุขปนเปรสของความไม่แน่นอนเหมือนเครื่องดื่มหวานอมเปรี้ยว  อาจมีการเปลี่ยนแปลงโดยไม่ทราบล่วงหน้า  เพรงอาจเปลี่ยนใจกะทันหัน ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นได้  แต่ไม่ว่าจะเป็นเช่นไรหาสร้างความแปลกใจแก่ข้าพเจ้าเลย  ความผกผวนของชะตาความผันแปรของชีวิตไม่ทำความประหลาดใจให้ข้าพเจ้ามานานแล้ว

จากหน้าร้านกาแฟมองผ่านเปลวแดดบ่ายออกไป  หญิงสาวร่างเล็กสมส่วนผมยาวลอนเคลียไหล่สะพายกระเป๋าเดินตรงมา  เธอสวมกางเกงยีนส์เข้ารูปเสื้อลายลูกไม้บางเบาพลิ้วสะบัดในสายแดด  ท่าเดินกระฉับกระเฉง  เห็นแว่นสายตาใสกรอบเหลี่ยมสะท้อนประกาย  ข้าพเจ้ารีบลุกเดินตรงไปหา หญิงสาวหยุดเดินแล้วจ้องมอง  ดวงตากลมใสหลังกรอบแว่นฉายวาวฉงนก่อนยิ้มยิงฟันขาว

ข้าพเจ้าไม่อาจเอ่ยวาจา  ไม่สามารถจดจารด้วยอักขระพยัญชนะใดเพื่อบอกถึงความรู้สึกขณะนั้น  สำหรับข้าพเจ้าเพรงคือตัวหนังสือที่สวยงาม  แต่หญิงสาวตรงหน้าเป็นยิ่งกว่า  ดวงตาหลังกรอบแว่นของเธอกลมใสสุกสว่างราวดวงแสงหิ่งห้อยน้อยในอนธกาล  คล้ายธารน้ำใสเย็นไหลผ่านท้องถิ่นกันดาร  ริ้วผมมันวาวขดเป็นลอนขับใบหน้าขาวสะอาดยิ่งคมเข้ม  เธอสง่างามแฝงความรู้สึกเร้นลับราวเจ้าหญิงแห่งรัตติกาล  ข้าพเจ้ายืนนิ่งยินเสียงใสกังวาน

“พี่เมฆใช่ไหมคะ?”

OOO

๘ เสียงนกขับขาน

เราไม่ใช่คนแปลกหน้าของกันและกัน  ดั่งสายธารก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าของแมกไม้  อายตนะภายนอกไม่ว่าเป็นน้ำเสียง ผิวพรรณ รูปกาย ซึ่งคล้ายภาชนะห่อหุ้มจิตวิญญาณนั้นสลายหายไปในทันทีที่ปีกขาวแห่งคำทักทายโบยบินหากัน  จากนั้นบทสนทนาของเราก็พรั่งพรูราวเพลงฝนไม่ขาดสาย  เราไม่เคยพบหน้าแต่รู้จักกันมาร่วมปี  เราไม่เคยพูดคุยผ่านโปรแกรมสนทนาแต่สัมผัสผ่านตัวอักษรของกันและกัน  ผู้คนบนโลกมักผลักบานหน้าต่างส่งเสียงทักทายทำความรู้จักผ่านจักษุสัมผัสจากนั้นจึงค่อยเรียนรู้นิสัยใจคอ  รูปร่างหน้าตาจึงเป็นปัจจัยแรกที่ผู้คนคุ้นเคยนำมาพิจารณา  เป็นการทำความรู้จักจากภายนอกแล้วจึงเรียนรู้สู่ภายใน  บ่อยครั้งกระบวนการเช่นนั้นเกิดความผิดพลาด  กว่าพบนิสัยใจคอต่างจนยากร่วมทาง  เราล้วนแลกด้วยเวลาชีวิตไม่อาจทวงคืน  จ่ายด้วยรอยร้าวในใจยากเยียวยารักษา

ข้าพเจ้าพบเพรงด้วยกระบวนการกลับกัน

จิตวิญญาณของเราสื่อหากันก่อนการมาเยือนของรูปกาย  สำหรับข้าพเจ้าเพรงสวยงามอยู่ในห้วงสำนึก การมาเยือนจึงเป็นเพียงรอยเส้นตัดลงบนภาพซึ่งลงสีไว้แล้ว

เพรงกระชับกระเป๋าสานทรงกลมสไตล์บาหลีเข้ากับไหล่  ซ้อนท้ายจักรยานออกจากตลาดสู่เขตชนบท  เปลวแดดยังแผดกล้า  ไอร้อนอาบพรมข้าวอวบรวงสุกเหลืองอร่ามไปทั้งทุ่ง ข้าพเจ้าถอดหมวกฟางให้เพรงสวมป้องเปลวแดด  เพรงส่ายหน้า ข้าพเจ้าคะยั้นคะยอ

“สวมเถอะ แดดที่นี่แรง จะทำเอาเพรงผิวคล้ำจนแทบจำตัวเองไม่ได้”

“ขอบคุณค่ะ”

เพรงรับหมวกไปสวม  หมวกฟางใบใหญ่ปรกลงแนบกรอบแว่น ดวงตาหลังเลนส์เป็นประกาย

“อีกไกลไหมคะ?”

“สักสิบห้านาที”

แดดที่นี่ร้อนแรงแต่ไม่เคยร้างลม  แม้กลางแผดแดดยังรู้สึกเย็นสบาย  เสียงนกน้อยขับขานเริงรับผู้มาเยือนตลอดเส้นทาง  สักพักก็ลุถึงดงไม้ชายคลอง  เห็นกระท่อมมุงจากใต้ร่มจามจุรีใหญ่

OOO

๙ บ้านเรือ

บ้านของข้าพเจ้าคือร่างกายที่จิตวิญญาณสถิตอยู่นี้  ที่พักอาศัยสำหรับข้าพเจ้าคือหลังคาบังแดดฝนและข้างฝากันแรงลม  เนื้อที่แค่พอเอนกายหลับพักผ่อน  หาได้รวมถึงข้าวของเครื่องใช้ เครื่องตกแต่งประดับประดา  ที่พักอาศัยข้าพเจ้าจึงไม่ต่างรังฟางหญ้าของพวกนกกา คล้ายกุฏินักบวชมากกว่าเป็นบ้านในความหมายทั่วไป

ข้าพเจ้าอาศัยกระต๊อบมุงจากริมคลองอยู่พักหนึ่ง  ปีกลายเพื่อนบอกขายเรือเก่า  เป็นเรือขนาดเล็กยาวหกเจ็ดวากว้างสองวา มีเก๋งกลางลำ  มีเครื่องยนต์ดีเซลใช้งานไม่ได้  ข้าพเจ้าลังเลพักใหญ่  หากซื้อเรือเท่ากับเงินเก็บที่เผื่อไว้สำหรับใช้ชีวิตผ่านช่วงเวลาฝึกเขียนไปกว่าหาเลี้ยงปากท้องได้ด้วยตัวอักษรต้องหายไปก้อนใหญ่ทำให้ช่วงเวลาที่ข้าพเจ้าจะดำรงชีวิตด้วยการฝึกเขียนเพียงอย่างเดียวโดยไม่ทำการอื่นเพื่อเงินต้องหดสั้นลง

แต่ความฝันวัยเด็กร่ำร้องให้ซื้อเรือไว้

ภาพทรงจำแรกฉายบนม่านรำลึกข้าพเจ้าอยู่ในเรือ  จากนั้นก็วิ่งเล่นขึ้นลงระหว่างเรือกับบ้านจนแยกกันไม่ออก  วัยเด็กใช้ชีวิตริมคลองเพียงสั้นแต่ประทับลึกลงในความทรงจำ มีเสียงร่ำร้องระงมอยู่ภายในให้คืนกลับไปหาชีวิตเช่นนั้น  ที่สุดข้าพเจ้าตัดสินใจซื้อเรือ  ต่อเติมเก๋งใส่ประตูหน้าต่าง ใช้เป็นที่พักอาศัย  ซ่อมเครื่องยนต์จนใช้การได้  ผูกเรือไว้ใต้เงาจามจุรีใหญ่ชายคลอง  มีสะพานไม้แผ่นเดียวทอดหาฝั่ง

เพรงยิ้มประกายตาสดใสมองบ้านเรือ  ข้าพเจ้าพยายามค้นหาแววกังวลในวาวตาคู่นั้น เพราะห่วงอยู่ว่าเพรงจะขัดเขินต่อความไว้ใ