น้ำตาฟ้า ...
**คืนช้ำอำพรางร้างจันทร์ฉาย
ดาวกลายจำแลงแกล้งห่างเหิน
เมฆคล้อยลอยเคลื่อนเหมือนหมางเมิน
คงเหงาเกินเผชิญไหว .. ใช่ไหมฟ้า ...
เย็นเยียบเงียบงันประหวั่นจิต
ชีวิตอาดูรสิ้นสูญค่า
เนิ่นนานผ่านเลยเคยสัญญา
กาลเวลา ... กลับพราก ... เราจากกัน ...
มืดฟ้ามัวใจในคืนอับ
จันทร์ลับดาวร่วงมิห่วงขวัญ
เธอหลบลี้หนีหน้าแสนจาบัลย์
เฝ้ารอคอยคืนวันฝากฝันครอง ...
หรือฟ้าร่วมอาลัยในความหลัง
จึงรินหลั่งน้ำตาคราหม่นหมอง
พราวหยาดหยดรดม่านเมฆานอง
วาบกะพริบเรืองรองสาดส่องไกล ...
นั่น .. เดือนพราว .. ดาวพร่าง ..กลางเวหา
จากน้ำตาฟ้ารื้นสะอื้นไหว
ระบายความทุกข์ระทมขมขื่นใด
แล้วร่ำไห้เปรอะเปื้อน ... เป็นเดือนดาว ...
เดือนลับ ... ดาวร่วง ... ยังห่วงฟ้า
ย้อนมาประดับดวง ณ ห้วงหาว
รักเราสองต้องคืนชื่นอีกคราว
ยืนยาว ... ร่วมฝัน ... รับขวัญครอง ...
.
.
.
*** ขอขอบคุณภาพประกอบสวย ๆจาก อินเตอร์เน็ตค่ะ ***
*** แก้ไขคำเขียนผิดจาก
เดิม กระพริบ
ที่ถูกต้อง กะพริบ ***