ซ้าย!
ร้านผมมีลูกค้ามากมายและหลากหลาย คนค้าขายจึงต้องมีความอดทนอย่างสูง ก็ถือว่าเป็นการฝึกขันติไปในตัว ซึ่งหลายครั้งก็ถังแตกเอาเรื่องอยู่ กำลังคิดเป็นพล็อตเอามาเขียน
กระนั้น ลุกค้าที่ผมไม่ยินดีต้อนรับ ลุกค้าที่ผมไม่คุยด้วย ไม่บริการให้ ก็มีเพียงแค่ไม่ถึง 1% ด้วยซ้ำ นอกนั้นต้องกบ่าวว่าเป็นลูกค้าเกรดเอชั้นดีทั้งสิ้น
ค้าขายได้พบคนหลากหลายแตกต่างกันไป เป็นวัตถุดิบให้ผมเอามาเขียนไม่มีหมดครับ แต่บางเรื่องก็ไม่รู้จะเอามาเขียนยังไง ได้แต่เอามานั่งนึกๆเหตุการณ์แล้วยิ้มๆกันไป
อย่างวันก่อนลูกค้าที่มีฐานะดีมาก จัดอยู่ในระดับเศรษฐีของหาดใหญ่ในแนวหน้า แกชอบโอ่ความรวยของแก เสียงดังได้ยินไปถึงไหนต่อไหน บุคลิกเหมือนคนมั่นใจในตัวเองสูงจัด และชอบสอนผมเสมอในเรื่องของการทำมาหากิน ซึ่งก็ต้องบอกว่าเป็นเรื่อวงดี แม้แกจะเออออเอาเองไปตามเรื่องตามราว
วันก่อนแกก็คุยว่าปู่แกมาจากเมืองจีน เป็นคอมมิวนิสต์ สร้างฐานะที่หาดใหญ่ด้วยวิธีการแบบคอมมิวนิสต์ แน่นอนที่ผมงง(ฮา) จากนั้นแกก็สาธยายเรื่องของคอมมิวนิสต์ให้ฟัง เป็น 6 โมงเช้ากว่าๆ ยังไม่มีใครอื่นประเดิมร้าน ผมยิ้มๆ แล้วถามว่าเฮียว่ายังไงบ้างล่ะกับคอมมิวนิสต์ แกก็อธิบายว่าการทำธุรกิจ เมื่ออยู่ในบ้านหรือที่ทำงานเราต้องเป็นทุนนิยม แต่เมื่อออกมาเจอสังคมภายนอก เราต้องเป็นคอมมิวนิสต์ แกว่าในการทำงานนั้นจะให้คนเท่าเทียมกันนั้นไม่ได้ และเป็นไปไม่ได้ด้วย อย่างคนงานแกมากมาย หากคนที่ขี้เกียจได้เงินเดือนเท่าคนขยัน คนขยันก็จะท้อ จริงไหม? แกถามผม ผมก้มหน้าลวกหมี่ไป หูก็เงี่ยฟังไป แต่เมื่อออกสู่โลกภายนอกนั่นแหละ ที่เราจะต้องเป็นคอมมิวนิสต์ มีจิตสาธารณะ ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ประมาณนี้
จากนั้นแกก็สอนผมเรื่องคอมมิวนิสต์อีกพักหนึ่ง จนได้เวลาที่แกต้องกลับ ก็ขึ้นเบนซ์สปอร์ตขับจากไป
พล้อตนี้ผมไม่รู้จะเอามาเขียนยังไงดี แต่นึกทีไรก็ต้องอมยิ้มคนเดียวสิน่า