M-e-e P-e-d

น้ำท่วมใต้ปีสองห้าห้าสี่...

เป็นพายุ เป็นห่าฝน ช่วงต้นปี

โดยไม่มีผู้ใดได้ตั้งตัว

ปริมาณเม็ดฝนที่หล่นมา

มากกว่าปีก่อนก่อน ราวฟ้ารั่ว

ฟ้ามีนา-เมษายนจึงหม่นมัว

ทะมึนทั่ว นครศรีฯ กระบี่ ตรัง

ดินไถลโคลนถล่มลงถมทับ

ชาวบ้านนับไม่ถ้วนชวนสิ้นหวัง

เห็นสวนยางบ้านเรือนที่เกลื่อนพัง

ได้แต่หลั่งน้ำตาคลอจอทีวี

“ ผมก็เป็นหนึ่งผู้ประสบภัย

กรำวิกฤตครั้งใหญ่ ไม่อาจหนี

รอดชีวิตมาได้ยังโชคดี

แม้ไม่มี ไม่เหลือใดติดตัวมา

กลับไปยืนเพ่งภาพอย่างโศกเศร้า

ที่เห็นคือความว่างเปล่า อยู่เบื้องหน้า

จำได้บริเวณนั้น นั่นบ้านอา

และฝั่งขวาคือบ้านผมเป็นบ้านไม้

มีโอกาสให้สัมภาษณ์รายการข่าว

ผมจึงเล่าเรื่องราว เท่าจำได้

ว่าวันนั้นฝนกระหน่ำ ชั่วอึดใจ

แล้วน้ำป่าก็บ่าไหลโถมใส่เรือน

รอดชีวิตมาได้เพราะไม้ยาง

ให้ผมเกาะประคองร่างไม่เขยื้อน

น้ำบ่าท่วมไปทั่วน่าสะเทือน

คงติดตาย้ำเตือนไปจนตาย

แล้วผมฝากถึงนายกรัฐมนตรี

ให้ท่านช่วยชาวบ้านที เร่งมอบหมาย

รัฐบาลคือความหวังครั้งสุดท้าย

ที่จะต่อท่อสายลมหายใจ”

หลังน้ำท่วมใต้ปีสองห้าห้าสี่

ในพื้นที่ยังโอดครวญยังหวนไห้

เงินสำหรับช่วยเหลือผู้ประสบภัย

ยังไม่ถึงมือประชาชน

“”””””””””””””””””””””””””””””””””

“ผมก็เป็นหนึ่งผู้ประสบภัย

ยังหมองไหม้ท่ามกลางสวนยางตาย”