กว่าจะรู้แจ้ง ก็แอ้งแม้งกะดิน 


เยี่ยมครับ 

สวัสดีค่ะ คุณ j1214

ขอบคุณค่ะ ที่แวะมาอ่านและทักทายค่ะ


..........


สวัสดีค่ะ คุณ ราศีพิจิก 

ขอบคุณมากค่ะ ที่ให้กำลังใจ


..........


สวัสดีค่ะ ท่านหมี่เป็ด

สงสัยจะเป็นการผูกเรื่องที่ไม่เนียนของพลอยเองล่ะค่ะ พลอยต้องการสื่อถึง นกต่างถิ่นที่บินมาไกลแสนไกล (จากบทแรก) แล้วมาหยุดอยู่ที่ ๆ หนึ่ง ซึ่ง เป้นที่ ๆ นกยังคงใช้ดำรงชีิวิตต่อไปได้ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างน่ะค่ะ เป็นที่มาว่า "พลัดคอน"

แล้วบทจบที่ว่า "หลงไปว่าฟ้ากว้างแค่ทางตัน ! … เหมือนกับจะบอกว่า หลงเข้าใจไปเองว่าขนาดของฟ้าที่กว้างใหญ่แค่ขนาดของกระจกใสซึ่งนกไม่สามารถบินผ่านไปได้น่ะค่ะ

" เป็นการจงใจใช้คำว่า "ทางตัน" แทนกระจกใสที่นกมองทะลุแล้วเห็นฟ้าก็เข้าใจผิดว่าเป็นฟ้า
แต่แท้จริงแล้ว มิใช่ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ แต่ดันเป็นฟ้าที่กว้างแค่กระจกที่กั้นขวางน่ะค่ะท่าน 555...

ต้องฝึกเขียน ต้องฝึกคิด อีกค่ะท่าน

ขอบพระคุณสำหรับคำแนะนำดี ๆ ที่มีประโยชน์มากมาย นะคะท่าน ...


..........

เปลี่ยน ปักอุรา เป็นอย่างอื่นจะดีกว่าครับ

  เรียบเรียงใหม่ ค่ะ 


... แม้นแปลกที่แปลกทางใช่ต่างฟ้า

จุดหมายหน้าท้าทายสู่ปลายฝัน

นกฝูงหนึ่งเริงใจเหนือเช้าวัน

ปลายปีกหลั่นกระพือซ้อนพริ้วอ่อนโยน ...


... นกเอย ... เจ้าเริงร่าบนฟ้าใส

เงาโฉบใต้ดวงตะวันนั้นผาดโผน

ประสบการณ์ผ่านโลกดูโชกโชน

ระยะทางไกลโพ้นพิสูจน์ใจ ...


... หากมุมแปลกแยกที่วิถีนั้น

นกช่างฝันหลงมาแต่ฟ้าไหน

ตามเข็มมุ่งทิศทางโลกกว้างไกล

เหมือน-ต่างในราวเรื่องของเมืองฟ้า ? ...


... แวะบินบ่ายหยุดเกาะเลาะเลียบตึก

ไม่ตื่นเสียงอึกทึกนึกชะล่า

กลืนแวดล้อม ย่างย้ายทั่วชายคา

คล้ายอาณาฟ้ากว้างเปิดทางนก ...


...  ไต่ความสูงระฟ้าเร่ถาโถม

เสียงชนโครม .. สั่นสะท้านบานกระจก

ร่วงโหม่งดิน ... ยินไหมใครหยิบยก ?

“เสียทีเกิดเป็นนกบินตกฟ้า ! …”


...นกเอย ... ในที่สุดก็รู้แจ้ง

แม้นปีกแกร่ง แต่ยังไร้เดียงสา

ผู้พลัดคอนปีกหักหลงมายา

ยลผืนฟ้าแผ่กว้าง แท้ทางตัน !

...


บินล่องดุจเมฆคว้าง........บางเบา

สูงยิ่งย่ามใจเขลา...........พลาดพลั้ง

ไร้หลักพลัดคอนเงา.......ทะยานดิ่ง

คือนกปีกหักครั้ง...........ร่วงฟ้าหล้าลืม

.