M-e-e P-e-d

แว่วแว่วแก้วเสียงสำเนียงคุ้น

ว้าวุ่นครุ่นคว้างกลางสังหรณ์

เงาโฉบไหวไหวใจรอนรอน

ขนย้อนตั้งชันสันหลังเย็น ..


.. เสียงครวญสะอื้นในคืนเปลี่ยว

กรำเคี่ยวบีบคั้นหวั่นทุกข์เข็ญ

เชื่อสัญชาตญาณของคนเป็น

เสาะประเด็นรุกคืบเร่งสืบค้น ..


.. ย่ำเท้าอีกอึดกลางมืดมิด

หลงทิศผิดทางช่างมัวหม่น

ทางคดเคี้ยวลึกเร้นหลากเส้นวน

ยิ่งย่ำยิ่งสับสนไม่สุดทาง ..


..  กึ่งหอบอ่อนเปลี้ยราวเสียศูนย์

กึ่งก้าวอาดูรทรุดไม่สร่าง

ลมโกรกกราวบากกองซากซาง

ปลิวย้อนว่อนคว้างคลุมทางทิศ ..


.. รู้ตัวเมื่อสายไร้ทางออก

ภาพหลอกหลอนตาใช่ป่าปิด

เดิมพันครั้งนี้เท่าชีวิต

วูบหนึ่งของความคิด .. ยังหายใจ ? ..


.. ฟ้าหม่นเดือนดับดาวอับช่วง

หล่นห้วงอเวจีเพียงหลับใหล

ยามนี้เยียบเย็นไม่เห็นใคร

ยินเสียงหัวใจตนเต้นรัว ..


.. สะดุ้ง เกร็งขืนกลางดื่นดึก

หวาดหวั่นใจระทึกทั้งหนักหัว

เหงื่อกาฬไหลชื้นหมายฟื้นตัว

จากความกลัวคืนคร่านัยน์ตาค้าง ..


..  เคลื่อนไหวกลับแน่นิ่งยิ่งอึดอัด

แรงสะบัดซัดประดังไปทั้งร่าง

ตื่นพ้นฝันร้ายล่วงอำพราง

โชคยังเข้าข้าง .. ยังหายใจ ..