เรื่องใหม่ ยังไม่มีชื่อ
กึงๆ ปุเลงๆ กุกๆ กึกๆ กักๆ หลุดๆ กึงๆ กังๆ บรื่อๆ เอี๊ยดดดด..... รถสองแถวประจำทางค่อยๆ
คลานอย่างช้าๆ พร้อมกับเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ เข้ามาจอดเทียบที่ป้ายรถประจำทางปากซอย
"อ้าวว มาเรยเพ่ หมอชิต พานควาย เกียกกาย บางซ่อน พานมอญ พานใหม่ เพ่....... เร็วๆ
รถจะออกแร้ว..."
ชายชาตรีอกสองศอก แต่งกายปอนๆ พร้อมด้วยสัมภาระพะรุงพะรัง ก้าวขึ้นรถมาอย่างช้าๆใน
สภาพเหนื่อยอ่อน เหงื่อไหลโทรมกาย อันเนื่องมาจากการหิ้วของหนักเดินฝ่าเปลวแดดเมืองกรุงใน
ยามเที่ยงวัน
เหลียวมองหา...
เห็นที่ว่าง...
เดินเข้าไป...
หันหลัง...
กำลังจะหย่อนก้น...
พลันเสียงตวาดแหวของแม่ค้าเจ้าประจำ "ที่นั่งมีเจ้าของแล้ว เขาลงไปซื้อโอเลี้ยง เดี๋ยวมา ขึ้น
มาทีหลังก็ต้องยืนซี"......
"แล้วที่วางของน่ะ เอาวางลงกะพื้นได้ไหม ผมขอนั่งหน่อย ร้อนเหลือเกิน"
"ไม่ได้" เสียงตวาดแหวมาอีก "ของๆฉันต้องวางข้างบน เดี๋ยวเปื้อนขี้ตีน"
ชายชาตรีเริ่มหน้าแดงด้วยความเหนื่อยผสมกับความร้อน "ไรวะ รถสาธารณะ ทำไมมาจองที่กัน
อย่างนี้ ผมก็จ่ายค่าโดยสารเหมือนกันนะ"
"ช่วยไม่ได้โว๊ย อยากมาทีหลังก็ต้องยืน" เสียงแม่ค้าตอบกลับด้วยอารมณ์คุกรุ่นพอกัน
"เฮ้ย ผู้โดยสารเหมือนกันมีสิทธิ์ไรมากีดกั้น รถพ่อมึงหรือไง"
แม่ค้าลุกขึ้นยืนเท้าสะเอว ชี้หน้า"ไม่รู้โว้ย กูมาก่อนได้ก่อน มึงมาทีหลังก็ต้องยืน"
""อี เอี้ย............."
เสียงผรุสวาทอันร้อนแรงของทั้งสองฝ่ายเริ่มดังและดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ ตามอุณหภูมิของแดดยามเที่ยง
วัน บรรยากาศภายในรถเลวร้ายลงอย่างรวดเร็ว "แง๊ๆๆๆๆๆ....โอยยยย......ปวดหัว....." เสียงดัง
สอดแทรกออกมาจากซอกหลืบภายในรถโดยสาร
"อ้าวว มาเรยเพ่ หมอชิต พานควาย เกียกกาย บางซ่อน พานมอญ พานใหม่ เพ่....... เร็วๆ
รถจะออกแร้ว..." เด็กท้ายรถยังคงส่งเสียงเรียกผู้โดยสารต่อไป โดยไม่สนใจกับความโกลาหลที่
เกิดขึ้นภายในรถ
"บรึนๆ บรื่อๆ แปร๊ดดดดด กุกๆ กักๆ "
"ไอ้สาด แล้วมึงจะทำไมกู"
"อีดอก อี......."
ก่อนที่เหตุการณ์จะเลวร้ายถึงขีดสุด ฉับพลันเสียงอันสุภาพและจริงใจดังมาจากทางด้านในของตัวรถ
"เชิญทางนี้ครับพี่ ข้างหลังยังพอเบียดได้อีกคนครับ"
ชายอกสองศอกหันไปตามทิศทางเสียง ก็เห็นชายร่างเล็กผิวคล้ำแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเก่าๆแต่สะอาด
เอี่ยมกำลังขยับก้นเล็กๆของเขาเพื่อให้เกิดที่ว่างเพิ่มสำหรับผู้โดยสารที่มาใหม่
"เชิญครับ ตรงนี้นั่งได้อีกที่นึง"
ชายอกสองศอกละสายตาจากแม่ค้าเดินตรงเข้าไปหาที่ว่าง
"ขอบคุณครับ.... ห่ะ รถโดยสารสาธารณะทำไมต้องกีดกัน กันขนาดนี้ มันก็คนเหมือนกัน"
"ครับพี่ เราคนเหมือนกัน มีอะไรก็แบ่งๆกันครับ เราคือผู้ถูกเอาเปรียบในสังคมเมืองกรุงเหมือนกัน
ต้องช่วยๆกันครับ"
"ครับๆ ขอบคุณอีกครั้ง... สังคมทำไมมันบัดซบอย่างนี้ มีแต่คนเห็นแก่ตัว หาคนมีน้ำใจอย่าง
น้องยากเหลือเกิน"
"@#$@#^%$##&%@#####" เสียงแม่ค้าบ่นกะปอดกะแปดมาจากอีกฟากหนึ่งภายในรถ
ชายอกสองศอกเริ่มมีปฏิกริยาต่อเสียงบ่น
"อี..... มึงยังไม่จบ"
ชายร่างเล็กจับแขนของเพื่อนร่วมทาง บีบเบาๆ
"ปล่อยเขาไปเถอะครับพี่ อย่าไปถือสาเขาเลย" เสียงกระซิบมาจากชายร่างเล็ก
"ถึงที่สุดแล้วไม่ว่าเรา เขาหรือใคร ก็ล้วนตกเป็นเหยื่อในสังคมเมืองนี้เหมือนกัน พี่สังเกตซีครับ
ดูหน้าตาแกก็ไม่ได้มีความสุขไปกว่าพี่หรือผมเลย ถึงใครๆทุกคนในรถคันนี้ก็มีลักษณะอย่างเดียว
กัน"
"...ล้วนแล้วแต่เป็นคนทุกข์ทั้งสิ้น..."
"ทุกข์เพราะถูกเอาเปรียบในสังคม ทุกข์เพราะพ่อค้าหน้าเลือด ทุกข์เพราะข้าราชการฉ้อฉล ทุกข์
เพราะนักการเมืองเลวๆ ทุกข์เพราะผู้ปกครองบ้านเมืองเอาแต่ประโยชน์ส่วนตนจนลืมนึกถึงพี่ ลืม
นึกถึงผม และลืมนึกถึงชาวบ้านทุกคนที่เลือกมันเข้าไปนั่งหน้าสลอนในสภาอันทรงเกียรติ"
".................."
".................."
"เอ่อ ว่าแต่ว่าพี่ยังไม่รู้จักน้อง น้องชื่ออะไรนะ"
".................."
"อ่อ ครับ ผมชื่อ...ชวน... ครับพี่"
Relate topics
ปภพ
หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็กปภพ
pinploy (พิณพลอย)ปภพหมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก