M-e-e P-e-d

เทือกขุนเขาบูโดทอดเหยียดยาว
เป็นแนวปราการธรรมชาติตระหง่าน
แนวป่า ทุ่งหญ้า แมกไม้ขจีเขียว
แต่บทกวีจากแผ่นดินข้าไม่เขียวขจี

สายน้ำในลำธาร ห้วย หนอง บึ้ง คลอง
และน้ำตกปาโจไหลเชี่ยวตลอดปี
ฝนตกชุกฉ่ำเย็นแผ่นดินดำน้ำชุ่ม
แต่บทกวีจากแผ่นดินข้าแห้งเหือด

สายแดดสาดส่องทาทาบไปทั่ว
ซุ่มทุ่มพุ่มพฤกษ์ในป่าของเรา
ทาฉาบต้นหญ้า เฟิร์น และมอสส์
แต่บทกวีจากแผ่นดินข้าอยู่ในความมืดมน

อากาศแจ่มใสแสงแดดชื่นมื่น
ฝูงนกร่ายร่ำต้อนรับรุ่งอรุณวันใหม่
หมู่ผึ้งและผี้เสื้อบินโบยเหนือดอกไม้
แต่บทกวีจากแผ่นดินข้าอึดอัดทึมทึบ

ถนนทอดยาวเชื่อมทุกหมู่บ้านไว้ด้วยกัน
ย่นพับระยะทางสัญจรไปมาหาสู่กัน
ผู้คนจึงได้รู้จักเป็นมิตรซึ่งกันและกัน
แต่บทกวีจากแผ่นดินข้าแปลกแยกต่อกัน

เด็กเด็กตัวน้อยน้อยมีพ่อแม่เล่นหัวเริงร่า
โอบอุ้มเอื้ออาทรครอบครัวสุขสันต์
ปลูกข้าวหาปลาเลี้ยงชีวันงดงามชีวิตคน
แต่บทกวีจากแผ่นดินข้ากำพร้าโดดเดียว

สวนมะพร้าวต้นชะลูดแทงเสียดฟ้า
ต้นยางสูงเรียงรายระบียบโดดเด่น
ยูคาลิปตัสระบำลมบนพริวระหง
แต่บทกวีจากแผ่นดินข้าต้อยต่ำติดดิน


ป.ล.เขียนที่นราธิวาส
ศุกร์ ๙ ธันวาคม ๒๕๔๗