M-e-e P-e-d

ได้ครับ  ท่านหมี่เป็ดและเวบมาสเตอร์ใจดี บอกไว้ว่าสุดแต่ใครจะแปะอันใดทั้งนั้นครับ แล้วก็พร้อมใจกันชี้นิ้วมายังผม  เป็นนัยๆว่า-จัดการอ่าน  และพูดถึงงานของเขาด้วย  ให้อย่างจริงใจ หวังดี  และปรารถนาให้เขาก้าวไปบนหนทางนักเขียนให้ได้  ท่านหมี่เป็ดยังยกเอาบทกวีของปุถุชนที่เรื่องอิฐอะไรนั่นมาฟาดกบาลผมโครมเบ้อเร่อ  บอกว่า-จงเป็นอิฐก้อนแรกให้ได้

เอ้า-ก้อนแรกก็ก้อนแรกวะ


นี่เป็นความเรียงที่ทรงเสน่ห์พอตัว  "ฉันขยับตัวเล็กน้อยพอสบาย    หลังจากขดตัวคดคู้อยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมแคบ ๆ มานานนัก "  แค่ขึ้นต้นสองประโยค สองวรรค  ก็พอเห็นอะไรบางอย่างจาก "กรอบ"  และเห็นชัดว่าอัญชาไม่ได้พูดถึงกรอบอย่างลอยๆ  อย่างไม่ตั้งใจเลย  อัญชาสร้างกรอบให้เป็นสัญญลักษณ์บางอย่างที่จะบอกกับคนอ่าน  ด้วยภาษาที่อัญชาใช้ได้ดีทีเดียว

และ "สายลมแห่งการเปลี่ยนแปลงเริ่มพัดวน
แรงขึ้น..แรงขึ้น....แรงขึ้น...
สองแขนโอบกระชับตัวเองอีกครั้ง"  นี่ก็เป็นอีกสัญญลักษณ์ที่อัญชาอธิบายถึงการเข้าไปอยู่ใน "กรอบ" อีกครั้งหนึ่ง  ทั้งสองสัญญลักษณ์ไม่ได้ถูกใช้อย่างไม่ตั้งใจ  และไม่ใช่สัญญลักษณ์ที่ไม่กลมกลืนเลย

เพียงแต่ในบทสรุปอันเป็นบทจบนั้น  อัญชากลับแผ่วโรยไปอีกแล้ว  ด้วยการอธิบายเหตุแห่งการเข้าไปอยู่ในกรอบอย่างโต้งๆ  และไร้เสน่ห์

"เมื่อโลกภายนอกไม่อะไรให้เริงใจ
ไม่มีคนที่ไว้ใจ ไม่มีใครจะใยดี
เช่นนี้แล้วจึงขอเลือกตีขอบกรอบกั้นตัวเองเอาไว้ภายใน
กักขังตัวเองไว้ในโลกส่วนตัวจะดีกว่า
หากใครจะเพียรถามถึงความเป็นไป"

อีกทั้งยังขาดอธิบายเหตุแห่งการกลับกรอบนั้นขาดน้ำหนักเกินไป  การที่คนสักคนหนึ่งจะสร้างกรอบครอบขังตน  มันต้องผ่านเรื่องราวหนักหน่วงมาพอควร  และนักเขียนจำต้องอธิบายความหนักหน่วงนั้นให้ได้ ให้สมจริงที่สุด

"เมื่อโลกภายนอกไม่อะไรให้เริงใจ
ไม่มีคนที่ไว้ใจ ไม่มีใครจะใยดี
เช่นนี้แล้วจึงขอเลือกตีขอบกรอบกั้นตัวเองเอาไว้ภายใน
กักขังตัวเองไว้ในโลกส่วนตัวจะดีกว่า"

นอกจากภาษาส่วนนี้จะไม่ดี  อัญชายังเร่งสรุปรวบรัดเกินไปถึงเหตุผลการกลับกรอบ  จนงานตั้งแต่ต้นขาดช่วงไปเฉยๆ
โดยเฉพาะท่อนนี้-"เช่นนี้แล้วจึงขอเลือกตีขอบกรอบกั้นตัวเองเอาไว้ภายใน  กักขังตัวเองไว้ในโลกส่วนตัวจะดีกว่า"

อัญชาเริ่มมองงานด้วยสัญญลักษณ์  และการสร้างสัญญลักษณ์คือการสร้างระบวิธีคิดขึ้นมาอย่างหนึ่ง  เพราะสัญญลักษณ์นั้นต้องมีการตีความ  และนักเขียนผู้สร้างต้องตีความมันออกก่อนให้ได้เป็นคนแรก  โดยเฉพาะสัญญลักษณ์นามธรรม  นักเขียนต้องจับมันให้ได้  ให้เห็นภาพชัดเจนก่อนว่าให้มันหมายถึงอะไร  อย่างไร  สัมพันธ์กับงานเพียงใด

และงานสัญญลักษณ์  นักเขียนไม่ควรจะอธิบายหรือตอบไปในตัวว่ามันหมายถึงอะไร  เพราะนั่นคือหน้าที่ของคนอ่าน  ที่เขาจะตีความไปตามแต่ประสบการณ์ชีวิต ตามแต่ระบบวิธีคิดของเขา่เอง