M-e-e P-e-d

สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย
ชัยวัฒน์วิ่งฝ่าสายฝนไปขึ้นรถเมลล์ที่จอดอยู่ด้านนอก เขามีเพียงแฟ้มพลาสติคบาง ๆ คอยบังศีรษะไว้เท่านั้น เวร งานเงินเปียกหมดแล้ว จะตกอะไรกันนักหนาวะ ชัยวัฒน์สบถกับตัวเอง  เขาหัวเสียกับความแปรปรวนของดินฟ้าอากาศมากพอดู กว่าเขาจะได้ขึ้นรถก็เปียกโชกไปทั้งตัว เขายกถุงกับข้าวที่อยู่ในมือขึ้นมา น้ำฝนที่อยู่ในถุงทำให้กับข้าวร้อน ๆ ที่เขาเพิ่งซื้อมาเย็นชืด โชคดีที่ว่าบนรถคนไม่แน่นมากนัก  เขาจึงเลือกเข้าไปยืนตรงที่นั่งตอนหลังของรถ สีหน้าของผู้คนรอบข้างดูเคร่งเครียดกันไปหมด  แทบจะไม่มีใครพูดกับใคร ชายหนุ่มพยายามมองสายฝนออกไปด้านนอก
เขาแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากม่านน้ำตรงกระจกหน้าต่าง กระดาษสีขาวในแฟ้มใสเปียกไปค่อนแผ่น เดี๋ยวคงต้องกลับไปเขียนใหม่อีกแล้วสิ เขารำพึงเบา ๆ กับตัวเอง

ชายหนุ่มรีบก้าวลงจากรถอย่างรวดเร็วเมื่อถึงที่หมาย เขาเดินย่ำน้ำเฉอะแฉะเข้าไปในซอยลึก  เขาหลีกทางให้รถคันหนึ่งแล่นสวนไป ถนนในซอยนี้ค่อนข้างแคบ รถแทบจะสวนกันไม่ได้ ลำพังเงินเดือนอันน้อยนิดของเขา จะทำได้ก็เพียงเช่าห้องพักราคาถูกไว้ซุกหัวนอนได้เท่านั้น ครั้นจะไปหาห้องพักหรู ๆ ติดถนนใหญ่ก็ดูจะเกินกำลังของเขาจนเกินไป
แม้จะรู้ว่าซอยนี้ทั้งมืดและเปลี่ยว แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทนอยู่กับมันต่อไป เขาเดินผ่านตรอกเล็ก ๆ แคบ ๆ กลิ่นยาฉุนจมูกลอยออกมาจากมุมมืด คงจะมาพี้ยากันอีกสิ ชายหนุ่มคิดในใจ เขาจำเป็นต้องเดินผ่านตรอกเล็ก ๆ นี้ทั้ง ๆ ที่ไม่ค่อยจะชอบนัก แต่ก็จำเป็นต้องเดินผ่านเพราะไม่มีทางอื่นที่เขาจะสามารถไปถึงห้องพักเส็งเคร็งเท่ารูหนูนั่นได้ พ้นจากมุมตึกตรงตรอกเล็ก ๆ นั่นก็เป็นห้องพักของเขา
อาคารพาณิชย์ 2 คูหาด้านล่างเปิดร้านขายของชำ
เจ้าของร้านแบ่งห้องเล็ก ๆ ไว้ให้เช่า เขาเห็นว่าที่ราคาถูกดี และค่อนข้างจะมีความเป็นส่วนตัวอยู่บ้าง จึงตกลงเช่าที่นี่แม้ว่าจะต้องเดินเข้ามาในซอยลึกก็ตาม สงสัยจะไปกันหมดบ้าน ชัยวัฒน์พูดถึงครอบครัวเจ้าของบ้านที่มักจะเดินทางไปต่างจังหวัดกันตอนหน้าเทศกาล บ้านข้าง ๆ ก็ปิดไฟมืด ในเวลาดึกดื่นเช่นนี้ แทบจะไม่มีใครสนใจใคร เมื่อเขากลับมาถึงก็ตรงเข้าห้องพักโดยไม่ได้สนใจอะไรอีก กับเจ้าของบ้านจะเจอกันบ้างเป็นบางครั้งบางคราวเท่านั้น และส่วนมากก็มักจะเจอกันตอนสิ้นเดือน..

ความหิวทำให้เขาจัดการอาหารมื้อเย็นเสร็จในเวลาไม่ถึงสิบนาที เขาหยิบงานขึ้นมาดู มันเป็นรายละเอียดของงานที่เขาจะต้องนำมาทำสรุปให้เรียบร้อย แต่ตอนนี้ต้นฉบับมันเปียกชุ่มไปหมดแล้ว ชายหนุ่มวางงานลงบนโต๊ะทำงานตัวเล็ก ที่อยู่ติดกับกระจกบานเกล็ด ถัดไปคือที่นอนฟูกธรรมดาอันนึง เขาก้มหน้าก้มคัดลอกข้อความจากกระดาษแผ่นเก่าลงไปในกระดาษอีกแผ่น ด้วยความเหนื่อยทำให้เขาละสายตาจากงานตรงหน้าแล้วไปล้มลงนอนบนฟูกนุ่ม..

ชายหนุ่มคล้ายจะเคลิ้มฝันไปว่า ตัวเองไปยืนอยู่หน้าบ้านไม้เก่าแก่หลังหนึ่ง เขาก้าวเท้าขึ้นบันไดไปอย่างถือวิสาสะราวกับว่ามันเป็นบ้านของเขาเอง ทั้งบ้านมีแต่ความเงียบไม่มีใครอยู่เลยสักคน ประตูห้องทุกบานปิดสนิท เขาเดินเข้าไปห้องพักที่อยู่สุดระเบียงด้านตะวันตก ความใหญ่โตของต้นไทรที่อยู่ด้านนอกบดบังแสงจากภายนอกทำให้บรรยากาศมืดสลัว ชายหนุ่มไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างนัก เขาเปิดบานประตูไม้คร่ำคร่าเข้าไปด้านใน เตียงไม้แบบโบราณอันหนึ่งวางอยู่ตรงกลางห้อง เขาสาวเท้าตรงดิ่งไปยังเตียงไม้อันนั้นแล้วล้มตัวลงนอน ชายหนุ่มหลับตาลงเพียงชั่วอึดใจ ก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำที่แยกออกจากตัวห้อง เมื่อเข้าไปภายใน เขาพบกับกระจกเงาบานใหญ่บานหนึ่ง รอยจุดสีดำบนกระจกบ่งบอกให้รู้ว่ากระจกเงาบานนี้คงจะมีอายุไม่น้อยไปกว่าตัวบ้าน เมื่อส่องกระจกเขาก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อพบว่าเงาของเขาในกระจกไม่มีหัว!!! ชายหนุ่มถอยกลับมาตั้งสติในห้องนอนอีกครั้ง เขาพยายามสวดมนต์ทุกบทที่นึกได้ แต่เจ้ากรรม
ไม่ว่าจะสวดบทไหน เขาก็สวดไม่จบสักครั้ง คงได้แต่ท่องบ่นวกวนไปมาอยู่หลายครั้ง พลันเสียงหญิงสูงอายุคนหนึ่งก็เข้ามากระทบโสตประสาท กรรมใครก็กรรมของคนนั้น ทำเองก็ต้องรับเอง ชายหนุ่มหันรีหันขวางมองหาต้นเสียงแต่ก็ไม่พบใคร เสียงคนทะเลาะกันเอะอะโวยวายจากด้านนอกทำให้ชัยวัฒน์สะดุ้งตื่น แค่ฝัน.. เขาพูดกับตัวเองเบา ๆ  ชัยวัฒน์ตั้งใจจะลุกขึ้นมาทำงานต่อ แต่เสียงคนที่ทุ่มเถียงกันทำให้ชายหนุ่มอดรนทนไม่ไหว จะทำงานต่อก็ไม่มีสมาธิ จะนอนต่อก็ข่มตาหลับไม่ลงเสียแล้ว ในที่สุดเขาจึงตัดสินใจลงไปดูเหตุการณ์ข้างนอกนั่น เสียงผู้คนที่เอ็ดอึงเมื่อครู่เงียบลง  ชายหนุ่มเดินไปยังตรอกเล็ก ๆ ที่เขาแสนเกลียด เมื่อกี้มีคนอยู่ตรงนี้แน่ ๆ  เขานึกในใจพลางพยายามกวาดสายตาฝ่าความมืดเข้าไป ชายหนุ่มค่อย ๆ ก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง แต่พอเดินไปได้ไม่ทันไร เขาก็สะดุ้งเข้ากับสิ่งที่กีดขวาง เมื่อพยายามเพ่งมองในความมืด ก็พบกับร่างผอมแห้งของชายคนหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่ตรงปลายเท้า เขาพยายามจะปลุกเจ้าของร่างให้ตื่นขึ้นมาพูดกับเขา ไม่มีเสียงตอบจากร่างนั้น เขาจึงจับร่างของชายคนนั้นเขย่าอย่างแรง แต่ไม่มีการตอบสนอง และชายหนุ่มก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกสัมผัสถึงความผิดปกติ การเต้นของชีพจรหยุดนิ่ง!!  เขาไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นที่นี่ และไม่รู้ชายว่าคนนี้เป็นใคร แต่เขาเข้าใจว่าคงจะเป็นพวกขี้ยาที่อัพยาจนตาย สมองของเขาสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะเริ่มที่ไหนก่อนดี ตำรวจ ใช่แล้ว เราต้องรีบโทร.แจ้งตำรวจ ชายหนุ่มหันหลังกำลังจะเดินออกไปจากตรอกเล็ก ๆ นั่น แต่แล้วเขาก็ถูกชายอีกคนตีที่ท้ายทอยอย่างแรง เหล็กด้ามยาวถูกเงื้อขึ้นมาอีกครั้ง ประสาททุกส่วนของเขาเหมือนหยุดนิ่งสนิท ชายหนุ่มไม่มีทางป้องกันตัวเองได้เลย เขาพยายามยกมือร้องห้ามเมื่อเห็น ท่อนเหล็กดำทะมึนกำลังจะกระหน่ำลงมายังร่างของเขาอีกครั้งหนึ่ง พลั่ก! ชายหนุ่มถูกตีที่ศีรษะอีกครั้ง เขาล้มลงไปกองกับพื้นใกล้ ๆ กับศพของชายร่างผอมคนนั้น แส่ไม่เข้าเรื่อง เสือกมารู้เรื่องที่ไม่ควรรู้ ไปลงนรกซะเถิดมึง! เสียงตวาดเหี้ยมเกรียมจากชายร่างใหญ่คนนั้น เขาไม่มีทางหนีไปไหนอีกแล้ว จะลุกขึ้นก็ยังไม่ได้ และเหล็กท่อนเดิมก็กระหน่ำลงมาบนร่างของเขาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ชายหนุ่มเจ็บร้าวทั่วทั้งสรรพางค์กาย ความรู้สึกที่มีค่อย ๆ วูบดับลงไปทีละน้อย.. เฮ้ย พอแล้ว ดูก่อนสิว่ามันตายรึยัง เสียงของผู้ที่เฝ้าดูเหตุการณ์สั่งให้ชายร่างใหญ่หยุด ตายแล้วครับนาย จะให้ทำยังไงกับมันดีครับ ชายร่างใหญ่หันไปถามความเห็นจากผู้เป็น นาย เอายายัดใส่มือมันสัก 10-20 เม็ดก็พอ  อ้อ แล้วเอาด้ามเหล็กนั่นยัดใส่มือไอ้แห้งด้วย
ระวังอย่าให้มีลายนิ้วมือติดไปล่ะ ชายร่างใหญ่ทำตามอย่างว่าง่าย  เขาหยิบผ้าผืนใหญ่มาห่อตรงปลายท่อนเหล็ก บรรจงเช็ดรอยนิ้วมืออย่างใจเย็น ก่อนจะเอามันยัดใส่มือของไอ้แห้ง นาย มองผลงานของลูกน้องอย่างพอใจ พรุ่งนี้พอมีใครมาเจอศพมันก็จะคิดว่าไอ้แห้งกับไอ้หนุ่มนี่หักหลังกันเอง เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวมีใครมาเห็นอีก แค่สองศพก็พอแล้วอย่าให้มีศพที่สาม ชายร่างใหญ่พยักหน้าเข้าใจ ทั้งสองมองร่างที่นอนจมกองเลือดอย่างเหยียด ๆ ช่วยไม่ได้ ดันแส่มาเจอศพไอ้แห้งเอง ชะตามึงถึงฆาตแล้วล่ะไอ้หนุ่ม ร่างทั้งสองถูกปล่อยทิ้งไว้เช่นนั้น ก่อนที่ นาย และลูกน้องจะจากไปอย่างไร้ร่องรอย...

........................

//มาขอคำชี้แนะค่ะ