ความเงียบคือบทกวีของข้า
ในความมืดมนอันหฤโหด ในความเหน็บหนาวอันเย็นเยียบ ในยามที่อรุณรุ่งไม่ทอแสงเรืองทอง ในยามที่แผ่นดินเกิดข้าร้อนเป็นไฟ ขณะที่ปากกาของข้าหมึกแห้งเหือด กระดาษนั้นเล่าเปราะขาดยุ่ย เหลือแต่ความเดียวดาย เหลือแต่ความหดหู่สุดกู่ เหลือแต่ความหิวโหย เหลือแต่ความระทมทุกข์ ดุจการมาเยือนของปีศาจร้าย มันมาพร้อมกับความเคียดแค้น มาพร้อมขุมพลังอันน่าหวาดวิตก ดวงตามันลุกแดงเป็นไฟโชน มันมาเป็นฝูงระลอกใหญ่ ข้ามเทือกเขาและลำน้ำ มันมาปลิดชีวิตผู้คนของข้า มันเขมือบกลืนกินวิญญาณ ทิ้งรอยซากศพและเลือดแดงฉาน มันฆ่า มันฆ่า มันปลิดชีพผู้คน ดุจการร่วงของใบยูคาลิปตัส และใบยางในสวนหลังบ้าน ชีวิตของพี่น้องข้า.... ต้องตกอยู่ในภวังค์ อันน่าสะพรึงกลัว ไม่รู้ว่าเมื่อใด หัตถ์แห่งเพฌชฆาต จะคุกคามชีวิตตน
หลายคนอาจตั้งคำถาม ทำไมข้าไม่จับอาวุธขึ้นต่อสู้ ทำไมข้าไม่ขีดเขียนบทกวี ข้าตอบพวกเขาไปว่า ความเงียบคือศัตรา ความเงียบคือบทกวีของข้า
ป.ล.เขียนแด่โศกนาฏกรรมของเพื่อนร่วมชาติด้ามขวานทองพี่น้องไทย