ขอบฟ้าขลิบทอง...บางทีฉันอาจเปลี่ยนไป
แดดบ่ายของวันก่อน.....
จุดเปลวไฟแห่งความเวิ้งว้างให้ลุกโชน
แววแดดระยับนัยย์ตา หัวใจร้องไห้
"เบื่อ กลับกันเถอะ"
ฉันบอกคนข้างกายบนหนทางที่เราข้ามฝ่ามาด้วยกัน
รู้สึกถึงความมั่นคงถูกกดทับอย่างแรง
ดอกไม้หอมโรยกลีบอ่อนล้า ร่วงสู่พื้น
พลิ้วสายลมโปรยสั่งอาลัยความรื่นรม
ไม่อยากให้เรื่องราวที่แสดงตรงหน้าจบลงง่าย-ง่าย
ทั้งที่เข้าใจถึงความเปลี่ยนแปลง คือนิรันดร์
วันนี้ฉันจึงปล่อยชีวิตอันไร้แก่น และเรียบง่าย
พันธนาการหัวใจยึดติดไว้กับความหลัง
ดั้นด้นเดินทาง มาสู่อีกเส้นทาง
เพียงเพื่อพบเจอความเปล่าว่างเป็นจุดหมาย
ซบอกช้ำตรมลงบนแดนดินผืนเก่า...รินน้ำตา
เนิ่นนานในความเงียบ...
ฉันเห็นแดดเปลี่ยนสีแดงจ้า เป็นสีทองประกาย
ทุ่งดอกหญ้าโบกมือทักทายสายตาชวนฝัน
นี่หรือเปล่าหนอ หนึ่งเรื่องราวดี-ดีแห่งความเป็นนิรันดร์
หากโซ่ตรวนที่พันธนาการหัวใจไว้ขาดสะบั้นลง
บางทีฉันอาจเปลี่ยนไป...เป็นเหมือนเดิม
ขอบฟ้าขลิบทอง...
ผืนป่าเขียวทอดเงาทมึนใต้อณาจักรเวิ้งว้าง
รับรู้ถึงความมืดใกล้จะมา
เงียบ สงบ เยือกเย็น เมินเฉย
กระทั่งความเย็นชาแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ
ฉันมองเห็นและย้ำคำอยู่ข้างใน
ทว่า...ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา
4 กุมภา' 47
เชียงใหม่ : แรมทางที่ออบหลวง