แด่ ปุถุชน
เราต่างกินข้าวจากเมล็ดพันธุ์เดียวกัน เราต่างดื่มหยาดฝนที่รินจากเมฆหมู่เดียวกัน เราต่างลิ้มรสเหงื่อที่อาบจากสายแดดเดียวกัน เราต่างบาดผิวกายจากปลายคมลมหนาวเดียวกัน แผ่นดินที่เจ้าเหยีบย่าง แผ่นดินที่ข้าเอนซบ ต่างก็ถูกทอจากมือของแม่ธรณีเดียวกัน อ้อมกอดที่โอบเราไว้ คลี่ออกโดยฟ้าผืนเดียวกัน
แล้วเหตุใด เจ้าจึงพร่ำว่า ตัวข้าใยไม่ถูกแผดเผา ด้วยไฟที่ลุกโชนในตัวเจ้า
แต่เพราะข้า เป็นเพียงธุลีเมือง ด้อยค่า ไร้ราคา เกินกว่าเจ้าจะชำเลืองแล
ข้าปรารถนา
เส้นใยแห่งฟ้า ปลายนิ้วแม่ธรณี
เศษกรวด อุ่นไอแห่งสายหมอก
เสี้ยวดวงแดด
ประกายจากหยาดฝน
และเปลือกข้าวที่ร่วงลงดิน
เป็นดั่งสายตาจากความห่วงหา เฝ้าดูดวงใจเจ้ารวดร้าว
เราต่างเจ็บปวดจากปากกระบอกปืนเดียวกัน