M-e-e P-e-d

ดูเหมือนปุถุชนกำลังเข้าฝักอยู่เรื่อยๆ

ภาษาเริ่มได้รับการปรับปรุงและตกแต่งละเมียดละไม  และจินตภาพก็บรรเจิด

ไม่ควรเพียงแค่โพสต์งานในเนต  จงออกไปสู่ถนนสายใหญ่  ที่เป็นจริงกว่า  ด้วยคือการพิสูจน์ตัวตน  และมีแรงกดทับหนักกว่า  อันจะเป็นตัวกลั่นกรองกวีให้จรัสแจ่มได้ดียิ่งกว่า ณ ที่นี้

//ใบหน้าของเธอน่าจะน่าดูนะ

ดวงตาข้างขวาเป็นพระจันทร์ ดวงตาข้างซ้ายเป็นเหมือนกับพระอาทิตย์ คิ้วเป็นก้อนเมฆ ขอบตาเป็นรุ้ง ผมเหมือนใบไม้ จมูกเหมือนถนน! ริมฝีปากบนเป็นเนินเขา ริมฝีปากล่างเป็นเกลียวคลื่น คางเหมือนแอ่งทะเลสาบ


คงเป็นผู้หญิงที่สวยได้พิลึก 555555 :p


ลักษณะการบรรยายสาวงามเช่นนี้ มีมานานแล้วในวรรณคดี  แต่ที่น่าจะร่วมสมัยที่ใกล้ยุคที่สุด  ก็คงเพลงที่ว่า  "ดวงตาคุณเหมือนมะนาว  แก้มขาวเหมือนดังแป้งจี่  เส้นผมเหมือนดังเส้นหมี่  หัวไหล่พองดีเหมือนขนมปังปอนด์

จมูกเหมือนลูกชมพู่  ใบหูเหมือนทอดมันร้อนร้อน  ปากคุณเหมือนกระจับอ่อนอ่อน  ฟันเรียงสลอนเหมือนข้าวโพดพันธุ์ดี


พรึมพรึมโจ๊ะพรึมพรึม  ไม่ลืมนึกถึงบรั่นดี  สะโพกคุณเหมือนเป็ดดุ๊กดิ๊กดี  เอวดิ้นแต่ละทีเหมือนลอดช่องสิงคโปร์

ดูมือนึกถึงปลาหมึก  วงหน้าน้ำตาลปึกสองขาปาท่องโก๋  ผิวกาแฟใส่นมช้อนโตโต  โถพี่หิวโซเห็นอะไรเลยอยากกิน"..

หรือ..

"เมื่อลมพัด  ใบไม้สะบัด  โบกมือเรียกใคร  เธอรู้บ้างไหม  ฉันวานใบไม้โบกมือเรียกเธอ..."


นึกภาพสิ  ใบไม้ที่เป็นมือมากมายคอยกวักหา! มันน่ากลัวมิใช่หรือ?


เปล่าเลย  นั่นเป็นเรื่องของการจินตนาการ  และสมมติให้บางสิ่งเป็นบางสิ่ง  ในขณะที่เนื้องานนั้นยังสื่อไปถึงสิ่งที่ต้องการ

ปุถุชนทำได้ดี..

ถ้าพูดว่ารักมันยากนักนะฮะ ก็เตรียมตัว แ-ห้-ว เหมือนน้าหมี่ได้เลยอะ


ปล.เออ..ที่นี่แบนคำว่า แ ห้ ว เหรอคะ ??

-ผีเสื้อ- จินตนาการสำคัญกว่าความคิด---วรรคนี้เคยได้ยิน ไม่รู้ใครพูด

จินตนการสำหรับปุถุชนแล้วเป็นเหมือนประหนึ่งยานวิเศษที่สามารถนำปุถุชนไปโลกอีกโลกหนึ่งที่กองคาราวานทางความคิดมิอาจล่วงล้ำไปได้ จินตนาการจึงมีค่าคุรอนันต์ต่อคนเขียนเรียงอักษรเฉกเช่น ผม ฉัน เธอ ข้า กู และมึง เขา หรือหล่อน

-ลูกแมว- ปล.เออ..ที่นี่แบนคำว่า แ ห้ ว เหรอคะ ??
-เพราะที่นี่มีแต่ความ-รัก- และน้าหมี่ก็เป็นนักรักผู้ยิ่งใหญ่ แต่แกแอบไปลูกไร่แห้วเป็นเขาๆเลย!!!