M-e-e P-e-d

เลิกงานแล้ว..

มันก็เป็นอีกหนึ่งวันที่แสนจะน่าเบื่อมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ของผม

เหนื่อยชิบเป๋งเลยว๊อย..ยย เงินเท่าเดิม

เฮ้อ.. ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่ 8 ..

"กิ๊ง.." เสียงลิฟท์เปิด

ผมก้าวเข้าไปยืนข้างใน

มีสาวออฟฟิศ 2 คน ยืนคุยกัน ซุบซิบ ๆ

ยามที่คอยกดลิฟท์ยืนเงียบ เหมือนจะตั้งใจฟังหญิงสาวทั้งสอง

ผมเข้าไปยืนตรงกลาง

...

...

ขณะที่ลิฟท์เคลื่อนตัวลงมาจากชั้น 19

ผมยืนนึกอยู่ในใจ

"วันนี้จะเจอเธอไหมน๊า.."

ถึงผมจะเคยพบเธอเพียงแค่ครั้งเดียว

แต่นั่นก็ทำให้ผมจำหน้าเธอ ผิวเธอ รูปร่างของเธอ ได้อย่างแม่นยำ

เธอสวยมากจริง ๆ ครับ เหมือนว่าเธอเกิดมาเพื่อเป็นนางในฝันผมทีเดียว

ผมยืนยิ้มคนเดียว

จนกระทั่งผมสังเกตุหญิงสาวคนหนึ่งมองผมยิ้ม ๆ

[เค้าแอบหัวเราะผมเบา ๆ]

...

กิ้ง.. ลิฟท์มาถึงชั้น 7

เปิดออก

"ขอโทษค่ะ" หญิงสาวทั้งสองขอทางเดินออกไป

เหลือผมและยามเพียงสองคน

...

...

เฮ้อ.. เหงาจัง

เคยรู้สึกไหมว่าเวลาเพียงสั้น ๆ แต่มันเหมือนเวลานาน..แสนนาน

"ไปเที่ยวไหนต่อครับ" ลุงยามหันหน้ามาถามผม

"ออ.. อ๋อ กลับบ้านครับ แล้วลุงไปไหนครับเนี่ย วันวาเลนไทน์"

"วันความรักน่ะเหรอครับ ฮะ ฮะ ผมไม่ไปไหนหรอกครับ ลูกเมียคอยอยู่"

ผมได้ยินแล้วยิ่งเหงาใจ..

ถ้าผมได้เจอเธอตอนนี้ก็ดีสินะ

ผมตั้งใจจะชวนเธอทานข้าว ร้านบรรยากาศดี ๆ แล้วขอเธอเป็นแฟน

คบกันต่อไป ๆ แล้วเราก็แต่งงาน มีลูกด้วยกัน อยู่กันจนแก่จนเถ้า

มีหลานได้อุ้มเล่น ฮ้า.. ชีวิตมีความสุขจริง ๆ

ผมยืนยิ้มคนเดียวอีกแล้ว

"กิ้ง.." ลิฟท์ลงมาถึงชั้น 1

เปิดออก..

ผมก้าวเท้าออกไป

เ ธ อ เ ดิ น ส ว น เ ข้ า ม า ทั น ที . . ! !

ใช่ เธอคนนั้นที่ผมพูดถึง นั่นแหละครับ

--เสมือนเวลาหยุดนิ่ง--

ผมยืนค้างในท่าก้าว ขาขวานำหน้า ขาซ้ายงอเล็กน้อย

มือขวาจับขอบประตูลิฟท์ มือซ้ายถือกระเป๋าเอกสารข้างตัว

หันหัวมาทางไหล่ซ้าย สายตาทั้งสองจับจ้องยังที่ใบหน้าของเธอ

เธอค้างในขณะที่สายตาของเธอก็จ้องมายังผม

เหมือนชะตาฟ้าลิขิต

เราทั้งสองมองตากันและกัน

[เอ่อ.. สวัสดีครับ]

[หวัดดีค่ะ เธองงเล็กน้อย]

[ผะ..ผะ.. ผม อยู่ชั้น19 ทำบัญชี แต่ไม่ค่อยเก่ง ชอบกินก๋วยเตี๋ยวถั่วงอกดิบ กูจะพูดทำไมวะเนี่ย ผมพูดไปแบบที่บังคับตัวเองไม่ได้ ]

[(แต่เธอยิ้ม..)]

[ฟ้าก็ชอบเหมือนกันค่ะ ฮิ ฮิ]

[(ฟ้า เธอ ชื่อ ฟ้า โอวว ชื่อเข้ากันกับเราเลย..)]

[ผมชื่อ โอ่ง ครับ]

[ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฟ้าว่าเราเคยเจอกันครั้งหนึ่งแล้ว ใช่ไม๊..น๊า]

[ครับ ๆ บนลิฟท์นี่แหละครับ ผมเคยยืนยิ้มคนเดียว แล้วคุณฟ้าก็หัวเราะ]

[ฮิ ฮิ ฟ้าจำไม่ได้หรอก แต่เห็นหน้าคุณก็นึกภาพออก]

[เอ่อ นี่จะกลับไปทำงานเหรอครับ]

[อ๋อ พอดีฟ้าลืมเอกสารน่ะค่ะ เลิกงานแล้วล่ะ..]

[ ไ ม่ ท ร า บ ว่ า คุ ณ ฟ้ า ว่ า ง ไ ห ม ค รั บ ผมตะโกนตัดบททันที]

[เธอมองหน้าผม]

[จะรังเกียจไหมครับ ถ้าผมจะชวนคุณฟ้าทานข้าวสักมื้อ]

[... เธอไม่พูดอะไร]

[เธอยืนนิ่ง แต่ผมลุ้นเยี่ยวจะแตก]

[งั้นเดี๋ยวรอฟ้าแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวฟ้าลงมา]

[เธอยิ้มแล้วบ๊ายบายผม]

[ผมยืนยิ้มกว้างส่งเธอ ถ้าฉีกได้ ปากคงฉีกไปแล้ว]

[ ฮ่ า ฮ่ า ฮ่ า สำ เ ร็ จ แ ล้ ว โ ว๊ ย .. ]

[ผมกระโดดร้องด้วยความดีใจ]

...

...

--เวลาปัจจุบันที่มิใช่ภาพเสมือน--

ผมยืนค้างมองหน้าเธอ ในขณะที่เธอมองตาผมกลับเช่นกัน

เธอก้าวสวนผมเข้ามาในลิฟท์..

เราทั้งสองต่างเดินสวนทางกัน แต่ผมยังจ้องเธอไม่วางตา

ผมเห็นมือขวาที่ถือกระเป๋าสีดำเงาใบน้อยน่ารัก

และมือซ้ายที่เธอใส่นาฬิกาสีสด รับกันกับข้อมือเล็ก ๆ ของเธอ

แล้วผมก็ยังเห็นมือของเธอ ในอ้อมจับของชายที่เดินตามหลังเธอมา

มือของทั้งสองจับซึ่งกันและกัน

ชายตัวใหญ่ สมาร์ท แต่งตัวดี เดินเข้ามาพร้อมกับเธอในลิฟท์ทันที

...

ผ ม ยื น อ ยู่ ห น้ า ลิ ฟ ท์

ประตูค่อย ๆ ปิดลงช้า ๆ..

ผมยิ้มให้เธอ

เธอมองผมแล้วยิ้มเบา ๆ

ลิฟท์ค่อย ๆ ปิด..

ช้า ๆ

ช้า ๆ

เธอหายลับตาผมไป

ผมยังยิ้มอยู่

ถึงมันจะเป็นความรักเพียงเสี้ยววินาที แต่ผมก็จะจดจำมันไว้

ฮะ ฮะ ผมหัวเราะให้ตัวเอง

ฮ่า ๆ ๆ ๆ หัวเราะให้มันสะใจไปเล้ย...

ฮ่า..

ฮะ

..

...

ฮึก ..

ฮึก ..

ซิก ๆ ๆ

แง๊.... เว๊ยยยยย ฮือออออออออออ แง๊....

....

--------The end---------

สุขสันต์ในความรักทุกคนนะครับ

^_______^