บทกวีในแก้วสี่ใบ
ฉันซื้อแก้วเล็กเล็กสี่ใบ
ใสใสวางเรียงรายเบื้องหน้า
ฉันพยายามคิดนึกในใจ
ฉันควรเติมใส่อะไรลงไป
ใส่กาแฟให้เธอดื่มกับฉัน
ก็หมดไปสองใบแล้ว
อีกสองใบที่เหลือ
ฉันคิดไม่ตก - ว่าฉัน
ควรเติมใส่อะไรลงไป
ฉันครุ่นคิดไม่ออก
จินตนาการไม่แล่น
บางทีการเดินเล่น
บนสนามหญ้าหน้าบ้าน
ความคิดดีดีคงบรรเจิด
แล้วมันก็คงเต็มไปเอง
เมื่อความคิดฉันแล่นสู่แก้ว
โอ้..นั่นเจ้าดอกไวโอเล็ต
ดอกเล็กกระจิดนิดเดียว
ถ้าอยู่ในแก้วของฉัน
วางไว้ริมขอบหน้าต่าง
เธอคิดว่ามันดีไหม
อารมณ์ของฉันและเธอ
คงอิ่มเอมสุขเปี่ยมล้น
ตลอดวันตลอดคืน
แล้วใบสุดท้ายที่เหลือ
ฉันควรเติมใส่อะไรลงไป
ฉันอยากเอาดวงตะวัน
ยามกลับเรือนคืนสู่เหย้า
อยากเอาดวงเดือน
จันทร์เสี้ยวแต้มแต่ง
ประดับประดาแซม
สลับประกายดวงดาว
อยากเอาเทือกเขาขุนน้ำ
ธารคูคุ้งและมหาสมุทร
รวมทั้งหมู่แมกไม้
ทุ่งหญ้าและฝูงแกะ
แต่แก้วของฉัน
ใบเล็กเหลือเกิน
คงไม่จุสรรพสิ่ง
มากมายเหล่านี้
ฉันควรทำอย่างไรดี
ฉันควรจะใส่แค่....
ของสิ่งเหล่านี้ลงไป
หรือฉันควรปล่อย
ให้มันว่างเปล่า