คืนคำรัก
คืนคำรัก
เสียงโทรศัพท์คราง...แผ่วเบา แม้ไม่ลืมตา ฉันรู้ว่าคือคุณ
เส้นเสียงกระเส่าเคยเร้ากายยามชิดใกล้
คราง..แผ่วเบา...คล้ายคำสั่ง
ท่ามกลางแมกไม้ที่ถูกความมืดโอบคลุม
ส่งความซ่านไหวจากปลายนามายังเมืองหลวง
กระตุ้นกลีบเกสรดอกไม้ให้แย้มบาน
ยั่วยวนปลายนิ้วล่วงไล้ไซ้ซอน
...ดม...ดื่ม..น้ำรัก
ที่คุณเคยพรอดพร่ำว่า...ลึกลับเหลือ..
ฉันบิดกายใจสั่นสะท้าน
ด้วยมิอาจขืนแรงปรารถนาเสียง
คราง...แผ่วเบา..ถี่กระชั้นรัดเร้า
โดยไม่รู้ตัวอุ้มมือโอบกระชับมั่น
หวนไห้ไออุ่นริมฝีปากที่เคยหายเข้าไปในทรวงอกนั้น
สะเทือนเคลื่อนจากสองมือกำยำ
ทั้งร่างร้อนเร่าอวลเสียง
คราง..แผ่วเบา...รัวทิ้งท้าย
น้ำรักซึมซับจากบ่อ...ทุกขณะ
ฉันรำลึกกลิ่นกาย..รสที่หลั่งจากปลายขุมขน
ลิ้นโลมไล้ซอกโคน...เนื้อทรวงอกเต้นแรง
เสียงคราง...แผ่ว...เบา...จาง..หาย..
ฉันลืมตา มองไม่เห็นคุณ.... เสียงโทรศัพท์คราง...แผ่วเบา