M-e-e P-e-d

กวีโรแมนติคอีกท่านหนึ่ง  ที่กำลังกลับมาให้ชื่อปรากฏเป็นที่ฮือฮาอีกครั้ง


เป็นบทกวีโรแมนติคที่ไม่ใช่โรแมนติคตามนิยามของเมื่อก่อน  และมิใช่โรแมนติคที่เคยถูกฝ่ายซ้ายกระหน่ำว่าล้าหลัง  เป็นนีโอโรแมนติคที่กวีร่วมสมัยให้ความสนใจมานับ ๑๐ ปี  นั่นคือ  การเอาสกุลโรแมนติคมารับใช้วิธีคิดแบเพื่อชีวิต  และวิธีคิดแบบเพื่อชีวิตถูกหล่อหลอมให้เป็นเนื้อเดียวกับปรัชญา

แต่สิ่งหนึ่งที่ยังเป็นอยู่  คือยังเป็นสกุลโรแมนติคที่เป็นของชนชั้นกลาง  เหมือนที่เคยเป็นมา  นีโอโรแมนติคจึงเสนอมุมมองในด้านของปัจเจก

หากงง  ให้นึกถึงเพลงของ พงษ์สิทธิ์  คำภีร์  นี่แหละคือสกุลนีโอโรแมนติคที่เห็นได้ชัดเจนที่สุด

โลกเคยจำแนกสกุลอย่างง่ายๆเป็น คลาสสิค โรแมนติค  เรียลลิสติค  และอาจมีสกุลอื่นอีกแต่จำไม่ได้  จิตร ภูมิศักดิ์  เคยอธิบายโรแมนติคยุคนั้นไว้ว่า  เป็นสกุลที่ขบถต่อสกุลคลาสสิค  เนื่องมาจากการเติบโตของชนชั้นกลางในยุคทุนนิยมเฟื่องฟูหลังการปฏิวัติอุตสาหกรรม    ชนชั้นกลางเริ่มมีอำนาจทางการเมือง  และขยายวงกว้างออกไปสู่ขอบเขตอื่นของสังคมด้วยศิลปะ  ไม่นานเลยที่มันเติบโตอย่างรวดเร็ว  และชนชั้นสูงซึ่งเคยสร้างงานคลาสสิคนั้นก็เริ่มล่มสลาย  การเข้ามาแทนที่ของชนชั้นกลางจึงถูกต่อต้าน  มาร์กซ์เคยกล่าวว่า  ชนชั้นเป็นเรื่องของการปะทะกันอันหาข้อยุติมิได้    คลาสสิคจึงล่มสลายไปในที่สุด  พร้อมกับการเข้ามาแทนที่ของโรแมนติค  ตัวอย่างง่ายๆที่เราจะยกให้เข้าใจคือ บ้านทรายทอง

บ้านทรายทองคืองานสกุลโรแมนติคอย่างชนิดที่สุดแสนโรแมนติคเลยทีเดียว  เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับการเมืองและสังคม  ที่ชนชั้นกลางพยายามคืบคลานเข้ามีส่วนร่วมในทางการเมือง  เป็นการปะทะกันระหว่างชนชั้นที่ทรงอำนาจ  ระหว่างเจ้ากับขุนนาง  ระหว่างราชวงศ์กับพ่อค้า

สิ่งหนึ่งที่สองชนชั้นนั้นเหมือนกันคือ  ชนชั้นล่างไม่เคยอยู่ในความสนใจของพวกเขาเลย


เหตุการณ์ 14 ตุลา  ก่อเกิดงานสกุลเพื่อชีวิตอย่างหยั่งรากลึก  หลังจากที่คนอย่าง กุหลาบ  สายประดิษฐ์  , จิตร  ภูมิศักดิ์  ,  อิสรา  อมันตกุล  ,  รมย์ ริตวัน  และ ฯลฯ  เคยชูธงนำ จนเมื่อโลกเปลี่ยนไป  คอมมินิสต์ล่มสลาย  ทุนนิยมเฟื่องฟูอย่างรุ่งเรืองที่สุด  นักเขียนนักเพลงในยุคต่อมาเกิดและเติบโตมาระหว่าง 2 วัฒนธรรมนี้  เขาจึงหล่อหลอมสองสิ่งเป็นเนื้อเดียวกัน  โดยใช้รูปแบบโรแมนติค  ด้วยมันเข้าถึงชนหมู่กว้างได้มาก  แล้วใช้ความคิดของฝ่ายซ้ายมาสื่อ  จากนั้นมันก็คลี่คลายออกไปเป็นการสื่อถึงเรื่องปรัชญา  สื่อเรื่องมุมมอง  หลายต่อหลายเรื่องที่ล้วนแล้วแต่คงความเป็น "ขบถ" ต่อสังคมแฟชั่นสังคมตามกระแสสังคมปลาเน่าลอยน้ำ

นีโอโรแมนติคจะคลี่คลายไปทางใด?  สิ้นสุดเพียงนี้?  ยังไม่มีทีท่าว่าจะรู้คำตอบ  แต่การมาถึงของ  ปราบดา  หยุ่น  มันเสมือนการกู่ตะโกนบอกเราว่า  มันยังมีที่ทางจะให้ไป  เพียงแต่มันยังลังเลงุนงงสงสัยในเรื่องของการจะไปถึง  ว่าจะเน้นรูปแบบ  หรือจะเน้นสาร  และสารนั้นจะเพื่อสิ่งใด?

อันนี้เป็นแค่การตั้งข้อสังเกตุเล็กๆจากคนตัวเล็กๆ  ถูกผิดอย่างไร-ไม่ทราบ  ใครมีข้อมูลและหรือความเห็นที่ดี  ขัดแย้งหรือเห็นด้วย  เชิญครับ