M-e-e P-e-d

ผลของการเคลื่อนตัวของมวลอากาศ ที่ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว

แรงต้านจากผ้าร่มที่ถูกขึงโดยก้านไม้ไผ่เล็ก ๆ สีสรรสวยสะดุดตา

ทำให้โครงสร้างที่อยู่ในรูปแบบโครงทรัชส์ ( TRUSS ) ที่กอร์ปขึ้นเป็นรูปสามเหลี่ยมเล็ก ๆ

โยกไหวตัวเองต้านกระแสการเคลื่อนตัวของมวลอากาศ อยู่บนฟากฟ้า

จริง ๆ มันควรปลิวไปตามแรงกดอากาศ ที่พามวลอากาศทั้งหลายวิ่งผ่านไป


ถ้ามันไม่ถูกผูกรั้งด้วยสายป่านไนล่อนเส้นเล็ก ๆ ..

ผลของการขืนขัดการเคลื่อนตัวของมวลอากาศ ถ่ายทอดลงตามสายป่าน

ที่ทอดตัวโค้งยาวลงสู่พื้นดินเบื้องล่าง


โดยมีจุดจบอยู่ในกำมือน้อย ๆ ของเด็กผู้ชายอายุ 3 ขวบ

มือเล็ก ๆ ที่กำกระป๋องกาแฟสำเร็จรูปเบอร์ดี้ ที่ปลายของสายป่านผูกมัดเอาไว้

สายตาที่เปล่งประกายเจิดจ้าดุจดวงดาว จับจ้องมองไปที่ผืนผ้าร่มสีสวย


ราวกับจะกลัวว่า ว่าวผ้าร่มของเขา จะหลุดลอยจากเขาไป

ผมยืนมองภาพที่ปรากฏตรงหน้า ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ..


มันเหมือนมีภาพซ้อน ภาพที่ผมคิดว่าผมลืมมันไปแล้ว

มันบดบังภาพที่อยู่เบื้องหน้าลงอย่างสิ้นเชิง

ผมเห็นตัวเอง .. กำลังถือสายป่าน

กลางท้องสนามหลวง ผมเห็นว่างงูสีแดง หางยาวสีเหลือง กำลังโยกตัวอยู่บนผืนฟ้า


ผมรู้จักว่าว ครั้งแรกที่สนามหลวง

สนามหลวง ที่ยังมีการจัดตลาดนัดในวันเสาร์ - อาทิตย์

สนามหลวง ที่ยังมีซุ้มให้เช่ารถจักรยานขี่ในวันธรรมดา

และยังมีว่าวมากมาย โยกย้ายส่ายตัวต้านมวลอากาศเบื้องบนในหน้าร้อน


แม่ผมพาผมมาซื้อว่าวตัวแรกที่สนามหลวง

ว่าวงูสีแดง หางยาวสีเหลือง ..

แม่ผมผูกว่าวให้ ส่งว่าวให้ พลางร้องบอกอย่างเร่งร้อน

" วิ่งลูก วิ่ง ... วิ่งไป เร็วลูก...เร็ว "


ยามที่ว่าวงูพุ่งทะยานสู่เบื้องบน เบื้องล่าง เสียงหัวเราะอย่างร่าเริงของผู้หญิงคนหนึ่ง

กับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ...

ยังก้องอยู่ในหัวของผม


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

" แม่จะว่าอะไรผมนักหนา ผมแค่ไปซ้อมดนตรีแค่นี้เอง แล้วผมก็กลับมาแล้ว "

แม่ยังจ้องสายตาที่เขม็งกร้าวมายังผมอย่างไม่ลดละ


ผมยังไม่รู้สึกรู้สา ว่าผมทำอะไรผิด กะอีแค่กลับบ้าน 5 ทุ่มเพราะซ้อมดนตรี

กับกลิ่นเหล้าที่ฟุ้งกระจายอีกนิดหน่อย

ปีหน้าผมก็จะอายุ 20 แล้ว จะบรรลุนิติภาวะแล้ว กาบัตรเลือกตั้งเลือกคนเข้าไปบริหารประเทศได้แล้ว

แม่น่าจะเชื่อใจในตัวผมบ้างสิ ..


" แกต้องเลิกเล่นดนตรี ชั้นไม่ให้แกไปเล่นอีกแล้ว "


ปกาศิตที่ดังออกมาจากปากแม่ ทำให้ผมเขวี้ยงเป้ที่สะพายอยู่ลงต่อหน้าแม่

พร้อมทั้งเสียงที่แผดดังจากลำคอ


" ผมไม่เลิก .. แม่ได้ยินมั้ย ผมไม่เลิก "

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

แรงเขย่าที่ขากางเกง ทำให้ผมหันไปมอง

เด็กผู้ชายคนนั้น ใช้มือข้างหนึ่งแกะขากางเกงของผม

มืออีกข้างหนึ่งยังกดกระป๋องกาแฟเบอร์ดี้ ที่มีสายป่านไนล่อนผูกอยู่แนบหน้าอก

แววตาหวั่นเกรง ..


" พ่อ .. พ่อถือให้ที หนูกลัวมันหลุด "


ผมเอื้อมมือไปจับกระป๋องผูกสายป่านอย่างเงียบงัน

ภาพที่ผมเขวี้ยงเป้ลงตรงหน้าแม่ ยังลอยเด่นอยู่ในห้วงสำนึก

แม่พยายามดึงสายป่านเส้นเล็ก ๆ ระหว่างเราไว้ เพราะกลัวว่าผมจะหลุดลอยไป

ผมออกแรงต้านทุกทิศทางที่ทำได้ เพราะผมกำลังลอยติดลมบน


ลมที่ผมเคยคิดว่า..จะพัดความฝันของผมไปถึงที่หมายได้


จนบางหน ดูเหมือนว่าวเล็ก ๆ ตัวนี้ จะออกแรงต้านสายป่านในมือของแม่

มากกว่าแรงลมแห่งความฝันซะด้วยซ้ำ


" พ่อถือให้แล้วลูก ไม่ต้องกลัวนะ ว่าวไม่ลอยไปไหนหรอก "


เด็กชายยิ้มอย่างมั่นใจ ก่อนจะกระโดดโลดเต้นไปมา มือน้อย ๆ ชี้ไปยังผืนผ้าร่มสีสวยของเขา


" พ่อ.. นั่นไง ว่าวหนู ..โน่นไง...พ่อ "

ผมกุมกระป๋องกาแฟสำเร็จรูป ที่ยึดสายป่านไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง

กุมมือน้อย ๆ ของเด็กชายอายุ 3 ขวบไว้ด้วยมืออีกข้างนึง





ในขณะที่ว่าวผ้าร่มสีสรรสะดุดตา ยังยักย้ายตัวเองอยู่บนผืนฟ้า ....