“รักออกแบบไม่ได้…”
ผมมีร้านอาหารเล็กๆอยู่ร้านหนึ่ง หลายๆคนคงเคยมีโอกาสแวะมาเยี่ยมเยียน อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลหรอกครับ เป็นร้านเล็กๆที่มีเรื่องราวมากมาย ผ่านเข้ามาในแต่ละวัน บางเรื่อง นึกถึงทีไรก็อดขำไม่ได้ แต่กับบางเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา&
ก็เป็นเหมือนภาพเขียนสี& ที่น่าจดจำ&
วันนั้น มีแขกพิเศษมาที่ร้าน โต๊ะที่ดีที่สุดที่ชั้นล่าง กำลังถูกจัดเตรียม ผมจัดที่จอดรถด้านหน้าร้านเอาไว้ เพราะคงไม่บ่อยครั้ง ที่เธอจะได้มีโอกาสมาที่นี่ พระอาทิตย์กำลังลดตัวลงจากขอบฟ้า ผู้คนเริ่มทยอยเข้ามา อากาศดีทีเดียวครับ&
สักพัก& เธอก็มาถึง ผมรีบออกไปหน้าร้าน ผ่านโต๊ะพิเศษที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้อย่างสวยงาม มีความรู้สึกประหม่า ตื่นเต้นเล็กๆเกิดขึ้นในใจ ก็เราไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายปี เมื่อเดินไปถึง ผมยิ้มกว้างอย่างดีใจ โน้มตัวลงไปกอด ว่าไงจ้ะคนสวย& เธอยิ้มหวาน กอดตอบผมเบาๆ ว่าไงจ้ะคนดี&
เธอดูแทบจะไม่เปลี่ยนแปลงเลย จะมีก็เพียงแต่ แววตาปนเศร้าเล็กๆเจืออยู่บ้าง แล้วผมก็หันกลับไปกอดเพื่อนรักของผมที่ยืนอยู่เคียงข้างเธอ& ว่าไงว่ะไอ้เสือ แต่งงานแล้วเริ่มอ้วนเลยนะโว้ย&ฮาๆ เพื่อนผมตอบ เฮ้ย&เดี๋ยวอีกหน่อยเอ็งก็เหมือนข้าล่ะว่ะ&ฮาๆ ผมเดินไปเปิดประตูให้ทั้งสอง ผายมือโค้งต้อนรับอย่างอารมณ์ดี เชิญครับท่าน เราทั้งสามคนหัวเราะ พากันเข้าไปในร้าน
เพื่อนผมประคองรถเข็นที่เธอนั่ง
เข็นผ่านประตูเข้าไปอย่างช้าๆ&
ภาพในอดีตเริ่มสลับขึ้นมาในความคิด ก่อนหน้านี้นานมาแล้ว ในวันที่เธอยังเดินได้ ผมกับเธอสนิทกัน จนเกือบจะกลายเป็นคนรัก เพียงแต่เธอ ยังเป็นเหมือนคนเดินทาง ยังไขว่คว้า ปรารถนา ต่างกับเพื่อนผม เค้ารักเธอเอามากๆ เวลานั้น เค้ายอมทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างเธอ และด้วยความรัก ความพยายามที่เค้ามีให้ วันหนึ่ง& ทั้งสองคนก็แต่งงานกัน&
ท่ามกลางความสับสนในใจของเธอ&
วันเวลาผ่านไป& เหมือนเมฆฝนคลื่นลมแรงที่ซัดผ่านเข้ามา เธอกลับลังเลไม่แน่ใจว่า เค้าจะดีต่อเธอ และรักเธอได้เหมือนอย่างที่เธอต้องการ จนเค้าเองก็เริ่มไม่แน่ใจ ว่าเธอรักเค้าด้วยหัวใจ และเลือกที่จะรักเค้า เค้าเริ่มเที่ยวเตร่เกเร ปล่อยชีวิตให้ล่องลอย หาความสุขไปวันๆ เธอเริ่มตอบโต้ ประชด ในรูปแบบที่คล้ายๆกัน&
ไม่เอาฉันไม่อยากกลับบ้าน พาฉันไปที่ไหนก็ได้
เสียงหงุดหงิดของเธอดังขึ้น จนผมเริ่มดุกลับ
นี่ถ้าจะบ้าบออะไร ก็ให้มันอยู่กับร่องกับรอย
อย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิงนะ
ฉันรู้แล้วน่า& ว่าแต่เธอ จะไม่อยู่แล้วจริงๆเหรอ
เธอถามผมกลับ ด้วยความรู้สึกหวั่นใจ&
ผมเดินทางไปเรียนต่อ ได้ยินได้ฟังปัญหาต่างๆของเธอเป็นระยะๆ แต่แล้ว ก็ขาดการติดต่อไป& แก้วที่ร้าว คงแตก แยกออกเป็นชิ้นๆ ผมมารู้ในภายหลังว่า เธอกับเค้าทะเลาะกันอย่างรุนแรง เธอขับรถหนีกลับไปบ้านที่ชลบุรีกลางดึก ร้องไห้ไปตลอดทาง รถประสบอุบัติเหตุ เธอถูกกดทับอยู่ในรถเป็นเวลานาน กว่าที่จะมีคนมาช่วย&
หลังจากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไป เพื่อนของผมเลิกดื่ม เลิกเที่ยว เลิกใช้ชีวิตกลางคืน เหมือนกับที่เค้าเคยทำ เค้าบอกกับผมด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า&
ทุกครั้งที่เค้าเห็นเธออยู่ในรถเข็น
เค้ารู้สึกเหมือนกับว่า เค้าเป็นคนทำให้เธอเดินไม่ได้&
เธอบอกผมว่า เวลานั้น เธอรู้สึกเหมือนเธอช่าง
มองโลกแบบเด็กๆ เจ้าอารมณ์ และโง่เขลา
เธอไม่เคยมองเค้าด้วยหัวใจ เธอเปลี่ยน เค้า
คนที่รักเธอ ให้กลายเป็นความว่างเปล่า&
ในวันนี้ ผมคิดว่า&
เธอคงเข้าใจในความรักแท้ที่เค้ามีให้&
เราสามคนจบมื้อค่ำมื้อนั้น อย่างสนุกสนานไปด้วยเสียงหัวเราะ ผมเดินไปช่วยเปิดประตูรถ เค้าอุ้มเธอขึ้นจากรถเข็นเบาๆ เธอโอบแขนรอบคอ ปล่อยให้เค้าประคองตัวเธอ เข้าไปในรถอย่างว่าง่าย ผมตบไหล่ไอ้เพื่อนรัก 2-3 ที เราพยักหน้าให้กัน แล้วเจอกันนะโว้ย& เด็กที่ร้าน ช่วยกันยกรถเข็น พับเก็บเข้าท้ายรถ ผมเดินอ้อมมาที่ประตูรถด้านหน้า ก้มลงเกาะขอบหน้าต่าง เอามือลูบหัวเธอเบาๆ
แล้วเจอกันนะคนสวย& เธอยิ้มมุมปาก
พยักหน้าตอบ& แล้วเจอกันจ้ะคนดี&
ผมมองรถที่เคลื่อนตัวออกไปช้าๆจนลับตา เสียงเพลงในร้านดังแว่วออกมาเป็นระยะๆ เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินเข้าไปในร้าน หันกลับมายิ้มให้เพื่อนหนุ่มสาวอีกสองคนที่กำลังเดินจับมือกันมา เสียงหัวเราะสดใสของทั้งสาม ค่อยๆถูกกลบลงด้วยเสียงเพลง ประตูร้านแง้มปิดลงอย่างช้าๆ...
วันนี้กำลังจะผ่านไปอีกวันแล้วครับ&
Relate topics
ขนมเน่า (Not Member)ผักเสี้ยว (Not Member)หมี่เป็ด ไอ้รูปหล่อ (Not Member)ผีเสื้อปีกบางฯ (Not Member)ลมหวล (Not Member)พริกป่น (Not Member)^_^ (Not Member)สีน้ำ (Not Member)