M-e-e P-e-d

ฉันยกชาขึ้นจิบเพื่อลิ้มรสขมของความเสียดาย ฉันคิดว่าสักวันหนึ่งเขาอาจกลับมาหา ฉันการพบกันในครั้งแรกทำให้ฉันคิดเช่นนั้น  ฉันอาจเบิกบานใจอยู่บ้าง หากแต่ไม่ได้คิด รักเขา  ความรักเป็นภาระหนักเกินไปสำหรับฉัน ... ฉันชอบความสบาย และเบื่อความ ลุ่มหลงที่ยากที่จะบังคับใจตนเอง  และถ้าบังคับใจตัวเองไม่ได้แล้ว ยังทำให้อีกฝ่ายเบื่อ ระอาและชิงชังไปในที่สุด ... ความรักเป็นสิ่งที่คาดเดายาก  ฉันยินดีที่จะล่องลอยไปวัน ๆ
โดยไม่คิดว่าใครจะจดจำฉันไว้    โลกกว้าง ๆ ที่มีที่ไปมากมาย สอนให้ฉันคิดเช่นนี้

" คุณอยากจะกลับมาอีกมั้ย "    ฉันถามอย่างไม่สนใจคำตอบ

"คุณดูแปลกตาจากผู้หญิงคนอื่นนะ ... ผมไม่ได้หมายถึงรูปร่างหน้าตานะ
  ผมหมายถึงความคิดน่ะ"

"คุณอยากจะกลับมาอีกมั้ย "  ฉันพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย และมองตาเขาอย่างเลื่อนลอย

"กลับซิ ... ผมยังรู้สึกพอใจคุณอยู่ "

"หากฉันทำให้คุณไม่พอใจ ... ฉันก็ยังอยู่ในความทรงจำของคุณอยู่ดี "  ฉันแกล้งพูดเพื่อ ให้เขาคิดว่าเขาหนีฉันไม่พ้น ทั้ง ๆที่ความจริง เขาอาจไม่ได้มีความหมายอะไรมากมายนัก

"คุณต่างหากต้องทำตัว ดี ๆ คุณถึงจะอยู่ในความทรงจำของผม "

"ฉันว่า ... คุณต่างหากที่ควรจะเลือกจำสิ่งดี ๆ ของฉัน "  ฉันเถียงอย่างเอาชนะ

" .................... "

" ..................... "

" เวลาผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกัน สองต่อสอง ...... "  เขาทำหน้าเหมือนผู้ชายเจ้าชู้ทั่วไป
  ความต้องการของเขาหลุดออกมาจากสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด เขาพูดต่อ

" โลกก็ไร้ความหมาย ... ผมจะไม่สนเลยว่าผมจะอยู่ตรงไหน บนโลกรู้แค่ขอที่ลับตาคนหน่อย   ก็พอ  ... ฉันทวนคำพูด

" โลกก็ไร้ความหมาย ... เหลือแต่ตัณหา "  เขาขยับตัวเข้ามาใกล้วเสียงแผ่ว ๆ ของเขากระซิบ   ที่ข้างหูว่า

" เรากำลังอยู่กันสองต่อสอง "  เป็นคำพูดเพื่อบอกในทีว่าเขากำลังต้องการจัดการกับฉัน

" คุณไม่จำเป็นต้องขออนุญาติฉัน "

" รู้ดีจังนะ "  เขาหัวเราะคำพูดฉัน และเฉไฉไปว่า

" ทำไมคุณ ตัดผมทิ้งไป "  เขาถามแก้เขินใจขณะที่กำลังจะทำอะไรก็ได้กับร่างกายฉัน

" มันคนละเรื่องกับสิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้นะคะ "
        ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาลุกขึ้นจากเตียงและถามหากาแฟฉันชี้ให้เขาเห็นว่ามุมซ้ายมือ ข้างตู้เย็นคือสิ่งที่เขาต้องการ  เราคุยกันได้พักนึง และจูบลากันโดยไม่เหลือร่องรอยอะไรไว้เลย ในวันต่อมาฉันไปทำงานตามปกติ มีบางช่วงของเวลางานที่แว๊บนึกถึงเขาและจางหายไปอย่าง ไร้ความรู้สึก ฉันรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้ากับการทำงานและการเดินทาง จึงหลับไปเหมือน หมดสติ และตื่นมาทำกิจกรรมเช่นเดิมที่เมื่อวานปฎิบัติเช่นนี้อยู่ 1 อาทิตย์จนครบรอบวันเสาร์ ที่เขามาเมื่ออาทิตย์ก่อน

          เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันก็รู้ทันทีว่าเป็นเขา ฉันยิ้มเปิดเผยมากเกินไปอย่างไม่รู้สึกตัว และหยุดยิ้มเมื่อรู้สึกว่าไม่ควรดีใจที่เขามา แต่สิ่งที่ฉันทำมันเก็บไม่อยู่จนเขาพูดว่า

" ดีใจมากขนาดนี้เลยเหรอที่เห็นผม "

" เปล่า ฉันกำลังสบายใจอะไรบางเรื่องอยู่ ... ไม่เกี่ยวอะไรกะคุณ ซะหน่อย "

ฉันพูดลอยหน้าลอยตา

"เหรอ ... ปากแข็ง "  เขาพูดแล้วก็ทำหน้าล้อเลียน ฉันรู้สึกดีใจจริง ๆ แต่ไม่กล้าแสดงออกมาก

          อาจเป็นเพราะครั้งนึง ขณะที่ฉันอยู่กับเพื่อน ๆ ฉันรู้สึกมีความสุขมากในวันนั้น ได้หัวเราะได้ยิ้ม แต่มีกลุ่มผู้ชายกลุ่มนึงกลับมองฉันที่กำลังหัวเราะว่าเป็นการยั่วยวน
ฉันจึงคิดว่า ผู้ชายเวลามองผู้หญิงมักใช้สายตาอีกแบบนึง ... ฉันก็กลัวเขาจะเข้าใจเช่นนั้น

ฉันคุยไม่เก่ง แต่เขาเป็นคนที่มีรายละเอียดในชีวิตมากมายถึงสรรหาสารพัน  อะไรต่อมิอะไร พูดคุยได้ทั้งวัน แถมยังมีเกมส์ มีคำถาม อะไรอีกมากมาย มาเล่นโดยที่เราสามารถลืมเรื่อง
Sex กันไปเลยในวันนั้น
เขามาอย่างสุภาพ และกลับอย่างสุภาพผิดกับวันแรกที่เจอกัน มันเลยทำให้ฉันรู้สึกโหยหา
และใคร่รู้ว่าเขาจะมาในรูปแบบใดอีก

ผิดคาด เขาหายไป

แต่นั่นไม่ได้ทำให้ให้ฉันทุรนทุราย เพียงแต่เหงา ๆ ในเวลาว่างอย่างไม่เคยเป็น

ท่วงทำนองของเพลงพลิ้วไหวซึมซ่านสู่ฟ้ากว้างยามค่ำคืน รอบ ๆ ตัวฉันมีเพียงอากาศจนต้อง เดินออกไปตรงที่ระเบียง มองไปจึงพบสีสันของค่ำคืนที่เข้มข้นขึ้น ผู้คนที่ด้านล่างของตึกเดินกัน ขวักไขว่ใครจะเห็นแววตารอคอยของฉันในความมืดนั้นได้

"คุณคงลืมฉันไปแล้ว "

ฉันพึมพรำอยู่ในลำคอ ทุกอย่างเงียบไปแล้ว ครึ่งปีผ่านไปโดยที่ฉันไม่ติดต่อเขาเพียงแค่เขา ไม่ติดต่อมาฉันจึงไม่ติดต่อไป เรื่องง่าย ๆ ที่ไม่ต้องใช้ความพยายามฉันก็ไม่คิดที่จะทำมัน
ฉันกลับคิดว่าเขาจะกลับมาถ้าเขาพอใจ

ในคืนนั้นฉันนอนหลับฝันไปว่า  ...ใครซักคนที่มีใบหน้าอ่อนเยาว์ ไร้เดียงสากำลังจ้องตาฉันอยู่
เด็กชายคนนั้นร้องเพลงเบา ๆ ในลำคอ แต่ฉันทนไม่ได้กับการจ้องมองกันนาน ๆ แบบนี้จึงรีบ ยิ้มออกมาและหลบสายตาเสีย  ... ความรู้สึกของตัวเองเหมือนได้กลับไปเป็นสาวแรกรุ่นอีกครั้ง แต่ในฝันฉันกลับเหลือบไปเห็นตัวเองในกระจก ... ฉันกับต้องชาไปทั้งตัวเพราะจริง ๆ ฉันคือ ผู้หญิงแก่อายุราว 70-80 ปีได้ จากนั้นก็หันหลังจ้ำอ้าวออกมาและไม่กล้าหันกลับไปมองอีก
.... มันเป็นฝันที่โหดร้ายเกินจะรับได้จริง ๆ ...

" ฮาโหล " ฉันรับสายแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น

" คอยผมหน่อย อีก 15 นาทีเจอกัน ... คิดถึงจัง "

ฉันวางสาย หลับต่อเพราะเหตุการณ์มันเหมือนไม่ชัดเจนจนไม่น่าสนใจ อีก 15 นาทีต่อมา ฉันก็ได้รู้ว่ามันเรื่องจริง ความง่วง ๆ งง ๆ ทำให้ฉันตื่นเต้นไม่ขึ้น งง ๆ กับลักษณะที่เปลี่ยนไป ของเขา ๆ ดูภูมิฐานขึ้นเป็นกอง  แต่ความที่ฉันเป็นคนไม่ค่อยพูด ฉันก็ยังเก็บความสงสัยไว้ในใจ มากมาย หรืออาจจะรู้ว่าสิ่งที่ต้องการรู้นั้น จะได้ฟังจากปากเขาเองโดยไม่ต้องถาม ฉันเพียงแต่ ยิ้มพยักหน้าไปเรื่อยๆ ในขณะที่เขาเล่าเรื่องในช่วงเวลาที่หายไป

วันเวลาที่ผ่านมามันดูนานกว่าจะผ่านไปวัน ๆ  ... เหงา ๆ ซึม ๆ แห้ง ๆ เหมือนใบไม้บนต้นไม้ ใหญ่ที่ขาดน้ำ แห้งกรอบแทบจะแตกละเอียดเป็นผง .... แต่ 3 วันมานี่ ที่ฉันอยู่กับเขากลับเร็ว เหมือนแค่คืนเดียว .... เขากำลังจากฉันไปอีกแล้วววววววว      ฉันบอกเขาเพียงแค่ว่า

" โชคดีนะ "  เขาก็พูดเพียงว่า

" ดูแลตัวเองดี ๆ นะ "  ฉันไม่ได้ถามว่า

"คุณจะกลับมาอีกเมื่อไหร่ ?" "คุณรักฉันมั้ย ? "
"คุณไม่อยากโทรหาฉันบ้างเหรอ ? "

เพราะฉันมั่วแต่คิดว่า    .... ความรักเป็นภาระหนักเกินไปสำหรับฉัน ...

แต่ก็ยังคิดว่าสักวันนึงเขาอาจกลับมาหา

ฉันยกชาขึ้นจิบเพื่อลิ้มรสความขมของความเสียดาย และความร้อนของชาทำให้ ฉันรู้สึกตัวและดำเนินชีวิตเพื่อรอภาระที่หนักเกินไปสำหรับฉัน