M-e-e P-e-d

สามคำอันประหลาดยิ่ง

ยามฉันเปล่งคำว่า ภายหน้า พยางค์แรกเป็นของอดีตไปแล้ว

ยามฉันเปล่งคำว่า เงียบสงัด ฉันทำลายมันลง

ยามฉันเปล่งคำว่า ว่างเปล่า ฉันสร้างบางสิ่งที่ไร้รูปให้สัมผัสได้


.......

แค่ลองแปลแบบที่ใจ คิดว่า น่าจะได้อารมณ์เดียวกับต้นฉบับมากกว่า

เมื่อเราเพียงแต่เอ่ยคำว่า "กวี" ก็เสมือนมีอะไรอย่างหนึ่งที่แผ่วเย็นวาบเข้ามาในใจ ชลอความรู้สึกของเราสูงขึ้น ฟ่องไปในอากาศ อะไรอย่างหนึ่งที่ไม่เหมือนธรรมดา ที่ไม่อยู่ในความจำเจประจำวัน แต่งามและหวาน อุ่นและซึ้ง สดเท่าๆ กับเศร้า เหงาเท่าๆ กับสุข แล้วเราก็บอกแต่ว่าฉันเข้าใจ ฉันรู้สึก แต่อธิบายไม่ได้ ถูกแล้ว ไม่มีอะไรจะต้องอธิบาย ในเมื่อสิ่งนั้นเข้าไปซ่านอยู่เต็มหัวใจ ในบางครั้งถ้อยคำก็เปล่าประโยชน์ รังแต่จะก่อความเข้าใจที่ไม่ตรงนักด้วยซ้ำ

บทกวีในสมัยใหม่จึงมุ่งไปในทางให้เกิดความรู้สึกมากที่สุด โดยไม่จำเป็นต้องอธิบาย คำที่มากไปพร่ำเพรื่อเพ้อเจ้อ แจกแจงแยกแยะ ในภาษากวีถือว่าเป็นการหมิ่นสมรรถภาพของท่านผู้อ่านในการใช้จินตนาการ สองสามคำที่มีน้ำหนักจึงบอกอะไรต่ออะไรแยะ ทั้งๆ ที่ไม่ได้อธิบายไว้เลย สองสามคำที่จะจูงจินตนาการของผู้ฟังให้เตลิดไปไกล ด้วยความหมายที่อาจจะเกี่ยวเนื่องโยงถึงกันเป็นทอดๆ หรืออาจจะหมายได้หลายประการ ทั้งที่เป็นรูปธรรม และนามธรรมเต็มค่าของคำเลยทีเดียว ทั้งที่ใช้อยู่ในชีวิตประจำวันธรรมดาและทั้งที่เป็นสัญลักษณ์ กวีย่อมจะเบิกทวาราแห่งจินตนาการได้กว้างขวาง ปลดปล่อยวิญญาณให้เป็นอิสระ ไกลลิบ สู่อาณาจักรของความฝันอันวิจิตรบรรจงด้วยศิลปะของการใช้คำไม่กี่คำนั่นแหละ ที่ในบางครั้งบิดหัวใจจนปวด หรือพ่นอารมณ์เริงเข้ามาจนหัวใจพองลอยล่องไปแทบจะคว้าไว้ไม่อยู่

จากบางตอนของ "มีอะไรในบทกวี" โดย อุชเชนี