M-e-e P-e-d

หน้าจอมอนิเตอร์ .. สะท้อนภาพที่ขาวสะอาด

มันแลดู เกลี้ยง .. เรียบ


สีขาวของพื้นหลังโปรแกรม Notepad แลดูเหมือน

ผืนผ้าใบที่ขึงบนเฟรม รอเวลาที่พู่กันฉ่ำสีน้ำมัน ลากจินตนาการที่พริ้วไหว


เหมือนกระดาษ 100 ปอนด์ ที่รอจังหวะการเดินทางของสีน้ำ

ยามที่มันเดินทาง กระดาษมันจะซึมซับทั้งสี ทั้งน้ำ

ซึมไปในใยกระดาษ ดูดความคิด สร้างรูปทรง

หรือแม้กระทั่งจะเหมือน กระดาษ A4 ที่ทอดกายผ่านแคร่เครื่องพิมพ์ดีดเก่า ๆ

รอจังหวะที่จะถูกกระหน่ำจากแป้นพิมพ์ ตีตัวอักษรกลับด้าน

ฟาดลงบนผ้าหมึก ก่อเกิดตัวอักษรร้อยพัน

ลากจินตนาการร้อยหมื่น

เตลิดเปิดเปิงไปมาราวกับสำเนียงกีต้าร์ของ สตีฟ ไวด์

ผมยังจ้องมองมันอย่างเฉยเมย

ผมจะวาดอะไร

บนเฟรมผ้าใบ

ผมจะเขียนอะไร

บนกระดาษ 100 ปอนด์

ผมจะพิมพ์อะไร

บนกระดาษ A4

...

ในเมื่อผมเห็นแต่ความว่าง

ไม่มีเรื่อง ไม่มีแรงบันดาลใจ


ไม่มีอะไรทั้งนั้น


มันขาว มันเกลี้ยง มันหมด

ผมมองเห็นตัวเอง นั่งมองหน้าตัวเอง

เหมือนส่องกระจก

กระจกใส ๆ ..


สะท้อนภาพผู้ชายโง่ ๆ ที่คิดจะเขียนเรื่องสั้นกระชากหัวใจผู้คน

กระชากเหี้ยอะไร .. ใจมึงยังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย

แล้วจะเขียนอะไร ไปกระชากใจใคร


จะสร้างเรื่องให้มันลึกซึ้งขนาดไหน


มึงยังไม่กล้าลงไปจุดที่ลึกที่สุดของใจมึงเลย ..





เฮ้อ... ไอ้คนฝันเฟื่องเอ๊ย ...