M-e-e P-e-d

รู้ไหมว่ากระเป๋าสตางค์รูปดาวคืออะไรแม้ชื่อมันจะดูปกติธรรมดา แต่มันก็ดูเหมือนอีกพันล้านสิ่งในโลกที่ดูธรรมดาและเมื่อเปิดมันออกมาดู บางครั้งก็อาจทำให้แปลกประหลาดใจได้บ้างคราวแรก ๆ ฉันตั้งใจจะให้กระเป๋าสตางค์รูปดาวนี้ เป็นที่เก็บเรื่องราวที่เข้าใจง่ายบอกให้รู้ว่าใครทำอะไรที่ไหน เป็นที่เก็บเรื่องราวของบรรดาพวกที่มีสมองแต่ปล่อยให้ฝ่อไปกับความเกียจคร้านที่จะคิดทั้ง ๆ ที่ความคิดเป็นของเราเอง และเราจะใช้มันเมื่อไรหรือมากเท่าไรก็ได้ฉันยกย่องคนพวกนั้นนะ ฉันว่าพวกเขาแน่วแน่มากที่จะทำอย่างนั้นคนเราไม่จำเป็นต้องมีจินตนาการหรอกนะ ไม่จำเป็นต้องมีอย่างสิ้นเชิงเลยละฉันว่าถ้าใครคิดจะมี ควรจะเก็บจินตนาการของพวกเธอเข้าไปไว้ในรูทวารหนักของพวกเธอแล้วปล่อยหัวของพวกเธอเอาไว้แค่ใส่หมวก หรือตัดผมทรงต่าง ๆ เพียงเท่านั้นก็เพียงพอสำหรับเธอแล้ว และแม้ว่าฉันจะถ่มน้ำลายใส่หน้าเธอ แต่พวกเธอก็ยังจะเข้าแถวตรงกันเรียงรายไปยาวสุดตากินพร้อมกัน นอนพร้อมกัน ไม่ว่าพวกเธอจะหิวหรือง่วงหรือไม่ก็ตาม เพราะพวกเธอเรียกมันว่าวินัยสิ่งนั้น เมื่อนำมาใช้ในตลาดโลก วินัยในการบริโภคสิ่งที่เหมือนกันสำหรับคนหมู่มากเพื่อทุกคนที่จะคิดเหมือนกัน ในเมื่อเราอ่านใจกันไม่ได้ฉันควรจะพูดสิ่งที่ฉันคิด หรือควรจะพูดสิ่งที่เธออยากฟังกันแน่ วิสัยทัศน์ที่สั้นจุ๊ดจู๋เท่ากับอวัยวะในร่มผ้า
ฉันเอามือกุมหัวแล้วไว้อาลัยให้ความไม่ประสาของเธอเป็นเวลาสามวินาทีทำนองนั้นเป็นสิ่งที่ฉันตั้งใจไว้ในตอนแรกที่ตัดสินใจใช้กระเป๋าสตางค์รูปดาวกับพวกเธอแต่แล้วเมื่อถึงทำนองเดียวกัน ฉันลองใช้กระเป๋าสตางค์รูปดาวกับตัวเองถ้าฉันต้องถูกกำหนดทุกอย่างในพฤติกรรม ฉันยอมถูกแปรสภาพไปเป็นปุ๋ยคอกที่ให้ประโยชน์แก่ต้นไม้ยังจะดีเสียกว่าฉันจุดไฟเผาตัวเอง แล้วยืนขายกระเป๋าสตางค์รูปดาวอยู่ในซอกสรรพสินกลางเมืองมีโรงมหรสพและสถานศึกษาอยู่ด้วยกัน ทำการให้ความรู้และบันเทิงไปอย่างพร้อมเพรียงกันสุนัขทานหญ้าเมื่อป่วย แต่พวกเธอกลับเดินเข้ามาหาฉันแล้วแลกทรัพย์สินมากมายเพื่อจะเอากระเป๋าสตางค์รูปดาวไปประดับและเพิ่มฐานะในสังคม อยากโก้หรูแม้ไม่ได้เป็นนายอำเภอฉันรับวัตถุเธอรับชื่อเสียง
เราต่างวนเวียนอยู่ในความละโมบและตะกรุมตะกรามถ้ามีสิ่งที่บันทึกพฤติกรรมเหล่านั้นไว้ได้ ฉันคงจะอายน่าดู แต่โชคดีที่ยังไม่มีฉันผลิตกระเป๋าสตางค์รูปดาวออกมาเรื่อย ๆ โดยไม่คำนึงว่าจะทำลายสังคมเพียงใดสังคมจะพัฒนาช้าลงด้วยกระเป๋าสตางค์รูปดาวของฉัน มันจะเพิ่มมากขึ้น ๆ ในบ้านเรือนในครอบครัวที่อบอุ่นในห้องนอนที่พ่อแม่จะนำกระเป๋าสตางค์รูปดาวไว้ข้างตัวลูกเวลานอนลูกน้อยจะนอนหลับฝันว่าได้เป็นผู้ผลิตกระเป๋าสตางค์รูปดาวที่ยิ่งใหญ่ในอนาคตตามคำสั่งสอนของพ่อแม่ ฉันไม่สนใจว่าจะมีส่วนทำให้พวกเขาหูบอดตาฟางกันไปเท่าใด ขอเพียงฉันมีเงินทอง แล้วฉันจะซื้อได้ทุกอย่าง พวกเขาเป็นเพียงสะพานไม้ผุพัง ที่ฉันจะเหยียบข้ามไปอยู่บนเกาะที่เต็มไปด้วยความเป็นตัวของตัวเอง เมื่อฉันมีเงินฉันจะทำอะไรก็ได้ที่ฉันอยากทำและฉันคิดนะเวลานั้นฉันจะสร้างผลงานที่สุดยอดยิ่งใหญ่ให้โลกรู้แต่เวลาที่ฉันเก็บเงินทองนี้ ขอเพียงฉันทนทำใจสร้างกระเป๋าสตางค์รูปดาวซ้ำซากที่ผู้คนต้องการนี้ก็เพียงพอเวลาผ่านไปหลายร้อยปี ผู้คนยังต้องการกระเป๋าสตางค์รูปดาวไม่จบสิ้นเรือหลายลำแล่นผ่านไป กระแสน้ำขึ้นน้ำลงกัดเซาะตลิ่งวนไปมาตามการหมุนของโลกสะพานไม้ผุพังพันล้านชีวิตที่ฉันเหยียบข้ามอย่างไม่ใยดี ฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องพอตรงไหนแค่ไหนทรัพย์ที่ฉันหาถึงเพียงพอ
บางทีแม้ฉันจบชีวิตลงก็อาจยังไม่พอ วันนึงฉันตัดสินใจออกทะเล ไม่สนใจสะพานไม้ชีวิตใด ๆ ฉันว่ายน้ำข้ามไปด้วยตัวของฉันเองมุ่งหน้าสู่เกาะที่ฉันจะเป็นตัวของตัวเองได้อย่างเต็มที่ ไม่นำทรัพย์สินติดตัวมาแม้แต่ชิ้นเดียว ไม่นำมาแม้กระเป๋าสตางค์รูปดาว... เมื่อถึงเกาะแห่งตัวของตัวเอง เกาะนั้นโล่งผิดหูผิดตา ไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีอะไร ร้างไร้ และเปลี่ยวเหงา ฉันยินดี ที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างอิสระและฉันเตรียมตัวที่จะสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่ตัวเองเคยคิดไว้มานานฉันหันหน้าหาท้องทะเล แล้วตะโกนก้องว่า ถึงเวลาของฉันแล้ว... เวลาผ่านไปหลายเดือน จนเป็นปีฉันไม่สามารถสร้างผลงานได้แม้แต่ชิ้นเดียวฉันคิดและทำเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้จินตนาการฉันหืดหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันหนอหรือตั้งแต่เริ่มสร้างกระเป๋าสตางค์รูปดาววนเวียนไปมาอยู่นับร้อยปีระบบการคิดที่จดจำ และทำกลับไปมาอยู่อย่างนั้นทำให้ฉันสัมผัสโลกอยู่เพียงฝั่งเดียวฉันทำอย่างอื่นไม่เป็นอีกต่อไป นอกจากกระเป๋าสตางค์รูปดาวที่เกาะของความเป็นตัวของตัวเองช่วงท้ายของชีวิตฉันฉันนั่งสร้างกระเป๋าสตางค์รูปดาว ที่ตัวเองไม่เคยต้องการและที่เกาะนี้ว่างเปล่านี้ก็ไม่มีใครต้องการมันเช่นกัน