แด่เพื่อนชาวไทยคนหนึ่ง
อย่าได้ขอให้ฉัน ตามล่าดวงดาว หรือเดินไปหาขอบฟ้า อย่าได้ขอให้ฉัน วักน้ำทะเลให้แห้ง หรือลบแสงทิวาเสีย เพราะฉันเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งเท่านั้นเอง
อย่าได้ขอให้ฉัน ละทิ้งแววตาของฉัน ความรักของฉัน หรือความทรงจำในวัยเด็กของฉันเลย ฉันถูกเลี้ยงดู ภายใต้ต้นปาล์มและต้นยางสูง ฉันกินผลลองกอง ในสวนของฉัน ดื่มน้ำมะพร้าว จากต้นริมรั้วบ้าน ลิ้มรสลูกหว้า ที่ขึ้นกลางทุ่งนา
นกกางเขนขับขานเพลง แข่งกับนกเขาในกรงของพ่อ สายลมอิสระพัดผ่านท้องนา รวงข้าวสีทองลู่ไปตามแรงลม ว่าวน้อยกระตุกแรง เสียหลักหลุดลิ่วจากสายป่าน
ฉันจึงรักและหวงแหน แผ่นดินนี้ เพื่อนเอ๋ย ท่านมิอาจขอให้ฉัน ละทิ้งมาตุภูมิของฉันไปได้เลย