M-e-e P-e-d

ฉันรักบทกวี
ฉันอ่านบทกวี
ฉันฟังบทกวี
ฉันเขียนบทกวี

ไหนละบทกวีของเธอ

บทกวีที่ฉันเขียนนั้นหรือ
เป็นงานเขียนที่ไร้กรอบ
ไร้กฎเกณฑ์ ไร้ข้อบังคับใดใด
ไม่ว่าจะเป็นจำนวนคำ หรือคณะ
สัมผัส หรือการบังคับเสียง

กวีนิพนธ์ของฉัน
ฉันสร้างได้ตามความพอใจ
ขึ้นต้นวรรคใหม่ได้
ตามจังหวะที่ฉันเห็นสมควร
ด้วยภาษาพูด ที่ใช้ในชีวิตประจำวัน

กวีนิพนธ์ของฉัน
ไม่อาศัยความงามทางฉันทลักษณ์
ไม่มีแม้กลิ่นอายของฉันทลักษณ์
หรือเหมือนงานปรับฉันทลักษณ์
แต่ฉันสาบานได้ว่าไม่ใช่ความเรียง

กวีนิพนธ์ในทัศนะของเธอคืออะไร

ในทัศนะของฉัน กวีนิพนธ์หาใช่
การเรียงร้อยถ้อยคำ ให้ถูกฉันทลักษณ์
การเรียงร้อยถ้อยคำ ให้ถูกฉันทลักษณ์
เป็นแต่เพียงร้อยกรอง ยังไม่ใช่กวีนิพนธ์
ถ้าจะให้ถึงขีดกวีนิพนธ์ ผู้ประพันธ์
จะต้องแสดงความรู้สึก อย่างลึกซึ้ง
และยิ่งกว่านั้น ทำให้ผู้อ่านรู้สึกตามไปด้วย

ป.ล. วรรคที่ผมตัดไป ตอนที่เขียนก็คำนึงเหมือนกันว่า ควรลงไหม ว่า ฉันแปลบทกวี วรรคนี้ อาจเป็นวรรคที่ บก หนวดติงมาว่าพูดถึงตัวเอง---ตัดวรรคนี้ไปแล้ว ผมคิดว่า บทกวีบทนี้ ฉัน จะหมายถึงใครก็ได้---แต่ผมไม่ตัดวรรคนั้นในตอนแรก ---ยอมรับว่า วรรคนั้น ผมก้คิดมากพอควรว่าควรลงไม่ควรลงดี---ขอบคุณบอกอที่ชี้แนะ

สำหรับผมแล้ว ผมไม่ได้เรียกงานเขียนของผมว่า กลอนเปล่า ผมเรียกว่า กวีนิพนธ์ หรือบทกวี ซึ่ง อ+ฉันทลักษณ์ บทกวีหรือกวีนิพนธ์ที่ผมกล่าวถึงไม่มีแน่นอนฉันทลักษณ์--ในหลายภาษาของโลกบทกวีหรือกวีนิพนธ์แต่เดิมนั้นล้วนมีฉันลักษณ์กันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นฝรั่ง อาหรับหรือไทย--ในเวลาต่อมามีการเขียนบทกวีโดยแหกคอกขนบเดิม  มีการยอมรับและไม่ยอมรับกันอย่างกว้างขวาง

ผมขอยืนยันว่า ไม่มีฉันทลักษณ์ในบทกวีที่ผมกำลังพูดถึงอย่างแน่นอน--ความเห็นอาจแตกต่างไปจากบอกอไปบ้างโปรดอภัย