M-e-e P-e-d

โอบปีกภูเขาใต้เงาเช้า

เขาอาจจะมีชื่อที่ค่อนข้างเงียบเหมือนบุคลิกของเขา  โส-  สิระ พล  อักษรพันธ์    กวีหนุ่มแห่งหุบภูทะเลตะวันตก    สร้างชื่อมาเรื่อยๆเรียงๆร่วมรุ่นกับ  วิสุทธิ์ ขาวเนียม , อภิชาต  จันทร์แดง  , พิเชษฐศักดิ์  โพธิ์พยัคฆ์ ฯลฯ      ที่ปัจจุบันขยับรุ่นขึ้นไปสู่รุ่นกลางแล้ว    และนี่เป็นโอกาสอันดีอันเหมาะเหลือเกิน  สำหรับการจะรวบรวมงานที่กระจัดกระจายตามที่ต่างๆ  ให้เป็นสัดส่วนในรูปเล่มสวยงาม

โอบปีกภูเขาใต้เงาเช้า  รวมบทกวีเล่มแรกของเขา  พิมพ์โดย นกเช้าสำนักพิมพ์    โดยมี โสพล  อักษรเนียน สหายรักของเขาเป็นบรรณาธิการให้

ภายในเล่ม-เขาได้จัดแบ่งออกเป็น ๔ ภาค    ๑).-เสียงแม่น้ำสาย เก่าของเยาว์วาร  และการผ่านไหลไปโพ้นฝั่ง  ๒).-ในโศกนาฏกรรมสามัญ  ๓).-แสวงทิศคว้าไขว่ในเพ่งพิศ  และ๔).-กลับไปโอบภูเขาของเช้างาม

ในภาค ๑).-  สิระพลพูดถึงวัยเยาว์ในหุบภู  วัยเยาว์อันอบอุ่น ถูกถ่ายทอดออกมาด้วยงานชิ้นเปิดเล่ม  บ้านโบราณ  เป็นการเกริ่นให้มองเห็นพื้นฐานความเป็นสิระพลทีละนิด  ในความเป็นเด็กบ้านนอกที่ป่าทึบมีธารน้ำไหล  ปลูกผักดายหญ้าไปตามประสา  บ้านโบราณสี่หลังนั้นเกี่ยวเนื่องกันด้วยญาติสนิท  และเกื้อกูลมาโดยตลอด  ทุกแปดค่ำสิบห้าค่ำอันเป็นวันพระ  ก็ไปวัดทำบุญทำทานตามธรรมเนียมประเพณีไทย    ความเป็นบ้านนอกอันอบอุ่นนี่เอง  ที่ทำให้งานในเล่มเป็นการโหยหาถวิลถึง  และจัดวางเป็นลำดับขั้นตามช่วงวัยอย่างเป็นเอกภาพ

ภาพวัยเยาว์ในชุดนักเรียนตั้งแถวเรียงหนึ่ง    เดินตามหัวขบวน ที่ถือธงแดงไปตามถนน    เป็นภาพที่สิระพลประทับใจ  และนำมาใส่ในงานได้อย่างน่ารักเลยทีเดียว ให้เด็กเด็กทั้งผองของหมู่บ้าน ไปพบกัน ณ ลานที่รออยู่ เพื่อคันธงสีแดงจะแกว่งชู นำขบวนไปสู่รั้วโรงเรียน

แถวขบวนล้วนงามในยามเยาว์ หลากรอยเท้าเกินนับก้าวสับเปลี่ยน ทางที่เคยรกเรื้อก็เถือเตียน คล้ายร่องรอยขีดเขียนอยู่ทอดยาว

สรวลเสเฮฮาประสาเยาว์ หยอกเย้าแทรกระยะจังหวะก้าว ถ้อยเพลงพรั่งพรูบางครู่คราว ย่างสาวดุ่มเดินเพลิดเพลินใจ

แม้เท้าที่ก้าวเดินไปเกินนับ ต้องทนกับแผลพอง- รองเท้าใหม่ ทว่าห้วงสีทองของเยาว์วัย ก็ยังคงสดใสกับวัยวัน (ทางเช้าสีทองของเยาว์วัย หน้า ๓๐๓๑)

ทว่า-เมื่อไปถึงโรงเรียน  เขาในวัยเยาว์ก็ต้องพบกับความชอก ช้ำบางอย่าง

เพียงเสื้อฉันสีมอใส่ห่อร่าง ไยครูสาวผิวบางต้องเสียงขรม เพียงเล็บฉันดำเลอะเปรอะดินตม ไยฉันต้องนิ่งก้มสุดอับอาย (อาณาจักรแปลกหน้า  หน้า ๓๔)

เป็นเพียงความรู้สึกไม่เข้าใจของเด็กน้อย  ที่ยังคงทรงจำมาจน ปัจจุบัน  ฉากเล็กๆบางฉากสำหรับบางคน  มันช่างตรึงอยู่ในก้นบึ้งอย่างยาวนานเหลือเกิน

ภาค๒).-  จากความไม่เดียงสาของเด็กบ้านนอก  ก็เข้าสู่วัย ที่ดวงตามองโลกหลากมิติ  ด้วยวัยที่เติบโตขึ้น  และด้วยการเรียนรู้ในโลกกว้างที่เพิ่มขึ้น  ทุกๆชีวิตทุกๆสถานการณ์ทุกๆภาพที่ผ่านเข้ามาในช่วงวัยนี้  เขามองมันอย่างตริตรอง  ความไม่เข้าใจได้ถูกอธิบายด้วยเหตุผลและตรรกะ  แน่นอน-ที่มันไม่ใช่ความไร้เดียงสาอีกแล้ว  แต่เป็นวิธีคิดที่มีความซับซ้อนขึ้น  เพื่อการเลือกที่ยืนของชีวิต  ว่าจะวางเท้าหยัดอยู่ ณ ฟากฝั่งใด    งานชิ้นที่ชื่อ ว่าด้วยเรื่องไก่  เป็นชิ้นงานที่บอกช่วงวัยนี้ของเขาได้เป็นอย่างดี

  ๑. เพียงแต่รู้สึกเศร้าเศร้า แต่มิใช่เรื่องสองเราหรอกที่รัก เพราะเรื่องนั้น&จะเบาหรือว่าหนัก เพียงฉันผ่อนพัก&ก็กลับมาไหว

แต่ที่รู้สึกเศร้า จนแทบจะกราบเท้าเธอให้ได้ เพียงแต่นึกถึงประเทศไทย เพียงหวาดหวั่นยุคสมัย  ที่รัก

  ๒. เธอตื่นเต้นอะไรได้เพียงนั้น ตาโพลง  ปากฟันแทบฉีกหัก คอนโดฯชั้นสิบสอง-ห้องพัก แทบรู้จักอรหันต์ขึ้นทันที

เพียงไก่ที่รัก  เพียงเรื่อง ไก่ เธอตื่นเต้นกระไรได้เพียงนี้ เพียงสกู๊ปรายการทีวี- มาเคาะตีเขลอะขมอง  ของเธอ

ที่รัก  บัดนี้ประเทศไทย เสียงไก่ยังขันกู่อยู่เสมอ ใช่เป็นเรื่องแปลกประหลาดมิอาจเจอ ใช่เป็นเรื่องพร่ำเพ้อที่เปล่าดาย

เพียงเธอออกไปจากห้องบ้าง นอกเมืองทอดทางอยู่แสนสาย เพียงเช้าสักเช้าเธอหยัดกาย ตื่นมารับตรู่สายดวงตะวัน

มันคือเรื่องจริง-ที่แสนธรรมดา มิใช่เรื่องฟากฟ้า  สุดสวรรค์ ที่ไหนไหนไก่โก่งกู่อยู่รำพัน มิใช่เรื่องมหัศจรรย์  เกินตื่นตา

กะอีแค่รายการโทรทัศน์ ภาพ ไก่ขัน แจ่มชัดเสียงสง่า กะอีแค่รายการของดารา- นำพาเที่ยวไทยทางทีวี

  ๓. เพียงแต่รู้สึกเศร้าเศร้า โอยุคสมัยของเราเป็นเช่นนี้ คอนโดฯต่างบ้านมานานปี มองโลกผ่านโทรทัศน์สี โอ้ ที่รัก  (ว่าด้วยเรื่องไก่ หน้า ๕๗)

แม้จะด้อยเรื่องภาษาก็ตามที  แต่งานชิ้นนี้ก็ฉายชัดให้เห็นยุค สมัยของเราได้ดีพอควร    และเขาย้ำให้เห็นชัดยิ่งขึ้นไปอีก    ถึงการเลือกวางเท้า ณ ฟากฝั่งใดด้วยงานชิ้นที่ชื่อ  งานเลี้ยงฉลองของยุคสมัย

นั่น-ไอ้อุดมคติเคยผลิบาน นั่น-ไอ้กวีขี้คร้านกลิ่นเหม็นเห่ย นั่น-ลูกคนพื้นบ้านอีแสนเชย นั่น-ศิลปินแม่งเอ๊ย&เพื่อชีวิต(หน้า ๖๖)

ค่ำคืนนี้จักสนุกกันสุดเหวี่ยง พระเจ้าทุน จะส่งเสียงแห่งยุคสมัย หมู่ซาตานแห่งเราจะกล่าวชัย หมู่ปีศาจจะขวักไขว่กันทั่วงาน

ฮะฮ่า! จะรออะไรอีกเพื่อนยาก ฤกษ์ฉลองพร้อมเปิดฉากขึ้นกู่ขาน ราตรีนี้จะดาษดื่นขึ้นชื่นบาน โลกทุกด้านเราล้อมไว้ไม่เหลือแล้ว (เอ้า&ชนแก้วร้องเพลงชัยให้สำราญ ขอให้ ทุน ทุกหย่อมย่านจงเจริญญญ!) (หน้า ๖๗)

เป็นชิ้นงานที่เสียดสีเยาะเย้ยทุนได้อย่างปวดร้าวเจ็บแสบ  เขา อธิบายถึงความน่ากลัวของทุนนิยมได้อย่างน่าขนลุกขนพอง  และไม่ได้เกินเลยไปกว่าความเป็นจริง    ถัดมาอีกชิ้นติดกัน  นอกวิถีวีรบุรุษ  คือการตอกหมุด บอกหลักปักเขตถึงที่ยืนอันแน่ชัดแล้วสำหรับเขา  เมื่อเขาพูดถึงอดีตสหายแห่งพรรคคอมมูนิสต์แห้งประเทศไทย  คนเดือนตุลาที่เพื่อนร่วมรุ่นได้ดิบได้ดีเป็นใหญ่เป็นโตกันมากมาย  แต่สหายผู้นี้กลับพึงพอใจที่จะปลูกดอกไม้อยู่บางห้วงแดน  ตรัง อย่างเงียบๆ ชื่อของเขาไร้บรรทัดประวัติศาสตร์ มิปรากฏภาพวาดสักมุมด้าน จักมีบ้างก็เพียงเสียงจดจาร ซึ่งเพื่อนบ้านยังจำได้&(ไอ้พวกคอมฯ!!) (หน้า ๖๙)

ก็เขาแค่คนเล็กเล็ก (แหละเล็กเล็ก) ที่หวังว่าเด็กเด็กเคยพบเห็น สักวันหนึ่ง ณ หมู่บ้านอันร่มเย็น เขาจักกลับมาเล่นในสวนดอกไม้ (หน้า ๖๙)

จาก ว่าด้วยเรื่องไก่ อันเป็นความตกใจต่อยุคสมัย  เขามอง เห็นสภาพสังคมที่ทุนนิยมกำลังเชี่ยวกรากใน  งานเลี้ยงฉลองของยุคสมัย  เขารู้สึกได้ถึงการเป็นคนเล็กๆของสังคมเล็กๆ  ที่ไม่ต้องใหญ่โตอะไรนักก็สร้างค่าแก่ชีวิตขึ้นได้ใน นอกวิถีวีรบุรุษ  ในภาคนี้-งานของเขาจะกราดเกรี้ยว  ร้อนแรง ทรงพลัง  หลายต่อหลายชิ้นที่เขาตวาดเอากับยุคสมัย    แม้กระทั่งเรื่องราวของความรัก  ที่ชายชาวบังคลาเทศผู้ขายโรตีหน้ามหาวิทยาลัยหลงรักนักศึกษาสาวใน ชายขายโรตีบนถนนสีน้ำผึ้ง    หรือเรื่องราวของคนรักเก่าที่เจอกันอีกครั้งเมื่อเธอเดินจูงลูกกลับมาพร้อมน้ำตาใน การมาเยือนเพื่อนของฉัน 

ภาค ๓).-สิระพลคือกวีหนุ่มร่วมสมัย  ที่เนื้องานอบอวลด้วย ความโรแมนติค  แต่รับใช้ความคิดที่ผ่านการขบคิดมาแล้ว  มิใช่โรแมนติคพร่ำเพ้อพรรณนาไปวันๆอย่างนักกลอนโรแมนติคยุคก่อน    แหละเพราะความร่วมสมัยของเขานี่เอง  ที่ชิ้นงานจะมีลักษณะปัจเจก  ความเป็นปัจเจกที่มีอิทธิพลต่อกวีปัจจุบันอย่างทั่วถึง

ภาคนี้-สิระพลได้แสดงความครุ่นคิดต่อชีวิต ต่อโลก  เขากำลัง พูดถึงปรัชญาบางอย่างที่กำลังขบคิดที่มาที่ไป  เพราะชีวิตมิใช่ของเรา  วิถีธรรม :สัมพันธภาพ  ในสายลมแปลกหน้า รมณียสถาน  ซึ่งล้วนเป็นวิธีคิดที่แตกหน่อจากปรัชญาพุทธทั้งสิ้น  เมื่อหวนกลับไปดู บ้านโบราณ ในภาคแรก  เพราะทุกแปดค่ำสิบห้าค่ำใช่หรือไม่ที่เป็นดั่งตะกอนนอนก้น?  เมื่อเติบใหญ่เต็มวัย  ตะกอนนั้นก็ได้ผุดพรายขึ้นมาอย่างเป็นไปเอง

ในขณะที่ ข่าวคราวความรัก ไปหาพี่ชาย ทัศนะ: ในฐานะ ปัจเจกวิสัย  จะเป็นงานที่พูดถึงไปตามอารมณ์

ภาค ๔).-  เหมือนการย้อนกลับไปวัยเยาว์ของสิระพล  กลับไป สู่วิถีบ้านนอกที่เคยอยู่เป็น  แต่การกลับไปครั้งนี้เป็นการอยู่ร่วมอย่างเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน  อย่างเป็นมิตร  อย่างเอื้อต่อกัน  ต่างให้และต่างรับ  เป็นความเรียบง่ายอันงดงาม  และเป็นความมีอยู่ของอุดมคติ

ทั้ง ๔ ภาค-  คือการเดินทางจากบ้านเกิดสู่เมือง  จากวัยเยาว์สู่ วัยแสวงหา  เป็นการอยู่ร่วมกับสังคมเมืองที่เขาพบว่าอยู่ร่วมกันลำบากแน่แท้  จึงการกลับสู่ถิ่นที่คล้ายบ้านเกิดอีกครั้ง  และปักหลักลงฐานอย่างมั่นคงเป็นทางออกที่เขาได้เลือกแล้ว

โอบปีกภูเขาใต้เงาเช้า ไม่ใช่งานที่ดีเลิศนัก    ภาษายังคง ตะกุกตะกักและใช้ไม่ลงตัวเท่าไหร่    แต่ทุกชิ้นบอกเราว่า  นี่เป็นเล่มที่ผ่านการขบคิดมาก่อนแล้ว  และทุกชิ้นล้วนมีน้ำเสียงจริงใจอย่างที่สุด  จนพอจะมองเห็นดวงตาซื่อใสของเขาได้อย่างที่เขาเป็น    เขาอายุ ๒๗  จบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยทักษิณ  สงขลา  ระหว่างที่ศึกษานั้นเขาเป็นนักกิจกรรมด้านอาสาพัฒนาและวรรณกรรม  เคยทำงานอยู่กับองค์กรพัฒนาเอกชนสายประมงพื้นบ้าน    และเพียงสามปีแห่งการทำงาน  เขาก็ลาออกจากองค์กร  มาดำเนินกิจกรรมอิสระ  ด้วยความเชื่อและวิธีการของตัวเอง  นี่เป็นหนังสือรวมบทกวีเล่มแรกของเขา  ขณะที่ความเรียงว่าด้วยชีวิตของชาวประมงชายฝั่ง  อยู่ในระยะการขัดเกลา

ด้วยชีวิตที่กล่าวมา  จึง โอบปีกภูเขาใต้เงาเช้า เป็นงานที่ถ่าย ทอดมาจากสายตาที่เป็นจริงของเขา  จากน้ำเนื้อชีวิตที่เขาเป็น  อย่างไม่ดัดจริตแต่อย่างไรเลย