M-e-e P-e-d

. . . . . เพื่อนตาย . . . . .

by จสอ.โจ @9 มิ.ย.47 9.51 ( IP : 210...117 ) | Tags : กระดานข่าว
photo , 307x344 pixel , 11,013 bytes.

ถ้ามองด้วยสายตา สามัญสำนึก และความรู้สึกของคนธรรมดา

มันก็ยากที่จะแยกแยะความแตกต่างของสิ่งมีชีวิตทั้ง 2 สายพันธ์

ที่นอนเคียงข้างกันอยู่ข้างถนนคอนกรีตทางเข้าหมู่บ้าน ..

ความขมุกขมอม กลิ่นสาบฉุน ๆ สีกระดำกระด่างที่เปรอะเลอะเทอะตามลำตัว

ตัวหนึ่ง มี 2 ขา อีกตัวหนึ่งมี 4 ขา นอนขดกายเบียดกันราวกับจะแบ่งปัน

ความอบอุ่นให้กันและกัน ...

ผมบิดคันเร่งมอเคอร์ไซค์ผ่านไป ก่อนจะเหลียวกลับมามองสองลมหายใจนั้นอีกครั้ง

ควันกรุ่นจากชามใส่ก๊วยเตี๋ยวไก่ ลอยเอื่อย ๆ พาเอากลิ่นหอมชวนกินมาแตะจมูก

ผมตักพริกดอง เติมน้ำปลาอยู่ที่ท้ายรถปิ๊คอัพขายก๊วยเตี๋ยวไก่ที่ขับเข้ามาขายในหมู่บ้าน

บ่าย ๆ วันเสาร์เช่นนี้ บางทีการต้องฝ่าเปลวแดดออกไปหาซื้ออะไรมาใส่ท้องให้มันตึง ๆ

ดูจะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อหน่าย อะไรก็ได้ที่มาขายผ่านหน้าบ้านดูจะเข้าท่าไปซะหมด ขณะที่

ผมกำลังจะถือชามก๊วยเตี๋ยวไก่เข้าบ้าน เสียงประสานจากเหล่าสุนัขหลายตัวในหมู่บ้าน

ทำให้ผมต้องหันไปมอง

...

สุนัขผอมกระหร่อง ตัวกระดำกระด่างตัวหนึ่ง กำลังเห่าสู้กับเหล่าสุนัขอ้วนพีเจ้าของถิ่น

ดูเหมือนมันพยายามปกป้องชายผอมโซ เสื้อผ้ามอมแมม ที่เดินถือถุงเก็บเศษของที่พอจะ

มีค่าจากถังขยะตามหน้าบ้าน ชายคนนั้นพยายามกวัดแกว่งไม้ไผ่ลำยาวราวเมตรครึ่งที่ใช้

พยุงกาย เข้าหาบรรดาจ้าถิ่นสี่ขา พลางส่งเสียงไล่ที่แหบโหย ...

...

หนึ่งคน กับหนึ่งสุนัข ต่างพยายามปกป้องอีกฝ่ายหนึ่ง

...

ผมหันไปสั่งเส้นหมี่แห้งใส่ถุงอีกถุงหนึ่ง ...

...

สองชีวิตพากันฝ่าดงสุนัขหมู่ เดินเปิดดูตามถังขยะใบโน้น ใบนี้ กระป๋องเบียร์ เศษกระดาษลัง

ลวดไม้แขวนเสื้อ และอะไรต่อมิอะไรที่ชายคนนั้นคิดว่ามีค่า ถูกลำเลียงออกมา ก่อนจะยัดใส่

ถุงปุ๋ยเก่า ๆ ..

ผมเดินไปยื่นถุงใส่ก๊วยเตี๋ยวไก่ให้เขา

มือที่พนมขึ้นแทบจะท่วมหัว ก่อนที่จะยื่นมารับถุงก๊วยเตี๋ยวไก่ไปอย่างสั่นเทา

ไม่มีคำขอบคุณ ... ไม่แม้แต่เงยหน้ามาสบตากับผม

แต่เขากลับหันไปมองเพื่อนสี่ขาของเขา

หางที่ส่ายระรัว เสียงงี๊ด งี๊ด และอาการที่แถตัวเข้ามาเบียดขาของเขา

เขาแกะหนังยางรัดปากถุงออก ก่อนจะหยิบชิ้นปีกบนของไก่ที่อยู่ในถุง ส่งให้เพื่อนของเขา

ผมเดินหันหลังกลับเข้าบ้านพร้อมทั้งชามก๊วยเตี๋ยวไก่ของผม

รถของมูลนิธิแห่งหนึ่ง เปิดสัญญาณไฟฉุกเฉินสีแดงที่หลังคา

ผู้คนยืนมุงดูอยู่ห่าง  หน้าปากซอยที่แคบอยู่แล้ว ยิ่งแคบเข้าไปอีก จนผมต้องค่อย ๆ

พารถมอเตอร์ไซค์เลาะหลบผู้คน ..

ใต้ผ้าสีขาวผืนยาว ร่างหนึ่งนอนสงบแน่นิ่งอยู่ สัญลักษณ์แห่งการยุติการดิ้นรนต่อสู้

ผมคิดว่า .. มันเป็นการยอมจำนน หรือเป็นการหลุดพ้นกันแน่

เสียงงี๊ด งี๊ด จากสุนัขผอมโซ เนื้อตัวกระดำกระด่าง ที่เดินวนเวียนอยู่รอบร่างไร้ลมหายใจ

ใต้ผ้าคลุมสีขาวไม่ยอมห่าง

แม้ยามสิ้นลมหายใจ เพื่อนสองสายพันธ์คู่นี้ ก็ไม่ทิ้งกัน

...

ผมบิดคันเร่งมอเคอร์ไซค์ผ่านไป ก่อนจะเหลียวกลับมามองหนึ่งลมหายใจที่ยังคงเหลือนั้นอีกครั้ง

Relate topics

Comment #1
พี่เฮฮา (Not Member)
Posted @9 มิ.ย.47 13.15 ip : 203...35

ขอร่วมไว้อาลัย...

    Comment #2
    ขนมเน่า (Not Member)
    Posted @9 มิ.ย.47 21.42 ip : 203...6

    ถ้าไก่ที่ว่า ไม่ได้ผ่านความร้อน75องศา อาจจะกลายเป็นคดีฆาตกรรมไปนะครับ จ่าทำงานด้านนี้อยู่น่าจะเข้าใจ

      Comment #3
      บ.ก.หนวดรูปงาม (Not Member)
      Posted @10 มิ.ย.47 16.33 ip : 203...231

      ภาพหลายๆภาพที่ผ่านหน้าเรา  ที่เราผ่านหน้าไปในแต่ละวัน  เป็นเรื่องธรรมดาความธรรมดา  เป็นเรื่องสามัญเป็นความสามัญที่ไม่มีอะไรให้จดจำ  ผ่านแล้วและผ่านเลย

      ขณะเดียวกันนั้นแหละ  ที่เรื่องสามัญธรรมดาอันเกิดขึ้นเป็นประจำเป็นปกติเป็นฉากๆ  มันกลับคือการโลดเต้นคือการหายใจของสิ่งมีชีวิต  และเมื่อพูดถึงคำว่าชีวิต  แน่ที่สุดที่มันย่อมมีค่า

      เรื่องนี้ของจ่ามองไปในมุมที่พบเห็นได้กลาดเกลื่อน  พบเห็นได้ทุกขณะลมหายใจ  พบเห็นจนเป็นเรื่องชาชินปกติ    แต่จ่าเมื่อจ่าจับสายตาไปยังจุดเล็กๆในสังคม ในโลกกว้างใหญ่นี้  มันจึงเกิดเรื่องราวขึ้นมา  เป็นเรื่องราวที่เล็กๆ  คล้ายๆจะไร้ค่าความสำคัญกับสังคมกับโลก


      แต่มันมีค่ามหาศาลสำหรับชีวิตของชีวิตนั้นนั้น


      ถามว่ามุมมองของงานเขียนที่ บ.ก. พร่ำเอ่ยถึงอยู่มิเหนื่อยปากนั้นคืออะไร?  เพื่อนตายของจ่าคือคำตอบที่ดีพอควร  และหากยังไม่ชัดเจน  ให้กลับไปดูเรื่อง "เมื่อไหร่เธอจะแต่งงาน" ของพี่เฮฮา

      ในมุมมองของเรื่องง่ายๆธรรมดาทั้ง 2 เรื่องนี้  สามาถรอธิบายคำว่ามุมมองที่ บ.ก. ว่าไว้ได้

      การค้นหาปรัชญาชีวิตนั้น  เราไม่จำเป็นต้องแหงนหน้ามองฟ้าดูดาวไกลโพ้นแต่อย่างใด  ปรัชญาเกิดจากเรื่องใกล้ตัว  เกิดจากเรื่องของตัว  อยู่ที่เราจะพินิจพิจารณามันอย่างไร  เห็นอะไรที่ลึกลงไปในภาพนั้นไหม  แหละได้อะไรบ้างจากการขบคิดภาพธรรมดาในมุมมองนั้น

        Comment #4
        จสอ.โจ (Not Member)
        Posted @10 มิ.ย.47 17.03 ip : 210...117

        [ ภาคต่อทางความคิด .. ]

        เศษข้าวในถุงพลาสติกหูหิ้ว ที่ถูกดึงออกมาจากถังขยะ

        ถูกดันเข้าไปในปากอย่างรวดเร็ว ..

        มันอิ่มความชื้น และซึมซับกลิ่นอบอวลภายในถังมาหลายชั่วโมงแล้ว

        เพียงแค่บ่มเก็บภายใต้ฝาปิดของถังอีกสัก 2 ชั่วโมง มันคงบูด และส่งกลิ่นน่าคลื่นเหียน

        แต่ตอนนี้ .. มันยังกินได้

        ผมกลืนลงคอไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยิบเศษกระดูกไก่ที่มีเอ็นเหลือติดอยู่บาง ๆ

        อ้าปากแล้วส่งมันเข้าไป ก่อนจะพยายามรีดเค้นเอารสชาติที่ยังคงหลงเหลือ

        ตามคำข้าวลงไป

        ขวดพลาสติกใส่น้ำฝรั่งสด ยังมีบางส่วนเหลือติดก้นขวด ผมยกขึ้นจรดปาก

        ปล่อยให้หยดหวานอมเปรี้ยวซึมซาบไปตามลิ้น

        ขวดพรรค์นี้ขายได้ ผมจัดการยัดมันลงกระสอบป่านที่แบกมาด้วย

        ภายในมีเศษกระป๋องเบียร์ นิตยสาร ขวดพลาสติกใส่น้ำดื่ม สายไฟเก่า ๆ ..

        ของเหล่านี้ มันเคยถูกใช้งาน มันอยู่ภายในบ้านที่อบอุ่น มีเสียงหัวเราะ

        มีรอยยิ้ม

        จนวันหนึ่ง ที่มันชำรุด พิกลพิการ มันถูกคำพิพากษา มันถูกทอดทิ้ง

        มันไม่เหลือค่าอะไร

        . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

        ผมยังจำวันที่หมายศาล ประกาศยึดบ้านขายทอดตลาด มาแขวนที่หน้าบ้าน

        วันที่คำพิพากษาว่า ผมเป็นบุคคลล้มละลาย วันที่ค่าความเป็นคนของผมไม่หลงเหลือ

        เมียหอบลูกหนีหายไปหนใด ผมไม่ได้สนใจจะออกตาม

        ผมนั่งอยู่หน้าบ้าน วันแล้ววันเล่า มองคนแปลกหน้า เดินเข้าออก เอากุญแจมาเปิดประตู

        ขนสมบัติที่เคยเป็นของผมออกไป

        สิ่งเดียวที่ไม่เคยหนีหายไปจากผม คือสุนัขตัวเล็ก ๆ สีขะมุกขมอม

        ที่วันนึงผมเคยเอาเศษอาหารที่เหลือกินมาเทให้ นับแต่นั้น มันไม่เคยไปไหนไกล

        มันวนเวียนอยู่หน้าบ้าน มันวนเวียนอยู่ข้าง ๆ ผม แม้ในตอนนี้

        ตอนที่ผมไม่เหลือใคร ..

        ผมเริ่มออกเดินทาง ไปไกลจากบ้าน ไกลจากคนรู้จัก บางทีผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า

        ผมจะไปไหน ผมจะอยู่ยังไง

        แต่ผมรู้ว่า ... มันจะตามผมไป

        . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

        ผมดึงเศษกล่องพิซซ่า ออกมา มันมีกลุ่มมดแดงตอมอยู่บ้าง

        เศษพิซซ่าเหลืออยู่อีกชิ้นหนึ่ง ผมดึงมันออกมาเคาะ ๆ เอามดแดงออก

        ก่อนที่จะส่งให้เพื่อนสี่ขาของผม

        เขาเคี้ยว แล้วกลืนพิซซ่าชิ้นนั้นลงไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเงยหน้ามาสบตาผม

        เศษอาหาร

        กับเศษคน .. และเศษสุนัขอีกตัว

        ...

        ผมคิดถึงก๊วยเตี๋ยวไก่ถุงนั้น ... ถุงที่ชายแปลกหน้ายื่นส่งให้

        เส้นหมี่ซับน้ำจากเนื้อไก่ คลุดเคล้าซีอิ๊ว หอมกระเทียมเจียว

        อุ่น ๆ ..

        ...

        ผมอยากจะขอบคุณเขาจังเลย ....

          แสดงความคิดเห็น

          « 1430
          หากท่านไม่ได้เป็นสมาชิก ท่านจำเป็นต้องป้อนตัวอักษรของ Anti-spam word ในช่องข้างบนให้ถูกต้อง
          The content of this field is kept private and will not be shown publicly. This mail use for contact via email when someone want to contact you.
          Bold Italic Underline Left Center Right Ordered List Bulleted List Horizontal Rule Page break Hyperlink Text Color :) Quote
          คำแนะนำ เว็บไซท์นี้สามารถเขียนข้อความในรูปแบบ มาร์คดาวน์ - Markdown Syntax:
          • วิธีการขึ้นบรรทัดใหม่โดยไม่เว้นช่องว่างระหว่างบรรทัด ให้เคาะเว้นวรรค (Space bar) ที่ท้ายบรรทัดจำนวนหนึ่งครั้ง
          • วิธีการขึ้นย่อหน้าใหม่ซึ่งจะมีการเว้นช่องว่างห่างจากบรรทัดด้านบนเล็กน้อย ให้เคาะ Enter จำนวน 2 ครั้ง
          paper version release 2.6.18. ช่วยเหลือ

          งานเขียนของข้าพเจ้า

          personมุมสมาชิก

          Last 10 Member Post

          Web Statistics : online 0 member(s) of 65 user(s)

          User count is 2427964 person(s) and 10167282 hit(s) since 15 พ.ย. 2567 , Total 550 member(s).