M-e-e P-e-d

นี่ถ้าไม่มีบทจบอย่างนี้ บ.ก.คงอ่านด้วยความเรียบราบอารมณ์เป็นแน่

ผักเสี้ยวเขียนกลอนด้วยภาษาง่ายๆ  ไม่ประดิดประดอยอะไรนักกับคำกับภาษา  แต่งานลักษณะเช่นนี้แหละที่มักจะตรึงติดอยู่ในความทรงจำของคนอ่านยุคหลังวรรณกรรมคลาสสิค  และเป็นผลตกทอดมาจากยุควรรณกรรมเพื่อชีวิต

ผักเสี้ยวเอ่ยถึงสงครามและสันติภาพ  บรรยายด้วยภาพที่ต้องขอบอกอย่างเกรงใจว่า "รู้แล้ว"  เพราะมันเป็นมุมมองซ้ำๆ  เป็นมุมมองเป็นภาพที่กลายเป็น ออริจินั่ล ไปเสียแล้วหากจะพูดถึงสงครามหรือสันติภาพ  บ.ก. จึงพยายามพูดถึงมุมมองให้ฟังอยู่เสมอว่าสำคัญอย่างไร    และโดยเฉพาะการพูดถึงบทจบอันเป็นบทสรุปนั้น  เป็นสิ่งที่ บ.ก. พูดและย้ำให้ตระหนักในเรื่องนี้ให้หนัก  ดูงานชิ้นนี้ของผัดเสี้ยวได้เป็นตัวอย่าง

บทจบของงานชิ้นนี้  เป็นการตัดภาพไปอีกมุม  เป็นการตั้งคำถามของเด็กน้อยต่อผู้ใหญ่ที่กระทำการในภาพข้างต้น  มันฉุดอารมณ์การอ่านให้ตื่นจากอารมณ์งัวเงียได้ทันทีและอย่างได้ผล  และทำให้งานชิ้นนี้กลายเป็นงานทรงคุณค่าขึ้นมา

บทสรุปมีความสำคัญเช่นนี้เอง  โดยเฉพาะในงานกลอน  ที่การบรรยายอธิบายเรื่องราวค่อนข้างจำกัด  ไม่เหมือนเรื่องสั้น-นิยาย  ในฉันทลักษณ์ซึ่งไม่อนุญาตให้ยืดเยื้อประะโยค  บทสรุปจึงจำเป็นนักเพื่อจะสื่อความคิดเราตรงไปยังผู้อ่าน

ผักเสี้ยวทำได้ดีเลย

ขอบคุณ บ.ก. ค่ะ เพิ่งเริ่มหัดคิด และ พยายามจะเขียนอย่าง เป็นเรื่องเป็นราว ไม่นานนัก (ปกติไม่ค่อยเป็นเรื่องเป็นราว ^_^")

ชักมีไฟขึ้นมาแล้วสิ..!
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

หวัดดีค่ะพี่เฮฮา.. กลอนสวย หรือ ผักเสี้ยวสวยคะ ฮา.. (โทษเน้อ ชอบพูดเล่น เคยตัว ^.^ )

ฮ่าๆๆๆๆๆ... ขอบคุณ ขอบคุณ
ขอบคุณมากมายมหาศาล จำเริญ จำเริญ นะพ่อ ! ขอให้ทำมาค้าขึ้น...สาธุ..

แล้วท่านมาจากดาวดวงไหน ในฟ้ากว้างคะ?

(แซวเล่นนะ ขอบคุณที่เข้ามาเที่ยวค่ะ)