M-e-e P-e-d

หมายเหตุผู้เขียน :

ภายหลังจาผมเขียนเรื่อง " เพื่อนตาย " ภาพความคิดบางอย่างยังวนเวียนอยู่ในสมอง คำแนะนำจาก บ.ก. ที่บอกให้ผมลองเขียนเรื่องที่ซับซ้อนยังแว่วอยู่ในหัว แต่ผมก็ยังคงนึกไม่ออกถึงชั้นวางความซับซ้อน อาจเป็นเพราะความเป็นคนตรงไปตรงมา บอกเล่าเรื่องราวอะไรซื่อ ๆ ผมมองเข้าไปยังตัวละครของเพื่อนตาย มันยังมีเรื่องราวจริง ๆ ที่ผมอยากบอกเล่าซ่อนอยู่ ผมเขียนภาคต่อทางความคิดภาคแรก ลงไว้ในกระทู้เพื่อนตายแล้ว

แลนี่คือภาพภาคต่อทางความคิด ที่จะปิดเรื่องราวในใจผมลงอย่างสมบูรณ์

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

นายนอนร่างสั่นระริก ...

ละอองฝนที่สาดเข้ามา ใต้ชายคาร้านทำผมหน้าปากซอย ทำให้ทั้งมันและทั้งนายเปียกชุ่ม

แสงเหลืองซีดจากโคมไฟบนเสาไฟฟ้า ส่องใบหน้าที่ซีดขาวของนาย

นายขดตัวเอาแขนทั้งสองซุกไว้ที่หว่างขา แผ่นหลังเบียดเข้ากับผนังคอนกรีต

ลมหายใจของนายอ่อนแผ่ว รวยระริน ..

มันเบียดตัวเข้ากับร่างของนาย ขนกระดำกระด่าง เหม็นฉุน

มันเพียงหวังให้นายอุ่นขึ้น ทั้ง ๆ ที่มันก็หนาวแสนหนาวไม่ต่างกัน

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

มันเดินกระโพลก กระเพลกมาหลายวันแล้ว ความเจ็บปวดจากด้ามไม้กวาด

ที่กระหน่ำตีจากน้ำมือคนขายส้มตำ ด้วยความผิดโทษฐานที่มันคาบปลาดุกย่างหอมฉุย

บนแผงของเขาลงมากิน ตอนที่เขากำลังง่วนกับการทำต้มแซ่บเนื้อให้ลูกค้า

มันพยายามบอกว่า ขอโทษครับ ผมไม่มากินของร้านพี่อีกแล้ว ด้วยอาการหางจุกตูด

และเสียงร้อง เอ๋ง .. เอ๋ง และการคลานหนีอย่างยอมจำนน

แต่มันก็ไม่ได้หยุดยั้งบทลงโทษจากคนขายส้มตำ

มันก้มลงเลียน้ำที่ขังอยู่ในร่องระบายน้ำหน้าบ้านใครสักคนหนึ่ง

แว่วเสียงหัวเราะน้อย ๆ ของเด็กออกมาจากภายในบ้านที่มีแสงไฟส่องลอดรั้วออกมา

มันทรุดตัวลงนอนอย่างเหนื่อล้า ..

ดวงจันทร์ทอแสงนวลใยอยู่บนฟากฟ้า แสงที่เยียบเย็น เหมือนจะปลอบประโลมความปวดร้าว

และโดดเดี่ยว

มันครางออกมาเบา ๆ ด้วยความเจ็บปวดจากภายใน

..

เสียงแกร๊ก เบา ๆ ของประตูรั้วหน้าบ้าน และแสงสว่างที่ส่องสาดออกมา พร้อมกับใบหน้าของคน ๆ หนึ่ง

แววตาที่ดูสงบนิ่ง ทอดมองมายังมันอย่างเงียบเฉย

ก่อนจะถอยกลับเข้าไป พร้อมกับเสียงปิดประตู

มันยังคงนอนอยู่ตรงนั้น ด้วยความคิดว่า คนเมื่อสักครู่นี้คงจะไม่ว่าอะไรถ้าจะขอมันนอนพักตรงนี้สักคืน

ถ้าเขาไม่พอใจ เขาคงทำท่าทางขับไล่มันไปแล้ว

..

เสียงแกร๊ก เบา ๆ ดังมาอีกครั้ง ชามข้าวคลุกน้ำแกงต้มจืด มีหมูสับอยู่ 2 - 3 ชิ้น และชามใส่น้ำอีกใบหนึ่ง

ถูกวางลงข้าง ๆ ตัวมัน

แววตาที่สงบนิ่ง แต่อ่อนโยนทอดมองมายังมันอีกครั้ง ก่อนจะหายกลับเข้าไปภายในบ้าน

มันชันกายขึ้น ก้มลงสูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเมล็ดข้าว ก่อนจะอ้าปากส่งลำเลียงข้าวคลุกน้ำแกงชามนั้นลงกระเพาะ

นับแต่วินาทีนั้น กลิ่นอายของชายเจ้าของแววตาสงบนิ่ง ติดตรึงเข้าไปในห้วงสำนึกของมัน

และมันเรียกเขาว่า " นาย "

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

วันเวลาผ่านไป ชามข้าวใบนั้นยังคงมีเศษอาหารจากภายในบ้านนายออกมาเป็นระยะ ๆ

มันไม่ได้มีมาทุกวันหรอก บางทีก็สองวันมาที แต่กับการยังลมหายใจให้ยืดยาวต่อไป นั่นมันก็เพียงพอแล้ว

หลายครั้งที่เสียงหัวเราะของเด็กน้อยที่เคยดังแว่ว ๆ ออกมา กลับกลายเป็นเสียงของการทะเลาะทุ่มเถียง

เสียงขว้างปาสิ่งของ .. และเสียงแผดร้องจ้าด้วยความตกใจของเด็กน้อย

นายจะเปิดประตูออกมานั่งยอง ๆ หน้าบ้าน อัดควันสีเทา ๆ จากบุหรี่ในมือเข้าปอดอย่างต่อเนื่อง

มันจะเดินวนเวียนมานั่งข้าง ๆ นาย มันเห็นแววตาที่เคยสงบนิ่งแฝงความวิตกกังวลอย่างเด่นชัด

บางที .. นายก็เอามือลูบหัวมันอย่างแผ่วเบา ตอนที่หยดน้ำเล็ก ๆ ไหลลงอาบแก้ม

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

สายวันนั้น นายไม่อยู่บ้าน ผู้หญิงที่อยู่กับนายภายในบ้าน ขนกระเป๋าออกมา 2 ใบกับตะกร้าใส่ของ

กระจุกระจิกของเด็กอีก 1 ใบ แขนข้างหนึ่งอุ้มเด็กน้อย อีกข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ไว้แนบหู เหมือนจะพูดคุยอยู่กับใคร

ก่อนที่ทั้งสองจะขึ้นรถแท็กซี่ที่เลี้ยวมารับที่หน้าบ้าน

ตกตอนบ่าย มีรถปิ๊คอัพสีน้ำเงิน ขับมาจอดที่หน้าบ้าน คนในรถชะโงกหน้ามามองในบ้าน แหงนหน้ามองเลขที่บ้าน

ก่อนจะแขวนกระดาษปึกใหญ่ไว้ที่ประตูรั้ว แล้วขับรถจากไป

..

นายกลับมาเกือบค่ำ ดูท่าทางอ่อนแรง นายพลิกดูกระดาษปึกนั้นลวก ๆ อย่างไม่ค่อยสนใจ

ก่อนจะเดินหายเข้าไปในบ้าน

ชั่วครู่หนึ่ง นายวิ่งกระหืดกระหอบออกมาที่หน้าบ้าน เหลียวซ้ายแลขวาเหมือนจะหาอะไรสักอย่าง

" ลูกพ่อ .... ลูกพ่อ ... " นายตะโกนซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งสะอึกสะอื้นที่หน้าบ้าน

มันเดินไปนั่งข้าง ๆ นาย นายยังเปล่งเสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ผู้คนแปลกหน้าพากันเข้าออกในบ้านนาย พวกเขาขนข้าวของของนายออกไปขึ้นรถ

นายยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่หน้าบ้าน หน้าตาดูเศร้าหมอง นายไม่พูดกับใคร นายไม่ไปไหน

ดูเหมือนนายจะตัดขาดกับสิ่งต่าง ๆ รอบตัว แววตานายที่เคยสงบนิ่ง แลดูเลื่อนลอย

..

พระจันทร์เสี้ยว แขวนตัวอย่างว้าเหว่กลางอากาศ นายยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น

มันเดินเข้าไปหานาย ในปากคาบถุงพลาสติกที่มีน้ำพะโล้ และไข่อยู่ครึ่งใบวางลงข้างตัวนาย

นายยังคงนั่งนิ่ง ..

มันเอาหัวไปเกยที่ตักนาย พยายามจะมุดเข้าไปใต้แขนของนาย

มันอยากให้นายลูบหัวมัน เพื่อบอกให้มันรู้ว่า นายยังรับรู้ถึงการคงอยู่ของมัน

ให้นายรู้ว่ามันจะอยู้เคียงข้างนายเสมอ

ผ่านไปอีกเนิ่นนาน หยดน้ำตาอุ่น ๆ ไหลลงกระทบจมูกของมัน

นายค่อย ๆ หยิบถุงน้ำพะโล้ และไข่ต้มที่ยังหลงเหลือ เทเข้าปาก

นายไม่พูดอะไร .. และมันไม่เคยเห็นนายพูดอะไรอีกเลย

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ร่างของนายยิ่งสั่นระริก

นายคงหนาว นายโดนฝนเปียกปอนมาหลายวัน หาอาศัยหลบตามข้างร้านค้า

นายพามันไปคุ้ยถังขยะ เก็บของเหลือใช้ที่เขาทิ้งแล้ว ของบางอย่างที่อาจจะพอมีค่า

พอที่จะไปแลกข้าวมากินกับมันสักมื้อ

เมื่อตอนบ่าย มีผู้ชายคนหนึ่ง ซื้อก๊วยเตี๋ยวไก่ให้นาย มันเห็นนายพนมมือไหว้เขา

ก่อนจะหันกลับมา นายไม่พูดอะไรสักคำ ทั้งที่จริง นายอาจจะอยากขอบคุณเขา

แต่นายเลิกพูดจากับคนมานานแล้ว

นายแกะถุงเส้นหมี่แห้ง ก่อนจะหยิบชิ้นปีกบนของไก่ ส่งให้มันกิน

กลิ่นหอม ๆ เนื้อไก่นุ่ม ๆ อุ่น ๆ ..

นายส่งชิ้นเนื้อไก่ในถุงให้มันกินจนหมด ก่อนจะเอาสองมือดันเส้นหมี่แห้งออกจากถุงเข้าปาก

แววตาที่นายมองดูมัน ช่างดูสงบนิ่งเหมือนที่มันเคยเห็น ...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

รถปิคอัพของมูลนิธิ จอดอยู่หน้าร้านทำผมหน้าปากซอย

ร่างไร้ลมหายใจนอนสงบนิ่งอยู่ภายใต้ผ้าคลุมสีขาว เจ้าหน้าที่ตำรวจ 2 นาย กำลังสอบปากคำเจ้าของร้าน

ไม่มีใครรู้จักผู้ตาย ไม่รู้ว่าเขามาจากไหน ยังไง

มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรนักหนากับคนจรจัดที่เป็นหวัดจนปอดบวมตายคนหนึ่ง คนที่ไม่มีเรื่องราวให้สืบค้น

สุนัขขาเป๋ตัวนั้นยังคงนั่งอยู่ข้างศพชายนิรนาม มันไม่ยอมไปไหน

ตราบจนเขาช่วยกันยกร่างของชายคนนั้นขึ้นบนท้ายรถ มันโขยกเขยกวิ่งตามพลางส่งเสียงร้องโหยหวน

...

ค่ำวันนั้น ถ้าใครผ่านหน้าปากซอยณัฑนันท์ 3 ทางเข้าหมู่บ้านศิริสุข ราว ๆ สัก 3 ทุ่ม ตอนที่ฝนโปรยปราย

คุณจะเห็นสุนัขขาเป๋ตัวหนึ่ง นั่งอยู่ใต้เงาชายคาของร้านทำผมหน้าปากซอย อย่างเดียวดาย

เหมือนรอคอยการกลับมาของใครสักคน ...