M-e-e P-e-d

๑ ผมวางรูปของทั้งสองคนทาบทับกันแล้วยกขึ้นส่องกับไฟนีออน เส้นรูปหน้าคาบเกี่ยวแทบจะพอดีกัน ผมใจเต้นระทึก สิ่งที่ผมคาดว่าใช่ ใกล้จะพิสูจน์ได้แล้ว ผมยังไม่อยากปักใจเชื่อเสียทีเดียว ผมวางรูปของทั้งสองคนลงบนโต๊ะ แล้วถอยห่างออกมามองอีกที รูปบ.ก.หนวดรูปงามทางซ้ายเป็นภาพขนาดโปสเตอร์ที่ผมได้มาจากร้านค้า ส่วนรูปพี่หมี่เป็ดเป็นภาพที่ผมนำมาถ่ายเอกสารขยายขึ้นจากขนาดจริงที่ผมมีอยู่ หนวดโค้งของบ.ก.ปกปิดช่วงปากบนไว้ แววตาจริงจังแต่แฝงไว้ด้วยความอบอุ่น ทรงผมแสกข้างไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ติ่งหูเร้นลู่ไปทางด้านหลัง ส่วนรูปของพี่หมี่ที่ไม่ค่อยชัดนัก แต่ก็คมเข้มด้วยสีหน้าที่จริงจัง
โหนกคิ้วซ้ายยกสูงแบบชะง่อนผา
ประวัติส่วนตัวของทั้งสองคนที่ผมได้มา เมื่อนำมาเทียบกันดูแล้ว ไม่ผิดแน่!! เรื่องนี้คงจะไม่มีใครคาดคิดมาก่อน ผมนี่แหละ เป็นคนแรก ที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ สู่สาธารณะชน.. ส่วนสูง น้ำหนัก อาหารที่ชอบ ผู้หญิงในสเป็ก ล้วนคล้ายคลึงกัน ข้อมูลเหล่านี้แม้ผมต้องเสียเงินจ้างนักสืบในราคาที่แพงลิบลิ่ว แต่มันก็คุ้มค่ากับที่ได้ลงทุนไป หลักฐานชั้นดีเหล่านี้ ถูกเก็บรวบรวมไว้ในกระเป๋าเอกสารที่แข็งแรงทนทาน มันเป็นข้อมูลที่ผมจะนำไปใช้ต่อรองกับบ.ก.หนวด หรือผมจะไปต่อรองกับพี่หมี่ก่อนดีนะ แต่มานึกดูอีกที พวกหนังสือพิพม์คงจะชอบข่าวนี้ทีเดียว ผมนั่งกอดกระเป๋าไว้แน่น คิดไม่ตกว่าจะหาประโยชน์จากสิ่งที่มีอยู่นี้ยังไงดี ให้มันได้ผลตอบแทนสูงสุด ทั้งหมดนี้ มันมาจากความสามารถของผม เป็นข้อมูลที่ไม่มีใครที่จะคิดค้นได้ และเมื่อเวลานั้นมาถึง ผมจะต้องโด่งดัง ผู้คนจะต้องยกย่องเชิดชูผม.. โอ้ว..สุดยอด

๒ ผมสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับรีบควานหากระเป๋าหนังที่ตัวเองกอดอยู่ เมื่อเห็นมันยังอยู่ชิดกับอกก็อุ่นใจ โทรศัพท์มือถือที่สั่นจนตกลงมาจากโต๊ะ ยังสั่นอยู่อย่างนั้น ทำไมผมไม่เปิดเสียงไว้นะ
ผมเปิดฟังข้อความที่มีคนฝากไว้ มีคนติดต่อเข้ามา สองคน เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเลย อาจจะเป็นผู้ดูแลผลประโยชน์ของบ.ก.หนวด หรืออาจจะเป็นพวกหุ้นส่วนร้านหมี่เป็ดของพี่หมี่ บางทีอาจจะเป็นหนังสือพิมพ์หัวสี พวกนี้จมูกไวสมกับมีหัวมีตาอยู่ทุกที ไม่ ๆ ผมจะยังไม่โทรกลับไป ต้องทำเป็นไม่สนใจ ต้องโก่งราคาให้แพงลิบ ให้มันสมกับราคามันสมองของผม ใครจะต้องการข้อมูลนี้มากที่สุดกันนะ ผมแหงนมองนาฬิกาที่ข้างฝา สี่ทุ่มสิบห้า โอ้ว เวลาดีจริง ๆ ละครหลังข่าวจบพอดี กำลังจะมีข่าวบันเทิง พวกชาวบ้านมักจะเผลอกันมากช่วงนี้ เป็นโอกาสเหมาะที่ผมจะชิงลงมือตอนนี้ ผมหยิบแว่นดำขึ้นมาสวม ดึกป่านนี้ใส่แว่นดำอาจจะเป็นพิรุธ แต่ถ้าไม่พรางตัว ผู้คนคงจะจำผมได้แน่ คงจะไม่มากไป ที่ผมจะหยิบวิกผมยาวหยิกเป็นรอนมาสวมทับอีกที เสื้อคลุมยาวสีแดง ในคืนที่เมฆบังจันทร์ ผมกระโจนออกทั้งหน้าต่าง โดยล็อคประตูจากรีโมทคอลโทล แสงไฟจากสองข้างถนนยังรอคอยให้เงาผมวิ่งผ่านไป เอสเอ็มเอสส่งข้อความบอกที่นัดหมาย สวนสาธารณะสี่บึง ห่างจากร้านหมี่เป็ดไปเพียงเจ็ดกิโล ผมหวังเพียงว่าคนที่นัดผมไปพบ
จะไม่ใช่คนที่ผมคิดไว้...


๓ เลือดผมสาดกระจายสลายหายไปในอากาศ จริง ๆ แล้วผมก็ยังไม่แน่ใจนักว่านั่นยังคงเป็นเลือดผมอยู่หรือป่าว ถ้าลำดับกันให้ดี อาจจะเป็นเลือดคนอื่นที่ยุงตัวนั้นดูดมา แต่คงจะมีเลือดผมผสมอยู่ด้วยแน่นอน ยุงพเนจรสลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนมาดอมดมผิวหนังที่อ่อนไหวของผมไม่ซ้ำหน้า เสียงบินสั่นอากาศข้างหูแล้วจากไป เลยเวลานัดหมายมาสิบกว่านาทีเห็นจะได้ สวนสาธาณะเวลาห้าทุ่มเศษ เงียบสนิทเหมือนห้องน้ำที่มีศพคนตาย ผมวิ่งออกมาจากบ้านมา ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะมาถึงที่นี่ เหงื่อชุ่มยังลุม ๆ อยู่ในเนื้อผ้า เสียงหมาหอนแววอยู่ไกล ๆ ราวไร้ที่มา ผมล่ะเบื่อช่วงเวลาแบบนี้เสียจริง การรออย่างไม่มีความหวัง แต่เต็มไปด้วยความหวัง.. แต่ผมเจอมาเยอะแล้ว ชาชินมันนาน จนลืมไปว่ารออะไรอยู่ แล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ ผมก็ยังตั้งใจเต็มที่ เหมือนทุกครั้ง ว่าครั้งนี้ คงจะไม่เหมือนครั้งที่ผ่าน ๆ มา ครั้งนี้ ผมจะทำให้สำเร็จ และผมจะได้ก้าวไปอีกขั้น ผมจะต้องยิ่งใหญ่!! นั่นไงล่ะ.. เงาคนโผล่ออกมาจากเงาไม้ แล้วตรงมาที่ผม
ผมกำกระเป๋าไว้แน่น พยายามควบคุมอารมณ์ตื่นเต้นไว้ให้คงที่ "คุณคือขนมเน่าสินะ" เสียงผู้หญิง
ผมเดาไม่ถูกว่าเธอมาจากฝ่ายไหน
แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะส่งผู้หญิงมาติดต่อกับผม หรือบางที พวกเขาอาจจะสืบเรื่องส่วนตัวของผมมาพอสมควร ผมอาจจะมีจุดอ่อนกับผู้หญิง " ใช่ครับ.." ผมตอบไปแค่นั้น รอว่าเธอจะพูดอะไรต่อ "มายืนทำอะไรมืด ๆ คนเดียวแบบนี้ล่ะ" ผมงงและเกือบจะโมโหนิด ๆ กับคำถามของเธอ (ก็มึงเป็นคนนัดกูมาไงเล่า อีห่าเอ้ย..) แต่เมื่อมาไตร่ตรองดูให้ดีในเสี้ยววินาที บางทีเธออาจจะไม่ใช่คนที่นัดผมไว้ บางทีเธออาจจะผ่านมาเฉย ๆ
ใช่แล้ว เธอคงแค่เดินผ่านมา แล้วบังเอิญรู้จักผม จึงแวะมาทักทาย คงจะแค่นั้น ผมเสยผมปลอม แล้วปรับระดับเสียงให้เพราะขึ้นตอบเธอไป "แหมอุตส่าห์ปลอมตัว ยังจำเราได้อีกเหรอ เรารู้จักเธอไหมน่ะ.." "ไม่รู้หรอก แต่เรารู้จักเธอดี เราเป็นตัวแทนจากร้านบะหมี่ของพี่หมี่เป็ด" "อ้าว.." ผมเผลอร้องออกมาทั้งที่ไม่ตั้งใจจะให้มีเสียงออกมา " พอดีว่าพี่หมี่ มีผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ เป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ทางเราต้องการจะเจาะตลาดวัยรุ่น ซึ่งมีการแข่งขันสูงมาก เราจึงไม่ต้องการมือสมัครเล่น พี่หมี่เน้นมาว่า ต้องการมืออาชีพเท่านั้น แล้วท่าน(พี่หมี่) ก็ระบุมาเลยว่าต้องเป็นขนมเน่าเท่านั้น" "ให้.. ผมทำอะไรเหรอ" " พี่หมี่อยากจะได้โลโก้ที่หน้าซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ซึ่งเน้นคุณค่าทางอาหาร เมื่อรับประทานเข้าไปแล้วรู้สึกเหมือนอยู่ในสรวงสวรรค์ ซองสีสันงดงาม ลวดลายซับซ้อนซ่อนความอ่อนช้อยไว้อย่างแยบยล
เส้นบะหมี่ที่พร้อมจะพริ้วไหวไปกับสายธารน้ำแกงที่ไหลเอื่อยไปกับกระเทียมเจียวอ่อน ๆ " ผมเคลิ้มฝันไปกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของพี่หมี่ "และที่สำคัญนะ ต้องมีรูปของพี่หมี่อยู่ที่หน้าซองด้วย" ผมคิดขึ้นมาได้ว่า ผมมีภาพของพี่หมี่อยู่ในกระเป๋า ถ้าหยิบออกมาให้เธอดู บางทีเราอาจจะคุยงานกันได้ง่ายขึ้น ผมเปิดกระเป๋าออกแล้ว วางรูปลงบนพื้น เล่าถึงความเป็นมาของรูปพี่หมี่ที่ผมมีอยู่ "ผมว่าภาพนี้ มีคุณค่าพอที่จะนำมาใช้เป็นโลโก้ได้นะครับ หรือคุณคริดว่าไง " ลิ้นผมสะบัด "อืม สวยทีด้วย " เธอก้มลงไปดูภาพพี่หมี่ที่พื้น ในแสงสลัวเสื้อคอกว้างที่ซ่อนผิวพรรณเร้นลับไว้ในนั้น ผมพยายามจะเพ่งมองลอดผมเส้นที่ปรกลงมา เส้นยาวสลวยปลิวไปมาซ้ายขวาเป็นจังหวะ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น และผมไม่อาจเคลื่อนสายตาไปไหนได้ ผมรู้ตัวว่าโดนสะกดจิต ผมจมเข้าไปหลุมเส้นผมดำมืด เหมือนดูดและกลืนกิน เบียดเสียดและสอดแทรกความอึดอัด ผมรู้สึกคลื่นเหียน ไขว่คว้าหาอากาศหายใจ ผมฉุดกระชากลากตัวเองหนีออกมาจากความกลัว แต่กลับถลาล้มลงในบึงยะเยือกกลางสวน น้ำในบ่อเริ่มหมุนวนอย่างรุนแรง ผมถูกปั่นไปพร้อมข้อมูลที่ผมรวบรวมมาอย่างยากลำบาก พี่หมี่อายุยี่สิบเจ็ด สูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเอ็ด หนักห้าสิบสอง บ.ก.หนวดอายุเจ็ดสิบเอ็ด สูงหนึ่งร้อยห้าสิบสาม หนักแปดสิบแปด บ.ก.หนวดมีลูกสามคน พี่หมี่ยังไม่แต่งงาน หนังสือพิมพ์ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป และ.. เธอ

ที่จากไปโดยไม่ทิ้งอะไรไว้เลย

๔ ผมตื่นขึ้นมาที่เตียงตัวเดิม น้ำตาไหลไม่ใช่เพียงเพราะหาว ผมเพียงแค่อยากจะเป็นตัวของตัวเองดูบ้าง อยากให้คนรู้จักผมอย่างที่ตัวผมเป็นจริง ๆ
บางทีผมอาจจะไม่รู้จักวิธีที่จะแสดงตัว ไม่รู้จักวิธีที่จะสื่อสารกับผู้คน จริง ๆ แล้วผมเกลียดสังคม แต่ผมต้องสนใจสังคม มันเป็นเรื่องทางกายภาพ ผมเอื้อมมือไปกดปุ่มอะไรสักอย่างข้างเตียง ไม่นานนักเสียงเพลงของพี่หมี่ก็ดังกังวานไปทั่วทั้งห้อง ห้องที่มีซากศพอยู่ในห้องน้ำ บนเพดานมีขยะความคิดที่กองทับถมรอวันพังทลายลงมา ผมฉีกซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เครี้ยวเส้นกรอบเกรียวให้เข้ากับจังหวะเสียงเพลง ผมปลอมยาวหยิก เช้านี้ กลายเป็นวิกผมตรง ผมหยิบขึ้นมาดม กลิ่นอ่อน ๆ ของเธอยังวนเวียนอยู่

มันไม่ใช่เรื่องทางกายภาพ