เรื่องเล่าจากเงาไม้ " เพราะสิ่งที่ผูกพันธ์ .. คือลั่นทม ? "
ร้านขายต้นไม้ ต่างจากคลีนิค .. ตรงไหน
ง่ายมาก เลยครับ ลองนึกภาพตามผมมานะ ..
คลีนิค คือสถานพยาบาล อาจจะเป็นคูหาในห้องแถวเล็ก ๆ ไปจนถึงอาคารชั้นเดียว
มีผู้คนเข้าไป มีคนรออยู่ข้างใน
คนเดินเข้าไป เจ็บป่วย ทุกข์ระทม
คนนั่งรอข้างใน คือคนที่จะทำให้ความทุกข์ระทมของคุณจางหาย หรือไม่ก็ทุเลาลง
คุณหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าตังค์ ส่งให้เขา
เพราะขอบคุณที่ทำให้ความทุกข์ระทมของคุณเบาบาง
...
ร้านขายต้นไม้ คือที่ชุมนุมเหล่าความสดชื่น
อาจจะเป็นลานเปิดโล่ง ขึงแสลนท์สีเขียว มีเหล่าพรรณไม้หลากหลายสายพันธุ์
ชูช่อสลอนต้อนรับผู้มาเยือน
มีผู้คนเข้าไป มีคนรออยู่ข้างใน
คนเดินเข้าไป หมายใจจะหาความสดชื่น กลับไปรื่นรมย์ที่บ้าน
คนนั่งรอข้างใน คือคนที่จะเพิ่มพูนความรื่นรมย์ให้กับคุณ
คุณหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าตังค์ ส่งให้เขา
เพราะขอบคุณที่ทำให้ความรื่นรมย์ที่คุณต้องใจ ได้เดินทางกลับไปอยู่ในบ้านของคุณ
ไม่หรอก ... มันก็ไม่แน่เสมอไป
บางทีคลีนิคมันก็เป็นมากกว่านั้น
บางหน ร้านขายต้นไม้มันก็เป็นมากไปกว่านั้น ..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
โตโยต้าวีออส สีครีม แล่นมาหยุดที่หน้าร้านต้นลม หญิงสาวในชุดฟอร์มของ
รัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่งย่านดอนเมือง ก้าวลงจารถ ผมวางมือจากงานปั้นดิน
ลุกขึ้นต้อนรับลูกค้า
" สวัสดีครับ เชิญข้างในก่อนครับ "
หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาภายในร้าน เธอเดินดูเหล่ากระถางต้นไม้รูปร่างหน้าตาประหลาด ๆ
ภายในร้านผม ของร้านผมมีแต่แปลก ๆ ทั้งนั้นแหละครับ ตามคอนเซ็ปต์
" ของธรรมดา ๆ ร้านเราไม่มีครับ ... "
...
" มาหาต้นลั่นทมค่ะ มีมั้ยค๊ะ "
หญิงสาวเอ่ยปากหลังจากเดินทักษิณาวัตร 3 รอบภายในร้านของผม
" อยากได้ขนาดไหนล่ะครับ ร้านผมพื้นที่น้อย แต่ผมหาให้ได้ "
" อยากได้สูงสัก 2 เมตรกว่า ๆ ไปแล้วน่ะค่ะ ... "
ต้นใหญ่ไม่ใช่เล่นนะนั่น .. ผมนึกในใจ
" ทำไมชอบต้นลั่นทมล่ะครับ " ผมเอ่ยถามเธอ เพราะดู ๆ แล้ว ผู้หญิงอายุขนาดนี้
ไม่น่าจะชอบไม้โบราณอย่างลั่นทม
" เมื่อตอนเด็ก ๆ คุณแม่ชอบพาไปนอนเล่นใต้ต้นลั่นทม ที่บ้านเก่าน่ะค่ะ ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่บ้านนั้นแล้ว
คุณแม่ชอบต้นลั่นทมมาก บอกว่าอยากได้ นี่ก็ใกล้จะวันเกิดคุณแม่แล้ว
เลยอยากให้เป็นของขวัญพิเศษน่ะค่ะ "
เธอพูดพลางเปิดยิ้มใส ๆ ที่จริงใจ ผมเอื้อมมือไปหยิบอัลบั้มรูปที่เป็นงานถ่ายภาพส่วนตัว
ที่เป็นเหมือนพอร์ทฟอลิโอ เปิดส่งให้เธอดู
" ที่บ้านผมมีอยู่ต้นนึง พันธุ์ขาวพวง สูงเกือบ 3 เมตรแล้ว ออกดอกแล้วด้วยตามภาพที่คุณเห็น
จริง ๆ ต้นนี้ผมรักมาก แต่ถ้ามันมีความหมายกับคุณขนาดนั้น ผมจะขายให้ "
หญิงสาวเพ่งมองไปตามภาพถ่ายอย่างถูกใจ ความจริงแล้วต้นลั่นทมต้นนี้ ผมได้มาจากเพื่อน
ตอนมาใหม่ ๆ เขาสูงแค่เมครกว่า ๆ กว่าจะเพียรรดน้ำ ใส่ปุ๋ย เฝ้ามองดูเขาเจริญเติบโต
ซึ่งมันกินเวลากว่า 2 ปี
แต่ถ้าคนมาหาซื้อต้นไม้ ที่ร้านขายต้นไม้ แล้วร้านขายต้นไม้ ไม่ขายต้นไม้ให้
ทั้งที่ความจริงมีต้นไม้ แต่เพราะรักต้นไม้มากเกินกว่าที่จะตัดใจขาย
แล้วจะมาเปิดร้านขายต้นไม้หาอะไร ???
" เท่าไหร่คะ .. ต้นนี้ ? "
" 1 พันบาทครับ พร้อมส่งถึงที่ "
เธอเปิดกระเป๋าตังค์ หยิบแบ๊งค์ใบละพันใหม่เอี่ยมส่งให้ผมทันที
ผมออกจะประหลาดใจเล็กน้อย ความจริงผมบอกราคาสูงกว่าท้องตลาดนิดนึง
เผื่อให้เธอต่อรองราคา ซึ่งถ้าเธอบอกว่า 800 ผมก็ยังขายอยู่ดีแหละ เพราะทั่ว ๆ ไป
เขาก็ขายกันราคาประมาณนี้
เธอขอกระดาษ และปากกา เพื่อจดที่อยู่ที่เธอต้องการให้ผมส่งต้นลั่นทมไปให้
พร้อมทั้งจดเบอร์โทรศัพท์มือถือของเธอไว้ด้วย เธอบอกว่า ถ้าส่งถึงที่แล้ว
ให้โทร.กลับไปบอกเธอ
ผมยืนหน้าร้าน ส่งสายตาตามวีออส สีครีม ที่แล่นจากไป เงินที่ได้เข้ามาในกระเป๋า
ดูจะมีค่าน้อยกว่าความรู้สึกดี ๆ ที่ผมสามารถนำพาความสุข และปราถนาดีของหญิงสาว
คนนั้น ส่งมอบให้แด่คุณแม่ของเธอ ...
...
ผมไล่สายตาตามที่อยู่ของผู้รับ บนกระดาษโน๊ตเล็ก ๆ ใบนั้นอีก 2 เที่ยว ... !
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
" นี่ไง .. ที่ลูกสาวคุณวนิดาส่งมาให้ โห .. ต้นสูงเนอะ "
" ต้นก็สวย ดอกก็หอม ออกดอกเป็นพวงเลย สวยจริง ๆ "
" เอาไปไว้ข้าง ๆ หน้าต่าง ที่ตึกทางโน้นเลยพ่อหนุ่ม คุณวนิดาแกตื่นมาตอนเช้า ๆ จะได้เห็นเลย "
ผมยังยิ้ม และยิ้ม ...
คุณป้าวนิดา ก็ยิ้ม รอยยิ้มเหงา ๆ ของหญิงชราที่นั่งบนรถเข็นทอดมองผ่านหน้าผมไปยังดอกสีขาวนวล ๆ
ของต้นลั่นทม เสียงเชยชมความงามของต้นไม้ที่ผมนำมาส่งจากเหล่าผู้สูงอายุที่บ้างยืนบ้างนั่ง
รายรอบตัวผม .. ยิ่งบีบหัวใจผมให้เล็กลง ... เล็กลง
" คุณป้าครับ .. จะฝากอะไรไปถึงลูกสาวคุณป้ามั้ยครับ เพราะผมต้องโทร.บอกเธอว่า ผมมาส่งต้นลั่นทม
ให้คุณป้าเรียบร้อยแล้ว "
หญิงชรา เหลือบตากลับมามองหน้าผม น้ำใส ๆ ที่คลออยู่ในดวงตา เหมือนจะไหลทะลักออกมาได้ทุกขณะ
" ฝากบอกแอนว่า มาเยี่ยมแม่บ้างนะ "
เสียงแหบเครือที่ส่งผ่านมาถึงผม พร้อมทั้งการทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วงโลกของหยดน้ำตา
ผมเดินไปคุกเข่าลงที่หน้ารถเข็น เอื้อมมือไปบีบมือหญิงชราเบา ๆ
" คุณป้าครับ .. ผมเปิดร้านขายต้นไม้ คุณป้าอยากได้ต้นอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ
เผื่อผ่านมาทางนี้ ผมจะได้แวะเอามาฝาก "
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมขับรถกลับออกมา พร้อมทั้งหัวใจที่เบาหวิว
ความทรงจำของใครบางคน สายสัมพันธ์ของใครหลายคน ยึดโยงกันผ่านต้นไม้
...
ไม่ว่าสิ่งที่เรากำลังจะทำ มันถูกหรือผิด มันใช่หรือเปล่า
ในสายตาของคนทั้งโลก
...
เรามีคำตอบที่ดีกับการกระทำของเรา ให้กับมโนสำนึกของเราเสมอ
เหมือนกับตอนที่ผมหย่อนแบ๊งค์ใบละพันใหม่เอี่ยมใบนั้น
ลงในตู้รับบริจาค .. ที่ตึกหน้า บ้านพักคนชราบางแค
Relate topics
หมี่เป็ด ไอ้รูปหล่อ (Not Member)ผักเสี้ยว (Not Member)พริกป่น (Not Member)จสอ.โจ (Not Member)Six's (Not Member)หมี่เป็ด ไอ้รูปหล่อ (Not Member)bas (Not Member)จิ้มจิ๊ (Not Member)E_หมวย (Not Member)