M-e-e P-e-d

เพื่อนที่สนิทที่สุดคนหนึ่ง หักแฮนด์มอเตอร์ไซค์ยามาฮ่านูโว

เข้ามาจอดที่หน้าร้านต้นลม

ผมลุกขึ้นล้างไม้ ล้างมือ ที่ติดเปื้อนไปด้วยเศษดิน จากการแยกต้นฟิลโรว ใบมรกต

ออกเป็น 5 กระถาง ทั้งที่ความจริง มันเป็นกอฟิลโรว์เพียงกอเดียว

ต๋อง .. เป็นเพื่อนที่เรียนร่วมรุ่นเดียวกันกับผมที่วิทยาลัยเทคนิคดอนเมือง

ลากคอกันเรียน ลากคอกันเมา

แลกเลือดด้วยกันยามมีเรื่อง

จะเรียกเราว่าสุดยอดของรุ่นก็ว่าได้ เพราะในกลุ่มของผม

ล้วนแต่เป็นเหล่านักศึกษาแผนกสถาปัตยกรรม ที่ล้วนแล้วแต่มีงานขึ้นบอร์ดของแผนกทุกคน

งานสเก็ตส์ดีไซน์ ที่กำหนดเวลาเพียง 8 ชั่วโมง

คอนเซ็ปต์ที่โหดหิน รีดเร้นแรงฝัน และจินตนาการของเหล่าคนหนุ่มสาวเลือดร้อน

มีเพียง 5 คน ต่อสัปดาห์ ที่จะได้อวดโฉมงานออกแบบอย่างสุดขั้ว บนบอร์ดของแผนก

ที่แยกลำดับชั้นเพียง ปวช. กับ ปวส.

ช่วงนั้น ช่วงที่เราขับเคี่ยวกัน .. เราอยู่ ปวส.แล้ว

ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องที่ยอมกันไม่ได้ เพราะกว่าที่งานใครสักคนจะมาขึ้นบอร์ด

มันต้องพิสูจน์รอยหยักในสมองว่าเหนือกว่าอีก 37 คนที่เหลือ

คนที่เคยขึ้นบอร์ด มันก็เหมือน เป็นมือวาง .. เป็นคนมีอันดับ

คนที่งานยังไม่ได้ขึ้นบอร์ด พยายามอย่างที่สุด ที่จะปลิ้นมันสมอง ออกมาสร้างงานครั้งต่อไป เพื่อที่จะได้ขึ้นบอร์ดบ้าง

คนที่งานได้ขึ้นบอร์ดไปแล้ว พยายามอย่างที่สุด ที่จะปลิ้นมันสมอง ออกมาสร้างงานครั้งต่อไป เพื่อที่จะได้มีงานขึ้นบอร์ดอยู่ต่อไป

แต่พื้นที่มันมีแค่ 5 ผลงาน

...

แต่ที่น่าแปลกไปกว่านั้น คือคลอดระยะเวลา 4 เทอม ของการเรียนในชั้น ปวส. แผนกสถาปัตยกรรม

งานในระดับชั้น ปวส. บนบอร์ด

ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว ที่ไม่มีงานของต๋อง ของผม และของสหายสนิทอีกคนหนึ่ง ขึ้นประดับบนบอร์ดของแผนก

ช่วงเวลานั้น เราต่างเป็นยอดฝีมือ

เหมือนเหล่าจอมยุทธ ในนวนิยายของโกวเล้ง ที่ดาหน้าขึ้นมาโดยพร้อมเพรียง

งานของคนทั้งสาม คือ ต๋อง , แกละ และผม

ต่างมีความแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เหมือนต่างคนต่างมีอาวุธที่ถนัดมือ มีกระบวนท่าที่เป็นแบบอย่างเฉพาะของตนเอง

...

ต๋อง ชอบงานลายเส้นหยาบ ๆ

เท่าที่ผมจำได้ ผมไม่เคยเห็นเขาใช้ยางลบ ไม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว

เส้นร่าง โยงใยกันนัวเนียไปทั่วแผ่นกระดาษ A 2 แต่คนที่ดูงานเขาจะซึมซับแนวความคิดในงานออกแบบ

ของเขาจากเส้นขอบ

ต๋องเน้นเส้นขอบหนักมาก ..

มันช่างเหมือนนิสัยที่เด็ดเดี่ยว แน่วแน่ ตัดสินใจสิ่งใดแล้ว ไม่แปรเปลี่ยน

ถ้าเขาเป็นจอมยุทธ ... เขาคงใช้ดาบ เป็นอาวุธ

...

แกละ เป็นผู้ชายที่ละเอียดอย่างเหลือเชื่อ

ดินสอร่างแบบ เบอร์ F จะถูกเหลาจนแหลมเฟี้ยว

ร่างแบบอย่างเบาบาง

แกละจะมองงานออกแบบ ที่ถ่ายทอดผ่านกระดาษแบบเรียลริสติก

เขาชอบใช้สีน้ำ

กระทั่งใบไม้แต่ละใบ เงาตกทอดแต่ละส่วน

ถูกคำนวนมาอย่างแน่นอน

ภาพสเก็ต์ดีไซน์ ที่ออกมาปานงานจิตรกรรม

กระบวนท่าที่แสนสวยงาม ...

เหมือนกระบี่ที่ฉวัดเฉวียนอยู่ในอากาศ

...

ผมชอบเขียนการ์ตูน

งานออกแบบที่เต็มไปด้วยตัวตลก รูปร่างผิดสเกล กระโดนร้องรำทำเพลงไปทั่วหน้ากระดาษ

งานที่ถูกพรีเซ็นต์ด้วยมุมมอง Small Dimansion แถมด้วยสีสรรที่ฉูดฉาด

จำได้ว่าครั้งหนึ่ง .. ผมเคยออกแบบห้องน้ำสาธารณะสีแดง

คอนเซ็ปต์ดีไซน์ ที่ต้องบอกลงไปในแบบ เรียบเรียงเรื่องราวที่อธิบายถึงที่มาที่ไปของงานออกแบบ

คนอื่นเขาคิด เขาร้อยเรียงกันหัวแทบแตก

แต่ผมเล่าเรื่องแทน

" สายน้ำไหลยะเยียบ ย่างก้าวลงในเรือลำน้อย ยามที่กายเหยียบ ยามที่ย่างกายลง

ช่างเหมือนไม่มั่นคง

แต่เหตุไฉน ยามที่กายเคลื่อนลงไป

กลับรู้สึกผ่านคลายอย่างบอกไม่ถูก "

นี่เป็นตัวอย่างคอนเซ็ปต์ดีไซน์ศาลาริมน้ำ ที่ผมดันเอาเรือเอี๊ยมจุ๊นเก่า ๆ มาจอดที่ท่าน้ำแทน

ถ้าอยู่ในยุทธจักร

ผมคงใช้มีดสั้นเป็นอาวุธ

สั้น .. ซ่อน .. แต่ยามที่ใช้ออก ประกายช่างเพริดแพร้ว .......................


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

วันนี้ ต๋องเป็นผู้ควบคุมงานในระดับคอนซัลแทนส์

คุมผู้คน ให้ดำเนินการก่ออิฐ ฉาบปูน เดินสายไฟ ไม่ต่ำกว่า 500 คน ในไซต์งาน

แต่พวกก็ยังขับรถมอเตอร์ไซค์ ไม่ยอมซื้อรถยนต์ ด้วยเหตุผลที่ว่า

" น้ำมันจะหมดโลกอยู่แล้วนะโว๊ย ใช้น้อย ๆ หน่อย "

เราถามสารทุกข์ สุก ๆ ดิบ ๆ กันตามประสา ผมพาเขาเดินชมบรรยากาศในร้าน

ก่อนจะเล่าให้เขาฟังว่า แกละ .. สหายสนิทของเรา

สอบได้ใบประกอบวิชาชีพสถาปนิก กลายร่างเป็นคนที่มีทะเบียน เหมือน กท. รถยนต์ไปซะแล้ว

ทั้ง ๆ ที่วุฒิการศึกษาเพียง ปวส. ( เป็นปวส. รุ่นสุดท้าย ที่สอบใบอนุญาตประกอบวิชาชีพสถาปนิกได้ )

ส่วนผม ..

ลาออกจากงานประจำ มาขายกระถาง ขายต้นไม้ ย่างหมูปิ้ง นึ่งข้าวเหนียว

ก่อนจาก ต๋องหันมาบอกผมสั้น ๆ ..

" คนอย่างมึงถ้าขายหมูปิ้ง .. หมูปิ้งมึงก็ติดบอร์ด ... เชื่อกูสิ "

...

ขอบใจว่ะ ... เพื่อนเอ๊ย ...