M-e-e P-e-d

เรื่อง เรื่องสั้นสุดท้ายของนักเขียน
พ่นควันรดฟ้าไม่นานก็จางหาย ชีวิตของเราสั้นนักคล้ายควันบุหรี่เบาบาง&.

เขาตายเพราะบุหรี่!!! ไม่มีใครเชื่อว่าเขาจะตายเพราะบุหรี่เพียง 19 ตัวแล้วอีกตัวทำไมเขาไม่สูบมันนั่นเป็นประเด็นที่ทุกคนสงสัย เบาะแสมีเพียงเท่านี้นอกนั้นคือความว่างเปล่า

สมองเขาเขาไม่ต่างจากคนอื่นเมื่อโหม่งพื้นธรณีมันแตกกระจาย&.ไม่น่าเชื่อก้อนสมองเล็กๆนี้คิดอะไรได้มากมายโดยเฉพาะสมองของเขามันเร็วเกินไปหรือเปล่าสำหรับการตายแบบนี้ ศพของเขาถูกแวดล้อมด้วยนักข่าว คนผ่านทาง แม้กระทั่งหมาจร แมงวันโซ&เขานอนอย่างไม่ไยดีสายตาของชาวโลก กลิ่นคาวเลือดยังฟุ้งและเอื่อยไหลเป็นลำธารสายสั้น

เขาเหมือนคนตายทั่วๆไปแต่มุมปากของเขามีรอยยิ้ม กล้องนักข่าวบรรจงกดชัตเตอร์ที่รอยยิ้มนั้นภาพแล้วภาพเล่าจากต่างมุมมอง ตำรวจเองก็ไม่เข้าใจว่ารอยยิ้มนี้หมายความว่าอะไร? การตายแบบมีความสุขกระนั้นหรือเป็นไปไม่ได้ ทุกคนที่ฆ่าตัวตายย่อมหนีความทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น หรือว่าเขาผู้นี้หนีความสุข&

รอยยิ้มของเขาถูกแพร่ภาพไปทั่วประเทศในเวลาอันรวดเร็วทุกช่องข่าวต่างกล่าวถึงเขาในแง่มุมที่ต่างกัน รอยยิ้ม บุหรี่ และความตายอันหาต้นสายปลายเหตุไม่ได้ มีหรือฆ่าตัวตายเพราะหนีความสุข? หนังสือพิมพ์ก็ใช่ย่อยลงภาพรอยยิ้มของเขาและสมองที่กระจายออกมานั้นตัดกันสิ้นดี พลาดข่าวหน้าหนึ่งตัวโต
ฆ่าตัวตายหนีความสุขของ&..
อีกฉบับ เย้ยยุทธจักรตายให้คนอยู่ปวดหัวของ&..
อีกฉบับ บุหรี่ 19 ตัวปลิดชีวิตของ&&
และอีกฉบับ  บุหรี่ตัวสุดท้ายคือปรัชญาที่เขาทิ้งเอาไว้

คนใกล้ชิดสนิทกับเขาต่างถูกเชิญมาออกรายการเพื่อสัมภาษณ์แรงจูงใจของการฆ่าตัวตายในค่ำคืนที่ศิวิไลซ์ ไม่มีใครเชื่อว่าเขาจะฆ่าตัวตาย เพื่อนคนหนึ่งบอกว่า

เขาเป็นคนธัมมะธัมโม ไม่เคยยุ่งกับอบายมุขใดๆ บุหรี่เขาก็ไม่เคยสูบสักมวนแต่ทำไมเขาต้องสูบบุหรี่ในคืนก่อนตาย? ผมไม่เข้าใจเหมือนกัน

อีกคน ตั้งแต่เรารู้จักกันมาหลายปีในการทำงานหรือนอกงานก็ดีเขาเป็นคนที่ตรงต่อเวลามาก มีอัธยาศัยอันดีต่อทุกคนและเขากำลังดังในสายงานของเขาอย่างหาใครเปรียบไม่ได้ในยุคสมัยนี้

อีกคน ผมรู้จักเขาจากสิ่งที่เขาทำ เขาไม่ใช่คนธรรมดาเขาเป็นคนประณีตในเนื้องานและเราต่างไม่อาจปฏิเสธงานของเขาได้เลยมันเหมือนเรารอคอยเขาอยู่ตลอดเวลา เขาทำให้ทุกคนตกเป็นทาสทางอารมณ์ได้อย่างไม่รู้ตัว

ปริศนาการตายของเขายังคงดำมืด บางคนว่าเป็นการฆาตกรรมอำพรางคดี วันเกิดเหตุห้องของเขาถูกรื้อค้นหนังสือมากมายกระจัดกระจาย ตำรวจยังไม่อาจปิดคดีได้ว่าเขาตายเพราะบุหรี่จริงๆหรือ? ประชาชนยังคงเฝ้ารอคอยคำตอบ ไม่แปลกนักข่าวของเขาช่วงนี้จึงดังมากกว่าตอนมีชีวิตอยู่เสียอีก

ทุกคนต่างกล่าวถึงเขาในแง่มุมที่ต่างกันออกไปอย่างไรก็ดีเขายังไม่ตายจากความทรงจำของคนเหล่านี้ เราต่างเฝ้ามองภาพรอยยิ้มของเขาผ่านทีวีหรือสื่อพิมพ์ และบุหรี่ตัวสุดท้ายนั่นมันหมายถึงอะไรกันแน่หนอ? ทำไมเขาถึงตายที่บุหรี่ตัวที่ 19

เชิดศักดิ์ เป็นหนอนหนังสือมาตั้งแต่มัธยมต้นเขาอ่านทุกอย่างที่ขวางหน้า  ชีวิตผูกพันกับตัวหนังสือนั้นทำให้เขาเป็นคนมีความรู้กว้างขวางแต่แปลกคะแนนการเรียนเขาไม่ดีเอาเสียเลย ถ้าเทียบความรู้กันแล้วบางคนบอกว่าเขาความรู้เยอะกว่าครูผู้สอน

จนกระทั่งอยู่ ม.ปลายเขาเริ่มที่จะเขียนเรื่องสั้นส่งไปลงตามนิตยสาร เชิดศักดิ์ไม่ได้มุ่งหวังอะไรมากนักเพียงคิดว่าส่งไปให้บรรณาธิการอ่านเล่นๆ ปรากฏว่างานเขียนของเขาได้รับการตีพิมพ์ เชิดศักดิ์ฉายแววนักเขียนตั้งแต่ ม.ปลาย พอขึ้นระดับปริญญาตรี งานเขียนของเขาเป็นที่รู้จักในหมู่ของนักเขียน แทบทุกเรื่องที่เขาเขียนได้รับการตีพิมพ์

เชิดศักดิ์ถนัดที่จะเขียนเรื่องสั้นเขาชอบเรื่องเล่าในระยะเวลาที่จำกัด มีอิสระในแนวคิด หรือการปั้นคำเหล่านั้นให้มีชีวิตขึ้นมาก็เป็นความท้าทายสำหรับเขา ตัวหนังสือที่ตายบนหน้ากระดาษนั้นช่างเป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยสำหรับเขา
ทุกเรื่องที่เขาเขียนจึงมีจิตวิญญาณคล้ายตัวอักษรเหล่านั้นลุกขึ้นมาร่ายรำหรือถกเถียงกับผู้อ่านอย่างออกนอกหน้านอกตา ภาษาของเขาลื่นไหลยิ่งกว่าปลาไหลเสียอีกขณะเดียวกันก็กระชับเป็นแบบฉบับของเขาเอง

เรื่องสั้นของเขาเมื่อครั้งแรกเขียนนั้นกินความหลายหน้าเหลือเกิน ระยะหลังเขาพยายามที่จะเขียนให้สั้นลงแต่กินความหมายกว้างมากขึ้นมันเป็นความพยายามที่เขากำลังมุ่งแสวงหาเพื่อบรรลุถึงงานเขียนอันไร้ขีดจำกัดนี้ ไม่แปลกที่เขาคว้ารางวัลแทบทุกรางวัลของการประกวดเรื่องสั้นแบบทิ้งห่างนักเขียนคนอื่นๆ

สำนักพิมพ์ใหญ่ๆเล็งเห็นอัฉริยภาพในด้านงานเขียนของเขาต่างเสนอตัวกันเข้ามา เชิดศักดิ์ไม่ปฏิเสธที่จะพิมพ์งานเขียนของตนเองออกมาสู่สายตาสาธารณชน และเมื่อมันวางแผงไม่นานก็ต้องพิมพ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เขาไม่ดีใจเอาเสียเลยมันยังไม่ใช่งานเขียนที่แท้จริงของเขา เชิดศักดิ์ครุ่นคิดที่จะทำให้เนื้อเรื่องสั้นและกระชับอยู่ตลอดเวลา เขาต้องมีทางทำได้สิเพียงอาศัยระยะเวลามากกว่านี้ในการครุ่นคิด

เมื่อประกาศผลรางวัลเรื่องสั้นระดับประเทศทุกคนต่างรู้ว่ามันต้องเป็นของเขาแน่นอนจริงอย่างคำพยากรณ์ของผู้อ่านหรือผู้ติดตามงานเขียนของเขา มันแทบหาช่องว่างแห่งการตำหนิไม่ได้เอาเสียเลย มันเป็นเอกภาพที่สมบูรณ์แบบเท่าที่มนุษย์จะสลักออกมาเป็นถ้อยคำได้

คำสรรเสริญต่างๆยิ่งทำให้เชิดศักดิ์รู้ว่าเขาไม่ได้เข้าใกล้ในสิ่งที่ตนมุ่งหวังเอาเสียเลย การเขียนให้สั้นและกินความหมายกว้างนั่นต่างหากสิ่งที่เขาเฝ้ารอ&.

เขาถูกสัมภาษณ์ออกรายการต่างๆหลายรายการยังไม่นับเรื่องบางเรื่องถูกเอาไปทำเป็นภาพยนตร์ก็ดังเป็นพลุแตก ดูเหมือนพระเจ้าสร้างเขามาให้เป็นนักเขียนโดยเฉพาะ ผู้กำกับละคร, ภาพยนตร์หรือแม้กระทั่งค่ายเพลงต่างเสนองานมาให้ถึงประตูห้องและก็ไม่ทำให้คนเหล่านั้นผิดหวังเสียด้วยสิทุกเรื่องที่ส่งไปทำรายได้งาม เชิดศักดิ์เป็นคนที่ทำงานสม่ำเสมอเขาไม่เคยค่องแวะกับอบายมุขหรือสิ่งมึนเมา

เขียนงาน,อ่านหนังสือ ตามตารางเวลาทุกกระเบียดนิ้ว ทานอาหารครบห้าหมู่ 3 เวลา ออกกำลังกายวันละ 40 นาที นอนวันละ 8 ชั่วโมง ชีวิตส่วนใหญ่จึงอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในโลกของการออนไลน์ ก่อนนอนก็นั่งสมาธิ 30 นาที วันเวลาของเขาหมุนเวียนอยู่อย่างนี้ แต่ทุกคนต่างรอคอยในสิ่งที่เขาเขียนบางคนถึงกลับบอกว่างานเขียนของเขาอาจใช้น้ำมันพรายในการผสมหมึกจึงทำให้นักอ่านค่อนประเทศติดเขาแจ

ยิ่งมีชื่อเสียงมากเท่าไหร่เขายิ่งเศร้าหมองมากขึ้นเท่านั้น ในวัย 40 ต้นๆ เขายังไม่แต่งงานทั้งๆที่สาวสวยทั้งในวงการดาราหรือแม้กระทั่งนอกวงการเสนอตัวแต่เขาปฏิเสธไมตรีนั้นอย่างน่าหมั่นไส้ สาวๆบางคนจึงบอกเขาว่า

หล่อก็ไม่หล่อยังทำเป็นหยิ่ง นางฟ้ามาเสนอตัวอย่างนี้ยังไม่รู้จักไขว่คว้า ไม่โง่ก็บ้าแล้ว

นอกจากอายุที่เพิ่มขึ้นของเขา อีกสิ่งที่เพิ่มก็คือเงินฝากในธนาคารมันเฉียดล้านเสียแล้วหรือมากกว่านั้น แต่สิ่งหนึ่งเขาไม่เคยเปลี่ยนคือชีวิตสมถะกับหัวใจอันเดียวดาย เงินส่วนมากหมดไปกับการซื้อหนังสือหรือบริจาคช่วยเหลือผู้ยากไร้

ในเย็นวันหนึ่งเขาเดินทอดน่องเหนือฟุตบาธเกิดไอเดียความคิดเรื่องสั้นขึ้นมาได้ เขายิ้มด้วยความตื้นตันในหัวใจ มันจะเป็นเรื่องสั้นวิเศษสุดเท่าที่เขาเคยเขียนมา และไม่จำเป็นต้องใช้ถ้อยคำให้ฟุ่มเฟือย โครงเรื่องถูกวางขึ้นง่ายๆลำดับเหตุการณ์ของเรื่อง ตัวละคร ฉาก การเปิดเรื่อง จบเรื่อง อยู่ในสมองหมดแล้ว

เขาตรงเข้าร้านค้าซื้อบุหรี่กลับห้องเป็นครั้งแรกจะแหกกฏของตนเองแต่ผลตอบรับที่ได้มันยิ่งใหญ่กว่า เขาอุทิศตารางเวลาเพื่ออุดมการณ์ในสิ่งที่ตนมุ่งหวัง ห้องของเชิดศักดิ์อยู่บนชั้น 10 ของคอนโดฯ มันเป็นมุมเหมาะยามทอดมองพักสายตาดูโลกกว้าง เขามองการดิ้นรนของฝูงชนได้อย่างชัดเจนจากมุมสูงของตึก เขาอยู่ใกล้พระจันทร์พอที่จะไขว่คว้ามันเอาไว้ในอุ้มมือ
เขาอัดบุหรี่เข้าปอด&.. พร้อมสำลักควัน หัวเราะเสียงดังสนั่นถึงสวรรค์ต่อความไร้เดียงสาของตน สูบมันคล้ายคนหิวโซตัวแล้วตัวเล่าถูกอัดควันเข้าปอด

พลางเอ่ยวจีกวีออกมา พ่นควันรดฟ้าไม่นานก็จางหาย ชีวิตของเราสั้นนักคล้ายควันบุหรี่เบาบาง

เรื่องสั้นเรื่องสุดท้ายเขาเริ่มเขียนแล้ว เรื่องสั้นที่ดีต้องมีปม ปมของเขาคือบุหรี่ตัวสุดท้ายที่เขาทิ้งเอาไว้ มันจะสร้างความสงสัยให้แก่คนอ่าน และตัวละครตายยิ่งทำให้ผู้อ่านอยากติดตาม

ใช่ละ ตัวละครต้องพบกับอุปสรรค นั่นคือ ความตาย จบแบบโศกนาฎกรรม เขาคิด

เขาเขียนมันเสร็จขณะที่ตัวลอยคว้างลงมาจากคอนโดฯชั้น 10 มันเป็นเรื่องสั้นเรื่องสุดท้ายที่เขียนได้ดีที่สุด เขาคว้าจันทร์ไว้ในมือได้แล้ว..........